Tελικά επιβεβαιώθηκε το δημοσίευμα του «Βήματος» σύμφωνα με το οποίο ο Τσίπρας είναι κάτι σαν ωκεανός της πολιτικής σκέψης και Δούναβης της πολιτικής στρατηγικής. Το «φεύγω από τη Γαλλία και πάω στο Στρασβούργο» που είπε από το Παρίσι, δεν ήταν απόδειξη καραμπινάτης ασχετοσύνης αλλά μάλλον διπλωματική μπηχτή μεγατόνων για τον επανασχεδιασμό των ευρωπαϊκών συνόρων στην προ του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου κατάστασή τους. Να ανησυχήσετε (πολύ) όταν πει «φεύγω από την ακριτική Λαμία και πάω περιοδεία στο εξωτερικό».
Αυτά σκεπτόμουν καθώς έβγαινα από την αίθουσα όπου συνεδριάζει η ολομέλεια του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου στο Στρασβούργο και, μα το Θεό, προς στιγμήν αισθάνθηκα πολυταξιδεμένη, όχι μόνον σε τόπους αλλά σε χρόνους και καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι. Τον Μάρτιο του 1830 φερ’ ειπείν, τότε που επιδόθηκε στις ελληνικές αρχές το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, σύμφωνα με το οποίο το νεοπαγές ελληνικό κράτος θα έφτανε ίσαμε με το γιοφύρι της Αλαμάνας, πιθαμή παραμέσα. Αν μάλιστα θέλετε τη γνώμη μου, το «για δες καιρό που διάλεξε» δεν εκπληρώθηκε στις 24 Απριλίου του 1821 αλλά πρόκειται να εκπληρωθεί το πολύ μέχρι τον Ιούλιο ενεστώτος έτους και θα είναι, όπως σε βλέπω και με βλέπεις, διαμπερές.
Μετά, θυμήθηκα μια γιαγιά Πολυτίμη που στις πρώτες ευρωεκλογές του 1981, όταν της την έπεφτε ο εγγονός της να πάει να ψηφίσει το κόμμα του «για την Ευρώπη», εκείνη του απάντησε: «Και γιατί, παιδάκι μου, ψηφίζουμε εμείς για την Ευρώπη; Την έχουμε καταλάβει;». Δεν χρειάζεται δα να είσαι Μπαμπινιώτης για να το αποκρυπτογραφήσεις. Ορθώς, πολύ ορθώς προτίμησε το «καταλάβει» αντί του «κατακτήσει». Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι αυτή η ακαταληψία δεν βαραίνει μόνον τη δική μας αλλά και την πλευρά των Ευρωπαίων. Τι άλλο θέλουν για να «καταλάβουν» ότι το υπερφίαλο κουτσούνι που τους επισκέπτεται τακτικά για να ξύσει τις αριστερές ευαισθησίες των εφημερίδων τους δεν είναι ο Σαρτρ ή ο Αραγκόν;
Εξερχομένη της αιθούσης η καρδιά μου ήταν βαριά. Είχα μόλις παρακολουθήσει μια σύντομη συζήτηση για το προσφυγικό και την πρόσφατη συμφωνία με την Τουρκία της οποίας ο θεσμικός έλεγχος περνάει συχνά από κρησάρα στο πλαίσιο της ενταξιακής της διαδικασίας και ειλικρινά ήθελα να ριχτώ με το κεφάλι στο αίθριο με τα φυλλόδεντρα. Να τους ρωτήσω με τα μάτια δακρυσμένα. Ποια μέτρα και ποιες οικονομικές θυσίες και κουραφέξαλα; Ρίξετε πρώτα μια ματιά στο ξεχαρβάλωμα του κράτους δικαίου, εντοπίστε τις καθημερινές συνταγματικές εκτροπές, δώστε λίγη προσοχή στη χειραγώγηση των ΜΜΕ, στην εξουθένωση των βασικών κοινωνικών δομών, στα σχολεία μας που μετατρέπονται σε μεντρεσέδες, στο μιλιταριστικό τρόπο με τον οποίο ασκείται η εξωτερική πολιτική και, μετά, πολύ ευχαρίστως να πλερώσουμε και με το παραπάνω. Γιατί τότε πράγματι τα λεφτά θα είναι για ιερό σκοπό.
18°
