«Είσαι το τέταρτο σερί καλοκαιράκι της κρίσης, διάλεξες να εγκατασταθείς στη Χαλκιδική και, ως γνωστόν, όλη η πόλη θα σε τιμήσει. Εδώ είμαστε, και θα το δεις».
Σκάφη Θεσσαλονίκη (1919). Φωτογράφος: Frederic Boissonnas (Συλλογή Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης). Από την έκθεση «Πέρα από την ιστορία: Η Θεσσαλονίκη μέσα από τη φωτογραφία. Μέρος Α’, Από την Απελευθέρωση μέχρι το Μεσοπόλεμο»
Στη Βουρβουρού ένιωθα σαν τον Μεγάλο Γκάτσμπι, έτσι μόνοι που είμασταν εγώ και τα πεύκα.
Είδα το καλοκαίρι να φτάνει, είχαμε δώσει ραντεβού τα δυο μας, «Χαλκιδική το Σάββατο είναι καλά;» με ρώτησε. Δέχτηκα, φούλαρα το αμάξι και ξαμολήθηκα. Μαζί μου, χιλιάδες Θεσσαλονικέων που το έκοψαν για Επανωμή, Ηράκλεια, Καλλικράτεια, Φλογητά και Πλάγια –δεν χρειάζεται άλλωστε να κάψεις και πολλές βενζίνες–, λογικό ήταν να έχει κίνηση και να πέσει πανικός στα beach bar που ετοιμάζουν το official opening το Σάββατο 1η του Ιούνη.
Πίσω στη Θεσσαλονίκη, ένας τρελός νοτιάς έριχνε τόνους κύματα στην προβλήτα, οι χρήστες instagram ενθουσιάστηκαν και παλάβωσαν στις τρικυμισμένες αναρτήσεις, μάθαινα τα νέα με sms, γιατί στη Χαλκιδική το καλοκαίρι είχε κανονίσει να μη φυσάει. Είδα τους πρώτους ρακετάμπουρες να κάνουν πρόβα «λαδωμένη κορμάρα και τάκα τούκα μπαλάκια» με υπόκρουση minimal house στον «Άνεμο», έξω από το «Cohi» του «Πόρτο Καρράς» γυάλιζαν οι Lamborghini (πινακίδες Ιωαννίνων), οδήγησα παραπέρα, πενηνταφεύγα χιλιόμετρα σχεδόν δρόμος, ως τη Βουρβουρού και ένιωθα σαν τον Μεγάλο Γκάτσμπι, έτσι μόνοι που ήμασταν εγώ και τα πεύκα.
Στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, που θέλει έξοδα σε βενζίνη για να αρμενίσεις, τράκερνα μόνο με αυτοκίνητα βουλγαρικής προέλευσης. Στο «Ethnik» μού είπαν πως οι Βούλγαροι είναι φασαριόζοι σαν εμάς και μια κλάση καλύτεροι από τους Ρώσους, που το παίζουν ολιγάρχες και χαΐστες αλλά η τσιγκουνιά τους πάει σύννεφο, και σαμπάνια ανοίγουν «μόνο άμα είναι να πηδήξουν». Το «Ethnik» με συγκινεί αιώνες τώρα, λες και δεν είμαι στον ελληνικό βορρά αλλά στη μεξικάνα Playa del Carmen. Στην κιτρινοκοκκινολαχανοπορτοκαλί Τριστινίκα, την ελευθεριακή, χαλαρή και με ψηλά πάντα τη σημαία του free camping, ο δισκοβόλος του καταστήματος μεσιέ Τερτιλίνης είχε άγχος για το Ηρακλάκι, που λίγες ώρες αργότερα τα μούσκεψε με τον Παναιτωλικό, και άντε τώρα στα μπαράζ και με την ψυχή στο στόμα να ανέβει η ομάδα.
Αλωνίσαμε παρέα με το καλοκαίρι στη Χαλκιδική την προηγούμενη εβδομάδα, είδα τις γκαρσόνες με τα τατού να κάνουν πρόβα το δίσκο και να ανεβοκατεβαίνουν την παραλία, όπως τα μοντέλα στα catwalks του Αρμάνι φοράνε ένα βιβλίο πάνω από το κεφάλι τους και παλεύουν να ισορροπήσουν στην ευθεία χωρίς να πέσει. Είδα τους «χαβαγιάννηδες», μακρινά ξαδέλφια των «αλυσίδαελβιέλασουπηγαίνουνετρέλα», να περιφέρονται φαντασιωνόμενοι πως δεν είναι παιδιά από την Καλαμαριά ή την Πυλαία, αλλά Βραζιλιάνοι μουλάτοι στην Κοπακαμπάνα.
Είδα μυστικούς όρμους να χαίρονται ακόμα τη μοναξιά τους, καθώς σε λίγο θα τους βατεύουν βαρκούλες ή γιοτ που από εντός τους θα ξεχύνονται παραθεριστές. Ο ουρανός ήταν γαλάζιος και παντού μύριζε φύση αντί για αντηλιακό, σουβλάκι και λοιπές τσίκνες του θέρους, που ακόμα παραμένουν αυστηρώς φυλασσόμενες σε καντίνες ή κοριτσίστικα νεσεσέρ.
Μεγάλη βόλτα σου λέω, πρώτο πόδι, δεύτερο πόδι, στην επιστροφή πέρασα να πω ένα «γεια» στη Φώκαια. Η «Μασσαλία», τέσσερα χρόνια τώρα, είναι η αγαπημένη μου φαγερί. Στο κέντρο της πλατείας, με ρακές, γκουρμεκλίδικα ντολμαδάκια, κάπαρες και κρεατάκια μαριναρισμένα θεσπέσια. Τα στόρια του ξενοδοχείου «Kiwi» ήταν κατεβασμένα, θέμα χρόνου να ανεβούν και να μπει ο ήλιος στα δωμάτια και να βουτάνε στην πισίνα οι παραθεριστές από τα Σκόπια μαζί με τα κλαμπ σάντουιτς.
«Πρέπει να φεύγω», είπα του καλοκαιριού. «Εσύ ξέρεις» απάντησε, «άλλωστε υπάρχει χρόνος, ξεκινάει η γιορτή πάντως, πες μου στ’ αλήθεια, πώς με κόβεις;». Απάντησα: «Είσαι το τέταρτο σερί καλοκαιράκι της κρίσης, διάλεξες να εγκατασταθείς στη Χαλκιδική και, ως γνωστόν, όλη η πόλη θα σε τιμήσει. Εδώ είμαστε, και θα το δεις».
20°
