Στα τραπεζάκια του «Local» τα κορίτσια σκουντιούνται και τσιμπιούνται για το αν βλέπουν καλά! Καλά βλέπουν, αυτός είναι: με τη βερμούδα, τα tattoo του, όλο δηλαδή το «σκαρμούτσειο» πακέτο. Δημητρό, πώς από εδώ; τον ερωτώ, κι εκείνος λέει: «Πήρα μεγάλη απόφαση, να αφήσω την Αθήνα και να ξεχειμωνιάσω στη Σαλόνικα. Όχι γιατί η πόλη έχει περισσότερα και καλύτερα λεφτά, αλλά για ψυχολογικούς λόγους. Εδώ πάνω, παρ’ όλη την κρίση, διάγετε βίο ανθρώπινο και αξιοπρεπή, σε αντίθεση με την πρωτεύουσα, που από παντού σκάει μιζέρια και απελπισία». Ο πρώτος επομένως επώνυμος Αθηναίος μετανάστης μάζεψε τα μπογαλάκια του και έστησε τσαρδί στο βορρά. Ανέλαβε την κουζίνα του «Έργον 2» στην Κούσκουρα ο Σκαρμούτσος, δείχνοντας το δρόμο.
Λίγο πιο δίπλα, στο θέατρο «Αυλαία» της ΧΑΝΘ, ο Ακύλας Καραζήσης παίζει το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» και παρακαλά και αυτός να μην τελειώσουν οι παραστάσεις. Στις τηλεοράσεις παίζουν τα ντοκιμαντέρ για τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Σμύρνη και αναρωτιέμαι αν κάποιος κινηματογραφιστής θα φιλμάρει και άλλους Αθηναίους που εγκαταλείπουν όπου φύγει φύγει το «κλεινόν» για να δημιουργήσουν και να ζήσουν στη Θεσσαλονίκη. Οφείλω βέβαια για άλλη μια φορά να προειδοποιήσω αλλά και να καταγράψω, δανειζόμενος τα αμερικάνικα ημερολόγια του Τζον Στάινμπεκ, αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Πως δηλαδή, όπως στην Αμερική του ’60, έτσι και στην Ελλάδα τού σήμερα κανένας δεν είναι ευτυχισμένος στον τόπο του, πιστεύοντας πως κάπου αλλού καραδοκούν οι χαρές και τα γούστα.
Ανεβαίνει και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με την «Πρώτη Ύλη» καλεσμένος των 47ων Δημητρίων και γίνεται ένα ψιλοσούσουρο, καθ’ ότι όλοι θέλουν να παραβρεθούν στο λιμάνι για τις 8 παραστάσεις. Τα οποία Δημήτρια, έτσι για να τσιτάρουμε και λίγο Μάρσαλ ΜακΛούαν, είναι προέκταση του ανθρώπου-αντιδημάρχου Πολιτισμού Σπύρου Πέγκα. Εξού και για δεύτερη φορά και χωρίς τα μεγάλα μπάτζετ καταφέρνουν να παραμένουν νεωτερικά, τολμηρά και ευοίωνα. Την Παρασκευή δε, στις 19 του μήνα, που καταφτάνει καλεσμένη τους στο Μέγαρο η Συμφωνική Ορχήστρα του Βερολίνου με τον παμμέγιστο Yuri Yanko να κρατά τις μπαγκέτες, θα γίνει ο καλός χαμός.
Στο παράλληλο σύμπαν, εκεί στο «Markiz», στο λιμάνι, και για να περάσω από τον Yanko στη Λίτσα Γιαγκούση, ορδές Θεσσαλονικέων νέων άδουν, πίνουν και γλεντούν με τέλεια και μπουζουκέλεια. Λόγω κρίσης τα παραδοσιακά μπουζουκτσίδικα, 60 τον αριθμό όπως ενθυμούμαι, βάρεσαν κλείσιμο, με αποτέλεσμα οι μερακλήδες Σαλονικαράδες να καίνε τα ουίσκια και να ξεχαρμανιάζουν σε μπαροκλάμπ τύπου «Markiz».
Είναι κοινωνικό φαινόμενο αυτό που συμβαίνει κάθε βράδυ. Και είναι ένας διχασμός, μια παράκρουση και μια παρεξήγηση για όποιον προσπαθεί να προσδώσει στη Θεσσαλονίκη ένα πρόσωπο, μία κουλτούρα και μία τάση όπως παλιά. Και Cayetano και Αντριάνο Τσελεντάνο. Και συλλογές υπογραφών σαν αυτές που μαζεύτηκαν στο Block 33 για να ελευθερωθούν οι Pussy Riot και το ξύλο που έπεσε στα ΤΕΙ μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών που αξίωναν επανακατάληψη του ξενοδοχείου της Εγνατίας - Κατάληψη Δέλτα, κοντράστ με τη φυλή των «δενκαταλαβαινωτίποτα», που ξενυχτούν, γουστάρουν και ακούνε τσίτα στο Αθλητικό Metropolis τον «Ραπτό» ή στο Ράδιο Θεσσαλονίκη τον Μύρτσο να τα χώνουν σε κουφάλες διαιτητές και μπαγλαμάδες προέδρους.
Και μιας και δεν κάνει να επικαλούμεθα το όνομα του Θεού επί ματαίω, ας επιστρέψουμε στον Cayetano, που ο τελευταίος του δίσκος με άφησε άφωνο! Το «Once Sometime» με τη συνδρομή του Γιώργου Περάν, πρώην Nasa Funk, στα φωνητικά είναι ένα εξαίσιο δείγμα κομψής μουσικής και μετρονομημένης απόλαυσης. Κυκλοφορεί από την Klik Records στο πλαίσιο μιας πολύ δημιουργικής σύζευξης Αθήνας-Θεσσαλονίκης.
Και ανακρώζωντας «έξω πάμε καλύτερα», να ρίξω και την εύφημο μνεία στο εικαστικό ντουέτο των Kalos&Klio, που το έργο τους, «Pandora’s Box», εκτέθηκε στη Βενετία στο πλαίσιο της έκθεσης «Liquid Identities» κερδίζοντας το πρώτο βραβείο στην κατηγορία Computer Art: «Το “Pandora’s Box” χρειάστηκε περίπου ένα διάστημα έξι μηνών ώστε να το θεωρήσουμε ολοκληρωμένο. Ο χρόνος μάς δίνει την ευκαιρία μιας σύνθετης διαδικασίας επεξεργασίας και μετάλλαξης της πρώτης ύλης, αλλά και μιας ενδιαφέρουσας επίδρασης των χρηστών του διαδικτύου στη σκέψη μας: όσο δουλεύουμε το έργο, ερχόμαστε σε επαφή με ερεθίσματα ετερόκλητα από όλα τα σημεία του πλανήτη τόσο από το τρέχον παρόν όσο και από το παρελθόν. Με λίγα λόγια, σκανάρουμε την εικονική εκδοχή του κόσμου μας, συλλέγουμε κομμάτια του και έτσι το έργο αποκτά ένα χαρακτήρα συλλογικό και πανανθρώπινο – αυτό είναι που μας γοητεύει με αυτή την τακτική της χρήσης των σκουπιδιών του διαδικτύου».
Θαυμάζω αυτά τα παιδιά! Δρουν, λειτουργούν και παράγουν ζώντας σχεδόν μοναστικά. Έξω η Θεσσαλονίκη αναλώνεται σε χαρούμενα προτζεκτάκια τύπου «Μαρμελάδα», περνάμε καλά, παίζουμε ομαδικό πινγκ-πονγκ και σπάμε τη ρουτίνα με ένα μπραντς στο «La doze» αναπαράγοντας ψόφιο αθηναϊκό χιπστερισμό, αλλά οι Kalos&Klio δείχνουν έναν άλλο δρόμο προσφέροντας δωρεάν μαθήματα περί του τι σημαίνει να ζεις μεν εδώ αλλά όλος ο πλανήτης στην ουσία να είναι η γειτονιά σου και όχι μόνο οι γνωστοί δρόμοι και οι γνωστές γειτονίτσες.
Ανωτέρω έργο:
Pandora’s Box
110cm x 110cm. Από τη Θεσσαλονίκη στη Βενετία, με τα θερμά μας συγχαρητήρια.
14°
