Μια σχολή κρουστών στην Αθηνάς, φιλοξένησε ένα live που συνδύασε ήχους από Χαβάη, Κρήτη, Ισπανία, Μαυρίκιο, Χιώτη, boogaloo, αφρικανικό χορό και Ταραντέλα
«Έχει ένα περίεργο live στη σχολή κρουστών που πάω, από δύο μουσικούς τρελάκηδες, πάμε;». Ο Δημοσθένης δεν κάθεται ποτέ. Στην Αθηνάς χαμηλά, που καιρό τώρα παίρνει τα πάνω της, ανεβήκαμε μια σκάλα μαρμάρινη, στριφογυριστή. Το κτίριο είχε χρησιμοποιηθεί παλιά ως χώρος γραφείων. Τώρα, η νέα τους ζωή είναι τυχαία. Μετενσαρκώνονται πλέον σε οτιδήποτε και αυτό είναι ωραίο. Μπήκα σε μεγάλη ενιαία αίθουσα με την κλασική τζαμαρία στη μία πλευρά και μπόλικο κόσμο να κάθεται κάτω στο παρκέ.
Οι δύο μουσικοί έπαιζαν σε φως χαμηλό. Κιθάρα και κρουστό. Ο ήχος τους είχε κάτι πολύ πειραγμένο. Οι τύποι ήταν κεφάτοι. Παίζανε παπάδες. Κατεβάζανε μουσικές από όλο τον κόσμο. Λες και είχαν ρουφήξει όλη τη μουσική από τα μέρη που ταξίδευαν μέσα σε κοκτέιλ. Ισπανικά, κρητικά, χαβανέζικα, boogaloo, ρεμπέτικα, παραδοσιακά και πόσα ακόμη. Όταν δε, ο Σικελός ο Alessandro έπαιξε και τραγούδησε σε άπταιστα ελληνικά Μανώλη Χιώτη, εντάξει, λέω, τι άλλο; Εκεί σηκώθηκε ο Yannick. Χορευταράς. Άλλη λέξη δεν έχει. Με το που ξεκίνησε τα λικνίσματα, όλοι σηκώθηκαν να πιάσουν τις κινήσεις του. Έμεινε να χορεύει με αυτό το ελαφρύ ίδρωμα και ένα μεγάλο χαμόγελο, μέσα σε χειροκρότημα δυνατό, percussionato. Ωραία φάση, αναπάντεχη. Η Αθήνα ζει το βράδυ. Ένα μπράβο στη σχολή Casa De Arte Kabeiria και τον Γιώργο Φασόλη και τους φοβερούς Yannick Tiolo & Alessandro Venza.
