Ο Γιώργος Μαυρωτάς, Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού, μιλάει στην ATHENS VOICE για τα Νότια Προάστια
Αυτό ήταν γραμμένο σε έναν τοίχο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα. Αν είναι έτσι πάντως, πατρίδα μου είναι οι «παράγκες» του Ορφανοτροφείου της Βουλιαγμένης, ο ομώνυμος Ναυτικός Όμιλος, το Σινεμά «ΑΚΤΗ», η «πλατεία», το «AquaMarina», o Ζάχος και ο Λουιζίδης, η Αεροπορία, η Λίμνη, η Φασκομηλιά και βέβαια ο φούρνος του Σταμάτη. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχουν αλλάξει και πολλά τα τελευταία 40 χρόνια στη Βουλιαγμένη. Υπήρχε ο άγρυπνος φρουρός της, ο Γρηγόρης Κασιδόκωστας και δεν την άφησε να «παραστρατήσει» σε εύκολους πειρασμούς. Το καλοκαίρι η Βουλιαγμένη «βούλιαζε» και «βουλιάζει» από κόσμο. Τον χειμώνα υπάρχουν τα φώτα των προβολέων της πισίνας του ΝΟΒ, της αθλητικής κυψέλης που δίνει ζωή στην περιοχή.
Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι οι «παράγκες» του Ορφανοτροφείου που τα καλοκαίρια νοικιάζαμε για 3 μήνες, ίσως ότι κοντινότερο στο Παράδεισο για έναν πιτσιρικά. Παρέες, θάλασσα, ήχος από τζιτζίκια, μυρωδιά από αντικουνουπικό φιδάκι (katol το λέγαμε), γεύση από καρπούζι, διάβασμα Μίκυ Μάους και οι αισθήσεις ήταν χορτάτες. Η ξεγνοιασιά και η ενέργεια της παιδικής ηλικίας είναι για μένα συνυφασμένα με το πεύκο και την αλμύρα της θάλασσας.
Η Βουλιαγμένη έχει κάτι το μοναδικό και γι' αυτό νιώθω ευλογημένος που ζω σε αυτόν τον τόπο. Έχει μια συμπυκνωμένη πολυμορφία ώστε μόλις σε μερικές δεκάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα να συναντάς, δάση, αμμουδιές, λίμνη, οροπέδια για περίπατο, σπηλιές, φασαρία, ησυχία, κοσμική ζωή και απομόνωση (δεν θα σας πω πού για το τελευταίο). Έχει το πράσινο που σβήνει στο γαλάζιο της θάλασσας. Έχει τους κόλπους της που τους χωρίζουν 50 μέτρα αμμουδιάς στο Λαιμό. Έχει τους λόφους της που είναι ότι πρέπει για περίπατο με το σκύλο, είτε στο «Βούλιαγμα» είτε στη Φασκομηλιά.
Για μπάνιο θα πάω ή στις παράγκες (με λίγο περπάτημα από την οδό Λητούς) ή κάτω από το Σαρδελάκι στα βραχάκια του «Μπούνκερ», του πυροβολείου που έχει μείνει να μας θυμίζει ότι οι Γερμανοί από δω επιτηρούσαν το πέρασμα από τις Φλέβες το 1941-44. Τα χαρίσματα της Βουλιαγμένης αναγνωρίσθηκαν νωρίς έτσι ώστε να γίνει το Monte Carlo της Ελλάδας σε ότι αφορά την τουριστική ανάπτυξη αλλά και την εγκατάσταση ουκ ολίγων εφοπλιστικών οικογενειών.
Εκτός απ’ όλα αυτά, η Βουλιαγμένη έχει και αθλητική παράδοση. Πόσοι ξέρουν ότι ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος για τη χώρα μας στο πόλο ήρθε από αυτήν την μικρή πόλη των 3.000 κατοίκων; Επίσης πόσοι ξέρουν ότι ο Στέφανος Τσιτσιπάς έκανε εδώ τα πρώτα του βήματα στο τένις; Ότι η ιστιοπλοΐα και το (αγωνιστικό) θαλάσσιο σκι της περιοχής έχουν βγάλει παγκόσμιους πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες;
Η Βουλιαγμένη είναι για μένα το διαμάντι της Αττικής. Ίσως είμαι λίγο προκατειλημμένος από τις αναμνήσεις που μου ξυπνάει. Όμως όσο και αν κινδυνεύει να κορεστεί από τα εκατομμύρια επισκεπτών του καλοκαιριού, τόσο αυτή στέκει αγέρωχη και αντί να γερνάει νομίζω ομορφαίνει. Και σαγηνεύει κόσμο απ’ όλη την Αθήνα, απ’ όλη τη χώρα, απ’ όλο τον κόσμο…
17°
