Τη λόξα μου για τα παλαιοβιβλιοπωλεία την ξέρετε, όσοι με διαβάζετε καιρό.Αυτά που βρίσκεις εκεί, δεν τα βρίσκεις στα mainstream μαγαζιά, αφού εκείνα στηρίζονται στο τρέχον βιβλίο, άντε και λίγο παλιότερο. Το π/β όμως είναι άλλη υπόθεση: στηρίζεται στο τυχαίο (ό,τι έχει εκείνη τη στιγμή) και στο ψάξιμο («πρέπει να βρέξεις κώλο για να φας ψάρι»). Το ψάξιμο το κάνεις εσύ ή και ο βιβλιοπώλης (αν είναι γνώστης και δεν σου πετάει ένα «ψάξε κι ό,τι βρεις»). Ο Θωμάς (φωτό) ξέρει και παραξέρει ανά πάσα στιγμή τι βρίσκεται στο μικρό π/β ή στην αποθήκη του. Κι όταν δεν έχει κάτι, ξέρει πού θα ψάξει να σ’ το βρει. Και ξέρει τις λόξες του κάθε πελάτη, οπότε παίρνει τηλέφωνο και σου λέει «βρήκα Βενέζη, έκδοση ’50» ή «Αργολικά Χρονικά». Ή σ’ το φυλάει μέχρι να ξαναπεράσεις από κει. Με δυο λόγια, μπορεί το π/β του να μη σου γεμίζει το μάτι, μα μιλάμε για επαγγελματία περιωπής. Θωμάς Μπερετούλης, Ακαδημίας 78 (μεταξύ Μπενάκη & Ζ. Πηγής), 694 2433598, www.thomasbooks.gr
Έρχεται η «Δίψα» στο « Άστυ»
Άλλη μεγάλη λόξα, το σινεμά. Ξέρω ότι οι εξ υμών σινεφίλ περιμένετε πώς και πώς τη «Δίψα», που πήρε το Ειδικό Βραβείο του τελευταίου φεστιβάλ των Καννών. Θυμόσαστε βέβαια ότι είναι ταινία του μεγάλου Κορεάτη σκηνοθέτη Παρκ Τσαν Γου «Η εκδίκηση του κυρίου», «Ολντ μπόι», «Η εκδίκηση μιας κυρίας» κ.λπ.). Τέλος, ξέρετε ότι πρόκειται για το φιλμ που ανανεώνει ουσιαστικά το είδος της ταινίας τρόμου, ανακατεύοντας βρικόλακες, αντιθρησκευτικότητα, ειρωνεία και μελαγχολία: μεγάλη ταινία που δεν απευθύνεται στο ευάριθμο κοινό των θρίλερ, αλλά στο πλήθος των καλλιεργημένων σινεφίλ. Σημειώστε λοιπόν ότι η «Δίψα» ξεκινάει 11 του Μάρτη στο «Άστυ», που είναι η πιο αγαπημένη μου αίθουσα στην πόλη (από το 1973, προβολές της «Ταινιοθήκης της Ελλάδας»). «Άστυ», Κοραή 4, 210 3221.925. Περισσότερα για την ταινία: http://www.amafilms.gr/-mainmenu-27/-2010-mainmenu-170/-mainmenu-154
«Μπάρμπα Γιάννης»
Τρίτη λόξα, τα ταβερνάκια. Το συγκεκριμένο είναι προπολεμικό «οινομαγειρείο», σε παλιό δίπατο αθηναϊκό σπίτι, με περιβάλλον εξαρχειώτικο (φοιτητές, καλλιτέχνες, συνδικαλιστές, εργατικοί άνθρωποι κ.λπ.). Διαθέτει ποικιλία μαγειρεμένων φαγητών, ανάμεσα στα οποία πετυχαίνεις και μερικά λαμπρά (σπανακόρυζο, λαχανόρυζο, κουνουπίδι), κρέατα, ψαρικά και ικανοποιητικό κρασί. Η μέτρια ποιότητα μερικών φαγητών και το ότι δεν σερβίρονται πάντα ζεστά είναι στοιχεία που αντισταθμίζονται, κατά τη γνώμη μου, από το καλό σέρβις και –ιδίως– τις πολύ πολύ χαμηλές τιμές. «Μπάρμπα Γιάννης», Μπενάκη 94 & Δερβενίων, Νεάπολη, 210 3824.138
Το χωριό λέγεται κανονικά Χασιά (παράβαλε: κατεβα-σιά, περα-σιά, ακροθαλα-σσιά κ.λπ.) επειδή χάνεται στις πλαγιές της Πάρνηθας και πρέπει να πλησιάσεις για να το δεις. Όμως το 1915 η «Επιτροπή Τοπωνυμιών» θεώρησε ότι η ονομασία ήταν τούρκικη (Χάσι = κτήμα παραχωρημένο από το κράτος) κι έτσι αποφάσισαν μετονομασία. Διάλεξαν το «Φυλή», τη θέση με τα ερείπια του φρουρίου απ’ όπου ο Θρασύβουλος εξορμούσε εναντίον των ολιγαρχικών, μέχρις ότου επανέφερε τη δημοκρατία στην Αθήνα το 403 π.Χ. Το ότι Φυλή και Χασιά απείχαν 6 ολόκληρα χλμ., δεν έκανε να ιδρώσει τ’ αυτί τους. Πολλαπλή λοιπόν η αυθαιρεσία. Έτσι διαστρέφουν την ιστορία της Αττικής οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της «καθαρότητας» και της «ελληνικότητας». Ευτυχώς, διασώζονται ακόμα οι «ταβέρνες της Χασιάς». (Κύρια πηγή: Κώστας Η. Μπίρης, «Αι τοπωνυμίαι της πόλεως και των περιχώρων των Αθηνών», Γ΄ έκδοση, Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων, Αθήνα 2006)
13°
