Στο τέρμα της οδού Σίνα, εκεί που ο δρόμος διχάζεται σε Δαφνομήλη και Λέοντος Σγουρού, βρίσκεται μια Γερμανική Ευαγγελική (προτεσταντική) Εκκλησία (υπάρχει τουλάχιστον άλλη μία, στην Αμαλίας). Πρόκειται για ένα όμορφο μεσοπολεμικό κτίριο τύπου μπάουχάους, «συνοδευόμενο» από ένα σπίτι της ίδιας εποχής και ιδιοκτησίας (τα χωρίζει η οδός Οίτης). Πέρα από την ενδιαφέρουσα μεσοπολεμική αρχιτεκτονική (η αντίθεση με το απέναντι χοντροκομμένο και τσιμεντέ «Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών» είναι οξύτατη), στην εκκλησία αυτή αξίζει να μπει κανείς μέσα για τα ωραία της βιτρό, που τα έφτιαξε το 1933 ο σημαντικός Γερμανός εικονογράφος, ζωγράφος και συγγραφέας Βάλτερ φον Ρίκτεσελ (1882-1941). Αυτά τα είχε γράψει ο φίλος Νίκος Βατόπουλος στην «Καθημερινή» (24/5/2014), αναφερόμενος και στις ωραίες συναυλίες που έχει παρακολουθήσει εκεί. Αλλά εμένα με συγκινεί μια άλλη λεπτομέρεια: αυτό το πεύκο που έχει μεγαλώσει με τις ρίζες του μέσα στην αυλή της εκκλησίας και τον κορμό με το φύλλωμα έξω, σα να τρυπάει τη μάντρα (φωτογραφία). Και βέβαια, δεν έχει γίνει από μόνο του αυτό: το φρόντισαν οι ευαίσθητοι Γερμανοί.
Υ.Γ. Άλλη φορά θα αναφερθώ εκτενέστερα στο γερμανικό υπόστρωμα αυτής της πόλης, που αρχίζει με το φιλελληνισμό, συνεχίζεται με το πρώτο βασιλικό ζευγάρι (καθολικός Όθωνας της Βαυαρίας, προτεστάντισσα Αμαλία του Ολδεμβούργου) και ολοκληρώνεται με ένα πλήθος επιστημόνων, στρατιωτικών, αρχιτεκτόνων, καλλιτεχνών, επιχειρηματιών κ.λπ.
Το δικό μου Κολωνάκι
Με το Κολωνάκι πολλά πολλά δεν έχω, κι ακόμα λιγότερα έχω με την κάκιστα αναπλασμένη πλατεία του. Όμως και σε αυτό το μέρος της πόλης μου ζουν αγαπημένοι φίλοι και φίλες, ενώ υπάρχουν άκρως αγαπημένοι χώροι. Μετά τη Γερμανική Εκκλησία, λοιπόν, παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινάω: το «Free Thinking Zone» της σπουδαίας Αρετής Γεωργιλή, Σκουφά και Δελφών· η μεγαλύτερη συγκέντρωση όμορφων μεσοπολεμικών κτισμάτων σε όλη την Αθήνα, με τα χαρακτηριστικά τους έρκερ· η Νομική τής Σόλωνος, γιατί στη δυτική της πλευρά (προς τη Μασαλίας) ήταν η πρώτη μου σχολή, και γι΄αυτό στη σκάλα, μπαίνοντας προς τα δεξιά, υπήρχε η ταμπελίτσα«Κλίμαξ Φιλοσοφικής Σχολής» (αριστερά υπήρχε η ανάλογη για τη Νομική)· η Αμερικάνικη Αρχαιολογική Σχολή και η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη στην οδό Σουηδίας, ένα από τα ομορφότερα μέρη της πόλης· η Δεξαμενή (όχι η πλατεία της), η ίδια η Δεξαμενή εννοώ με τα νερά της και το «υπερκείμενο» ομώνυμο θερινό σινεμά, με τους αλά Ποπάι εξαερισμούς, όπως έχω ξαναγράψει· ο Λυκαβητός φυσικά, με τη μοναδική του θέα, τα μονοπάτια, το Ζενέτειο θέατρο όπου τόσες συναυλίες έχουμε δει (ή και ακούσει, από τους γκρεμούς των παλιών νταμαριών), την υπέροχη χλωρίδα και την κάποια πανίδα του, που θα ήταν το σύμβολο της Αθήνας αν δεν υπήρχε η Ακρόπολη· ο οδός Δώρας ντ’ Ίστρια· το τέρμα της Πλουτάρχου με την αφετηρία του τελεφερίκ (γεια σου, Κ.)· η οδός Χάρητος και ειδικά η «Αθηναία»· το κτίριο της πρεσβείας των ΗΠΑ, όπως ήταν όταν πρωτοξεκίνησε, στο οποίο έχω αναφερθεί ξανά· η Αναγνωστοπούλου, με τα «κρυφά» δρομάκια της προς το Λυκαβηττό· οι δρόμοι Φωκυλίδου και Στρατιωτικού Συνδέσμου στη Δεξαμενή· η γωνία Σίνα και Σκουφά, στο ημι-ισόγειο της οποίας ήταν παλιά το ιατρείο του πατέρα μου· οι εκδόσεις «Μελάνι», πάλι στη Σκουφά· ο κήπος του Γαλλικού Ινστιτούτου που τον μαντεύω πάνω από τη μάντρα, βλέποντας τις κορφές των δέντρων, αλλά κι ακούγοντας τα πουλιά, μα που δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά· η οδός Σταθά και το (σημερινό) Πέμπτο Λύκειο· η Ελληνοαμερικάνικη Ένωση της οδού Μασσαλίας, στη δανειστική βιβλιοθήκη της οποίας διαμορφώθηκα σε μεγάλο βαθμό κατά την εφηβεία μου (απ' όταν ακόμα ήταν στην Ακαδημίας)· ψιλοδιαμορφώθηκα και στο «Pop-Eleven» της Σκουφά (γεια σου Άρη, με τις κοπάνες μας απ' το σχολείο) και στο «Πειραματικό Θέατρο» της Μαριέτας Ριάλδη, αλλά αυτά από δεκαετίες δεν υπάρχουν· η πρώην σχολή Δοξιάδη, ένα σπουδαίο μοντέρνο κτίριο, ήδη αναπλασμένη σε συγκρότημα κατοικιών· το παλιό γκαράζ του Αντώνη Μαντζαβελάκη, πάλι στη Δεξαμενή, με το τεράστιο πράσινο τριφύλλι στον τοίχο του μέχρι πριν κάμποσα χρόνια· ο πεζόδρομος Μαντζάρου, όπου εδρεύει ο φίλος μου ο Στέλιος Ξηρουχάκις· το καινούργιο βιβλιοπωλείο της «Εστίας» στη Διδότου (γεια σου Πολύκαρπε) που κάλυψε κάπως την απώλεια του παλιού στη Σόλωνος· το σύμπλεγμα Μέρλιν - Σέκερη, με τις φρικώδεις κατοχικές μνήμες του· το παλιό νεοκλασικό κτίριο της Ταινιοθήκης, Κανάρη και Ακαδημίας, ανακαινισμένο και πανέμορφο· η Αθηναίων Εφήβων και η Κόνιαρη – αρκούν αυτά;
22°
