Ο γνωστός Αμερικανός ηθοποιός αντιμετωπίζει σχεδόν τα πάντα με ανοιχτή διάθεση, με έκπληξη λες και περιμένει κάποιο θαύμα από τα ζυμαρικά και τα κολοκυθάκια
«Stanley Tucci: Aναζητώντας την Ιταλία», οι πρώτες εντυπώσεις από τη σειρά ντοκιμαντέρ του CNN με τον γνωστό αμερικανό ηθοποιό.
Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ του CNN «Stanley Tucci: Aναζητώντας την Ιταλία»ο γνωστός αμερικανός ηθοποιός, φορώντας κομψό κοστούμι και γυαλιά ηλίου, διασχίζει τη Νάπολη παρακάμπτοντας αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Ο Tucci, που έχει ρίζες στην Καλαβρία, παρουσιάζει σε ένα οδοιπορικό στην παλιά του πατρίδα έξι ιταλικές πόλεις και μια ποικιλία από ιταλικά φαγητά. Το πρώτο επεισόδιο καλύπτει τη Νάπολη και την ακτή του Αμάλφι, ενώ στη συνέχεια ταξιδεύει στη Ρώμη, στην Μπολόνια, στο Μιλάνο, στην Τοσκάνη και στη Σικελία. Σε κάθε περιοχή, προσπαθεί να βγει από τις συνηθισμένες διαδρομές, αναζητώντας ντόπιους και παλιούς φίλους που θα τον οδηγήσουν σε κρυμμένους γαστρονομικούς θησαυρούς.
Αυτό που κάνει τον Tucci να ξεχωρίζει ως παρουσιαστής είναι ότι δεν είναι ειδικός: δεν είναι σεφ, ούτε δεν γνωρίζει την Ιταλία σαν επαγγελματίας ταξιδιωτικός ρεπόρτερ. Το αποτέλεσμα είναι να αντιμετωπίζει σχεδόν τα πάντα με ανοιχτή διάθεση, με έκπληξη λες και περιμένει κάποιο θαύμα από τα ζυμαρικά και τα κολοκυθάκια - έτσι, επιτρέπει στους ανθρώπους που συναντά, όπως έναν Εβραίο μάγειρα με ειδικότητα τις τηγανητές καρδιές αγκινάρας, να γίνονται το επίκεντρο της αφήγησης. Συναντά σεφ, οινοποιούς, καλλιεργητές, ιστορικούς και ξεναγούς. Η δική του ειδικότητα περιορίζεται στο ότι θυμάται τα Κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια στη γενέθλια πόλη του στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, όπου συναντιούνταν τρεις ή και τέσσερις γενιές Ιταλο-αμερικανών. Η εμπειρία του από την ιταλική γαστρονομία επεκτείνεται μέχρι την ταινία «Big Night» (Η μεγάλη βραδιά) γύρω από το άνοιγμα ενός εστιατορίου, στην οποία ήταν συν-σεναριογράφος. Το «Big Night» αφηγούνταν την ιστορία μιας παρέας που έστησε ένα ιταλικό εστιατόριο στο Νιού Τζέρσεϊ της δεκαετίας του 1950: ήταν μια μεγάλη επιτυχία του 1999.
Το timing του ντοκιμαντέρ που άρχισε να προβάλλεται στις 14 Φεβρουαρίου είναι άριστο: πολλοί Αμερικανοί, κλεισμένοι στο σπίτι και με κλειστά τα εστιατόρια γύρω τους, ονειρεύονται ταξίδια και επιδίδονται στο μαγείρεμα. Τέσσερα από τα έξι επεισόδια γυρίστηκαν πριν από την πανδημία Covid-19, αλλά το πρώτο και το τρίτο επεισόδιο γυρίστηκαν μετά το πρώτο κύμα που έπληξε την Ιταλία χειρότερα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Γι’ αυτό, η μίνι σειρά ξεκινά με τον Tucci να σχολιάζει πώς, παρά το λοκντάουν, στη Νάπολη τα εστιατόρια με υπαίθριο χώρο έμειναν ανοιχτά και πώς οι Ναπολιτάνοι δεν φορούσαν όλοι μάσκες όπως συνέβαινε και συμβαίνει σε άλλα μέρη του κόσμου. Έτσι κι αλλιώς, εφόσον το ντοκιμαντέρ σχετίζεται με το φαγητό, ο Tucci και οι φίλοι του βρίσκονται μερικές φορές σε κλειστούς χώρους όπου πρέπει να βγάλουν τις μάσκες τους για να φάνε. Αλλά εκτός από αυτές τις εισαγωγικές παρατηρήσεις, δεν γίνεται συζήτηση για το πώς η πανδημία έχει επηρεάσει τους ανθρώπους. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι θεατές αναζητούν ένα διάλειμμα από το υπόλοιπο CNN που καλύπτει την πορεία του κορωνοϊού στον κόσμο 24 ώρες το 24ωρο.
25°
