Ας μιλήσουμε λίγο για το Sex Education (video)

Τρία γράμματα, μία λέξη, πολύς ντόρος: Σεξ. Ετεροφυλοφιλικό, Ομοφυλοφιλικό, Ετερο-ομοφυλοφιλικό, πλατωνικό, απωθημένο, διερευνητικό, αποτυχημένο, προετοιμασμένο, τυχαίο, προγραμματισμένο. Κάποιος είχε πει κάποτε σε μια παρέα που έτρωγε ελληνικούς μεζέδες και έπινε τσίπουρα στο άλλο ημισφαίριο του πλανήτη ότι το «σεξ δεν είναι παρά το μέσο για να πας στο επόμενο στάδιο, όποιο και αν είναι αυτό». 

Δεν ξέρω αν η φανταστική Dr Τζιν και πανέμορφη Gillian Anderson θα συμφωνούσε μαζί του σε κάποιον από τους κύκλους του «Sex Education». Αλλά δεν έχει και καμία ιδιαίτερη σημασία αφού πραγματικά, αυτή η σειρά δεν δίνει σε κανέναν δίκιο ή άδικο. Υπάρχει εκεί, ανεβασμένη στην πλατφόρμα του Netflix περιμένοντας ένα απλό play για να δείξει αργά και σταθερά το μεγαλείο της. 

Αρχικά, μπορεί να φανεί ως μια ακόμα teen σειρά. Μετά τα πρώτα δύο άντε τρία επεισόδια όμως θα αποδείξει ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Για την ακρίβεια, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Όχι μόνο γιατί το σεξ και η εκπαίδευση όλων μας πάνω σε αυτό δεν έχει ηλικία αλλά κυρίως γιατί δυστυχώς, η θεσμική πρώτη επαφή όλων μας με αυτό (εκτός αν κάποιος πήγε σε κάποιο σχολείο με διαφορετική διδακτέα ύλη) μπορεί να συνοψιστεί σε κοκκινισμένα μάγουλα που μαθαίνουν για τη χρήση του προφυλακτικού, σε ιστορίες με πελαργούς και σε ανήθικες συγκρίσεις της μαλθακότητας με τη σεξουαλικότητα ενός παιδιού. Επίτηδες δεν θέλω να φέρω καν το παράδειγμα της φράσης περί «αδερφής» στα σχολεία που συχνά πυκνά ακούμε εμείς οι άνθρωποι που φτάσαμε αισίως να γιορτάσουμε το 2020 ρίχνοντας βαρελότα και ανταλλάσσοντας φιλιά στο στόμα με άτομα του ίδιου ή διαφορετικού φύλου.

Το τρέιλερ της ανακοίνωσης του τρίτου κύκλου της σειράς: 

Ένα στα γρήγορα (για να μιλήσουμε με όρους σεξ): Η ιστορία ξεκινάει στο Λύκειο όπου ο όχι και τόσο κοινωνικός γιος της θεραπεύτριας του σεξ Dr Τζιν, Ότις, αναλαμβάνει τη θέση του «σεξ γκουρού» των συμμαθητών του. Αφενός για να μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία του να μεγαλώνεις με μια μητέρα που έχει φαλλούς αντί για βάζα στο γραφείο της και αφετέρου γιατί με αυτό τον τρόπο, ασυνείδητα διαχειρίζεται την αντικοινωνικότητά του. 

Ο Ότις έχει έναν και μόνο κολλητό: Τον Έρικ, ένα παιδί που αντιμετώπισε την βιαιότητα του come out με στρας στα μάτια και χρώμα στα παπούτσια του. Ο Έρικ (δεν ξέρω αν υποσυνείδητα έχει κάποια σχέση με το κοινό μας όνομα) είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας και αυτό γιατί είναι ένα παιδί που έχει αποφασίσει να διαχειριστεί αυτό που του συμβαίνει όχι ως διαφορετικότητα αλλά ως μια fabulous κανονικότητα την οποία οι γονείς και ο κολλητός του αποδέχονται δίχως να χρειάζονται συζητήσεις και «γιατί». 

Ύστερα έχουμε την Μέιβ, το κορίτσι που ο Ότις θα ερωτευτεί και άρα θα κάνει φίλη του γιατί έτσι κάνουν οι έφηβοι και αρκετά χρόνια αργότερα επαναλαμβάνονται πιστεύοντας ότι αυτό που κάνουν είναι ένα είδος παιδικότητας και όχι δειλίας. Η Μέιβ θα παρασύρει τον Ότις στο όλο «σεξ γκουρού» κόνσεπτ. Η Μέιβ μεγαλώνει μόνη της σε ένα τροχόσπιτο και συμπεριφέρεται σαν θυμωμένη 30άρα ενώ βαθιά μέσα της είναι μια πολύ καλή μαθήτρια που θέλει να κάθεται στο πρώτο θρανίο και να συμμετέχει σε μαθητικούς διαγωνισμούς γνώσεων. 

Έπειτα έρχονται τα υπόλοιπα παιδιά. Η Έιμι που θα μας δείξει τη δύναμη της σεξουαλικής παρενόχλησης στο σώμα και την ψυχή ενός ανήλικου τόσο αθόρυβα αλλά τόσο ανατριχιαστικά που μας αφήνει να θυμώσουμε την κάθε εκείνη στιγμή που αντίστοιχες περιπτώσεις (στην Έιμι υπάρχει κάποιος που εκσπερματώνει στο τζιν της, στο λεωφορείο, στο δρόμο για το σχολείο) έχουν προκαλέσει σε κάποιους το γέλιο ή τη διαύγεια να δημιουργήσουν σκετσάκια σε μικρές οθόνες. Ο Άνταμ, ο γιος του απολυταρχικού διευθυντή του σχολείου που θα ασκήσει μπούλινγκ στους άλλους αρνούμενος να αποδεχτεί τη σεξουαλικότητά του. Ο Τζάκσον που μεγαλώνει με δύο μαμάδες, ερωτεύεται την Μέιβ και επαναστατεί στην καταπίεση της οικογένειάς του να γίνει πρωταθλητής σε κάτι που δεν τον ενδιαφέρει. Η Όλα θα γίνει το κορίτσι του Ότις αλλά θα καταλάβει ότι είναι ερωτευμένη με την κολλητή της φίλη Λίλλυ η οποία θα τρομάξει όταν η πρώτη της δώσει ένα φιλί στο στόμα. 

Και κάπως έτσι πολλές μικρές ιστορίες ξετυλίγονται. Ομοφυλόφιλοι που δεν ξέρουν πώς να απολαύσουν (πρακτικά) την πρώτη τους φορά. Ετεροφυλόφιλοι που δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι ίσως έλκονται λίγο παραπάνω από την αντιπέρα όχθη. Καθηγητές που συμβουλεύονται μαθητές για τα σεξουαλικά τους ζητήματα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας που φοβούνται να δουν τον εαυτό τους ως ένα διαφορετικό κομμάτι μιας πραγματικότητας γεμάτης από κανόνες που δεν έφτιαξαν αυτοί. Άνθρωποι που τρέμουμε την ιδέα της δέσμευσης μην τυχόν και κάποιος ανακαλύψει την κανονικότητά μας. Άνθρωποι που ελκόμαστε από πρότυπα των γονιών μας. Άνθρωποι που δεν ξέρουμε πώς να αγαπήσουμε. Τον εαυτό μας.  

Αν υπάρχει κάτι που κάποτε ίσως καταλάβουμε είναι η διαφορά μεταξύ όρου και ορού της διαφορετικότητας. Ο πρώτος είναι για το λεξικό και ο δεύτερος για να μας κρατάει σε ένα «πολίτικαλι κορέκτνες» απέναντι σε αυτά που υπάρχουν γύρω μας αλλά δεν έχουμε εκπαιδευτεί να τα αντιμετωπίζουμε ως κανονικά. Το ότι δεν το κάνουμε, δεν σημαίνει ότι δεν είναι.

Το πιο υπέροχο στον τρόπο με τον οποίο η σειρά αντιμετωπίζει τους εφήβους της είναι ότι «στήνει» τους χαρακτήρες της μακριά από την επιρροή των social media. Ένα γεγονός που ναι, μπορεί να το θεωρήσει κάποιος ως αναχρονιστικό αλλά από την άλλη μας βγάζει από τη θολούρα της μηχανής, δείχνοντάς μας τα παιδιά όπως θα έπρεπε να μεγαλώνουν. 

ΥΓ: Αυτή η σειρά είναι η εκπαίδευση πάνω στο σεξ που μας άξιζε να έχουμε ως έφηβοι.