Ο Τζον Σίνκλετον σε διαολεμένα κέφια. Ο σκηνοθέτης του «Boyz n the Hood», ταινία που από τις πρώτες κατέγραψε αριστοτεχνικά το καθημερινό street gang αλισβερίσι της Πόλης των Αγγέλων και της βίας των δρόμων, δεν χρειάζεται συστάσεις. Όπως ούτε και διαπιστευτήρια περί του θέματος που φιλμάρει στη σειρά «Snowball». Κατέχει το «είδος» και γνωρίζει απόλυτα τι σημαίνει πεζοδρόμιο. Μόνο που εδώ γυρίζει πίσω στη δεκαετία του '80, στην προγονική, πρωτεϊκή μορφή του 90s «Boyz n the Hood». Στα χρόνια εκείνα που η κοινότητα του γκέτο είναι ηττημένη κατά κράτος: με τους 70s Μαύρους Πάνθηρες διαλυμένους και μη παρόντες για να περιφρουρούν τις βασικές της ανάγκες για σεβασμό, δουλεία, μόρφωση και ανάκτηση ιστορικής μνήμης και αξιοπρέπειας, οι «γειτονιές» βουλιάζουν από μικροέγκλημα ή χοντρή παραβατικότητα, αναλόγως του βαθμού απόγνωσης-αποφασιστικότητας των συμμοριών ή των τρελαμένων «αράπηδων», όπως τους περιγράφει το σιμπί της αστυνομίας.
Θα πει κάποιος, α, OK, άλλη μια σειρά με τα γνωστά συστατικά, λίγο χιπ χοπ μουσική, όπλα, ντίλια, μας τα είπαν κι άλλοι, και μπορεί να το είδαμε και σε καλύτερες βερσιόν. Εδώ ακολουθεί η συμβουλή, πως, ναι, το «Snowfall» εξελίσσεται στο γκέτο, ναι, ο ήρωας Φράνκλιν και τα φιλαράκια του μπλέκουν με το εμπόριο ναρκωτικών, όμως το σενάριο και η δράση δεν μένουν στα τετριμμένα. Γιατί αυτό είναι το ξεκίνημα, ο πρόλογος, κι όχι το κυρίως μενού. Που είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια απλή σειρά για τον δρόμο, καθώς από επεισόδιο σε επεισόδιο εξελίσσεται σαν κορυφαίο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ-αφήγηση εποχής: Έξω από την Αμερική, στη Νικαράγουα, μαίνεται ο πόλεμος ανάμεσα στην επίσημη κυβέρνηση των Σαντινίστας και του ακροδεξιού στρατού των στασιαστών, που δρα υπό τις ευλογίες του Ρίγκαν για να τους ανατρέψει. Ο Ρίγκαν χρηματοδοτεί ευθέως την «αντίσταση». Παραδίπλα, στην Κολομβία, το καρτέλ του Πάμπλο Εσκόμπαρ μονοπωλεί όλη τη διακίνηση της κόκας του πλανήτη. Και μέσα στο Λος Άντζελες, η ιστορία τώρα ξεκινά, είναι και κάποιοι πιο σκοτεινοί δάκτυλοι, εκτός των θεσμικών σκοτεινών της CIA, που στήνουν μια παράνομη επιχείρηση - κόλπο που έμελλε, πέρα από το πολιτικό της σκέλος, να σημαδέψει την πόλη. Αλλά και όλη τη χώρα, μιας και εξαιτίας της το κρακ σάρωσε και θέρισε ζωές χιλιάδων έγχρωμων αλλά και λευκών Αμερικανών. Το κρακ που πήρε τη θέση της κόκας και της ηρωίνης, που έως τότε ήταν τα κυρίαρχα ναρκωτικά, στην κουλτούρα της διασκέδασης αλλά και της καθημερινότητας. Το κόλπο της CIA ήταν σατανικό.
Αληθινή ιστορία πλέον, όπως την ανέδειξαν και την κατέγραψαν τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ της εποχής: προκειμένου να χρηματοδοτηθεί με περισσότερα δολάρια και κάτω από τη μύτη των φορολογουμένων η «αντίσταση» της Νικαράγουας, οι ακροδεξιοί αντάρτες στέλνουν στην Αμερική κόκα δικής τους παραγωγής. Που μέσω κυκλωμάτων διοχετεύεται στην πόλη, με το παραδάκι να πηγαίνει κατευθείαν σε όπλα. Ως εδώ καλά; Γιατί το «Snowball» εξελίσσεται χειρότερα.
Καθώς ο Φράνκλιν και τα φιλαράκια του, αθώα πιτσιρίκια που θέλουν να πιάσουν την καλή, πουσάρουν στους δρόμους, ο πράκτορας Τέντι ΜακΝτόναλτ συντονίζει τα φορτία που καταφτάνουν σε τόνους. Αυτό είναι το «Snowfall»: από τα μεγάλα λαυράκια - ατιμώρητα συμφέροντα πολιτικής και οικονομίας μαύρου ναρκοχρήματος, μέχρι το πεζοδρόμιο, παρακολουθούμε την ντρόγκα να αλώνει το Λος Άντζελες. Να αλλάζει τις ισορροπίες της «γεύσης».
Κι ο Φράνκλιν; Άλλος ένας πόντος για το σενάριο και για τον Σίνγκλετον. Γιατί το αγόρι αυτό δεν είναι ένας κλασικός γκάνγκστα τυπάκος. Ο Φράνκλιν μένει με τη μαμά του, ο Φράνκλιν ούτε καν καπνίζει κανονικά τσιγάρα. Είναι καλόψυχος, καλοκάγαθος, στοργικός με τους συγγενείς και τη γειτονιά του. Ο Φράνκλιν δεν ξέρει κι ούτε τον νοιάζει να μάθει πώς έρχεται και από πού έρχεται το «πράμα». Ο Φράνκλιν απλώς θέλει να ξεφύγει από το γκέτο, να σώσει τη μάνα του από το μεροκάματο, ο Φράνκλιν δεν μπορεί να φανταστεί από πού έρχεται και μέσω ποιων διαδρομών το «πράμα».
Όσο για τον πράκτορα Τέντι ΜακΝτόναλντ, πάλι κάνε κράτει. Δεν είναι τόσο σατανικός ή πωρωμένος, απλώς θέλει μέσω της συγκεκριμένης επιχείρησης να ξελασπώσει τη δυσμένεια στην οποία έπεσε εξαιτίας της προηγούμενης αποστολής του στην Τεχεράνη του Σάχη. Στο «Snowball» οι δυο κυρίαρχοι ήρωες που ποτέ δεν θα συναντηθούν, σαν αυτόνομα επεισόδια μέσα σε κάθε επεισόδιο, ζουν παράφορες ιστορίες δράσης, φόνων και κινδύνων, που όμως εφάπτονται ως μικροϊστορίες με την κυρίαρχη και αληθινή ιστορία του Λος Άντζελες των δρόμων. Ατμόσφαιρα εποχής, σασπένς, βρόμικο γκέτο αλλά και βρόμικοι θεσμικοί ή παρακρατικοί διάδρομοι στην Ουάσινγκτον που συντονίζει τις παρτίδες. Πουλήματα, ριξίματα, αίμα, «ταξίδια» με σκόνες αλλά και υπαρξιστικά διλήμματα: ως πού μπορεί να φτάσει ο καθένας για την επιβίωσή του; Κι ακόμα κι αν δρας εντελώς επαγγελματικά, κατά πόσο μέσα από αυτό το «business is business» μπορείς να βγεις αλώβητος ηθικά και υπαρξιακά;
Ακόμα κι αν σώσεις το τομάρι σου από τις σφαίρες, ακόμα κι αν ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα δείχνει, αν όχι ηθικός, τουλάχιστον νόμιμος και δυνητικά οκ, με βάση το προσωπικό αξιακό σου σύστημα, της «γειτονιάς», αλλά και της πατρίδας που επιβραβεύει τις υπηρεσίες σου, εις το όνομα της δημοκρατίας και του πολέμου, αρκούν; Για να συνεχίσεις, να πιάσεις τον στόχο, να ζήσεις χωρίς τύψεις ή να μην πολυνοιάζεσαι για τίποτα πέρα από τη «δουλειά» σου;
Στην Αμερική ξεκίνησε ήδη ο δεύτερος κύκλος. Στην Ελλάδα ο πρώτος κύκλος του «Snowfall» πέρασε απαρατήρητος, ή δεν έκανε τέτοια γκέλα όπως το «The Wire». Καθόλου τυχαία η αναφορά-παραπομπή. Ή το «The Deuce». Οι θεματολογίες τους τέμνονται: ναρκωτικά, βαποράκια, μεγαλοκαρχαρίες της πολιτικής και της εξουσίας, φτωχοδιάβολοι και ευυπόληπτοι, όλοι στο μεγάλο καζάνι των εποχών, που όσο κι αν αλλάζουν οι χρονολογίες, εντούτοις μοιάζει να εκκινούν από το ίδιο σημείο: πολιτική, διαφθορά, επιθυμίες, όνειρα, εφιάλτες και σκόνες. Πολύ σκόνη. Και τεράστιες παραισθήσεις για όλους τους, χρήστες και διακινητές, έμπορους θύτες και πρωταγωνιστές θύματα, όλους τους αλέθει η πόλη και ο... επόμενος.
Αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία στο «Snowfall». Όπως και στην αναπόφευκτα υπέροχη φάνκι, σόουλ και χιπ χοπ μουσική του, αλλά και στο σκηνικό του όπως αναπαριστά και αναπλάθει πολεοδομικά όλη εκείνη την 80s μυθολογία του Λος Άντζελες γκέτο.
Η νέα σειρά, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Jonnas Bonnier και σε μια από τις πιο διάσημες ληστείες της Σουηδίας, δίνει στον θεατή ό,τι ακριβώς περιμένει από μια καλή περιπέτεια
14°
