Φέτος το χειμώνα θέλουμε να απολαμβάνουμε από την άνεση του σπιτιού μας ταινίες φρέσκες, καινούργιες, πολυσυζητημένες, δημοφιλείς και blockbusters. O “Ηχος Της Σιωπής” (Lounder Than Bombs) του Γιοακίμ Τρίερ είναι μια από αυτές και έρχεται στα Novacinema μέσα στο Νοέμβρη (όπου, με την υπηρεσία Nova on Demand και χωρίς επιπλέον χρέωση, μπορούμε να ανακαλύπτουμε σειρές και ταινίες μέσα από προτεινόμενες λίστες, ανάλογα με τις προτιμήσεις μας και να τις δούμε όποτε εμείς θέλουμε). Ο «Ήχος της Σιωπής», διόλου τυχαία επιλέχτηκε από τους διοργανωτές του κορυφαίου κινηματογραφικού φεστιβάλ, αυτό των Κανών, για να φιλοξενηθεί στο επίσημο πρόγραμμα του.
Ας ανακαλύψουμε τα μυστικά της ταινίας (και με τις δυνατότητες REC, PAUSE & PLAY και REWIND που προσφέρει η NOVA, αυτό γίνεται ακόμα πιο εύκολα):
Το θέμα του φιλμ είναι η απώλεια, που διαχειρίζεται με ευρηματικό τρόπο ο νορβηγός σκηνοθέτης που μας είχε καταπλήξει πριν από λίγα χρόνια με την προηγούμενη ταινία του, το τρυφερό «Όσλο, 31 Αυγούστου».
Σπάνια ένα φιλμ που έχει ένα τόσο ετερόκλητο διεθνές καστ (ο ιρλανδός Γκαμπριέλ Μπερν, η γαλλίδα Ιζαμπέλ Ιπέρ κι ο αμερικανός Τζέσε Άιζενμπεργκ) πετυχαίνει να αποδώσει τέτοια ερμηνευτική ομοιογένεια.
Η ιστορία ξεκινά τρία χρόνια ύστερα από τον αναπάντεχο θάνατο της πολεμικής ανταποκρίτριας (Ιζαμπέλ Ιπέρ) με αφορμή μία εκδήλωση που γίνεται στη μνήμη της. Όμως ένα βαθιά κρυμμένο μυστικό που έρχεται στην επιφάνεια θα αναστατώσει τη ζωή του χήρου συζύγου και των δυο παιδιών τους.
Ο νορβηγός σκηνοθέτης δεν έχει καμία σχέση με το διασημότερο δανό συνονόματό του, τον εκκεντρικό προβοκάτορα Λαρς Φον Τρίερ.
Πρόκειται για ένα καλογραμμένο οικογενειακό μελόδραμα που τοποθετεί ενδιαφέροντα ηθικά διλήμματα στο τραπέζι.
Ο Γκαμπριέλ Μπερν που είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής του φιλμ, παίρνει πάνω του σχεδόν όλη την ταινία και μετά από αρκετό καιρό που ήταν χαμένος στην αφάνεια δίνει τον καλύτερο εαυτό του σε ένα ρόλο απαιτητικό και πολύπλευρο.
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ πρωτοστατεί με άνεση στο εκτενές κομμάτι των φλας μπακ του παρελθόντος όπου το θέμα της καριέρας και της αφοσίωσης στην οικογένεια διχάζουν το χαρακτήρα της.
Για πρώτη φορά βλέπουμε τον Τζέσε Άιζενμπεργκ τόσο νηφάλιο (επιχειρεί εύστοχα να κατευνάσει το γνωστό νευρωτικό alter ego του) με ψήγματα ελεγχόμενης ισορροπίας και διαλείμματα συγκινησιακής φόρτισης.
Η ταινία είναι συμπαραγωγή Νορβηγίας, Δανίας και Γαλλίας.
Κέρδισε το βραβείο της καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ της Στοκχόλμης ενώ ήταν υποψήφια και για το Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες που το έχασε από το «Djeepan» του Ζακ Οντιάρ.
15°
