Όταν το ταξίδι επισκιάζει τον προορισμό

Προχθές το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Πήρα λοιπόν το κινητό στα χέρια μου και άρχισα να ψάχνω αεροπορικά εισιτήρια για τη Βιέννη. Μετά πήγα στο Google maps και είδα πόσες ώρες οδήγηση είναι από τη Βιέννη στο Χάλστατ, ένα μικρό, γραφικό χωριουδάκι δίπλα σε μία λίμνη με περίπου 900 κατοίκους. Τρεις ωρίτσες, μου έλεγε το maps. Τέλεια, σκέφτηκα από μέσα μου. Η πτήση έφτανε στις 7 το πρωί στη Βιέννη, άρα το αργότερο στις 11.30 - 12 θα ήμουν εκεί. 

Ενώ μου αρέσει να κάνω πολλά πράγματα μόνη μου, να τρώω σε εστιατόρια, να πηγαίνω για καφέ, να βλέπω ταινία στο σινεμά, το να κάνω διακοπές μόνη μου είναι ένα πράγμα που δεν έχω κάνει ποτέ, πολύ απλά γιατί δεν το έχω επιθυμήσει. Για μένα είναι κάτι που γίνεται μακράν πιο όμορφο και πιο ουσιαστικό όταν το μοιράζεσαι με κάποιον κοντινό σου άνθρωπο, έναν ή και περισσότερους. Ωστόσο προχθές δεν ξέρω τι με έπιασε και άρχισα να το σκέφτομαι. Το χωριό Χάλστατ είναι ένας προορισμός στο προσωπικό μου ταξιδιωτικό bucket list (λίστα πραγμάτων που θέλουμε να έχουμε κάνει στη ζωή μας). Εδώ και πολλά χρόνια, αυτό και η Ισλανδία είναι top 2, και έτσι με αφορμή τα γενέθλιά μου σε ένα μήνα, σκέφτηκα μήπως το έκανα δώρο στον εαυτό μου και πάω έστω για δύο μέρες μόνη μου. 

Ομολογώ δεν τα έχω κλείσει ακόμα τα εισιτήρια. Ομολογώ επίσης ότι το Χάλστατ και η Βιέννη δεν είναι το μόνο ταξίδι που έχω οργανώσει νοητά για την επόμενη χρονιά. Υπάρχουν στα χαρτιά άλλα τρία. Ένα από τα πράγματα που ένιωθα να στερούμαι περισσότερο από την αρχή της πανδημίας είναι τα ταξίδια. Όταν στο πρώτο lockdown έγινε πια αντιληπτό ότι αυτό που συνέβαινε δεν ήταν εφήμερο ή περαστικό, ακύρωσα δύο προγραμματισμένα ταξίδια και ένα ακόμη που υπήρχε απλά σαν σκέψη. 

Δεν είμαι άνθρωπος του καλοκαιριού ή της ζέστης, αντιθέτως τα μισώ και τα δύο με πάθος, για πολλούς λόγους. Οι κλασικές διακοπούλες στο νησί λοιπόν δεν μου λένε τίποτα, και όταν λέω τίποτα δεν είναι κάθ’ υπερβολήν. Ενίοτε προφανώς το έχω κάνει, και ενδεχομένως θα ξαναπάω, αλλά εάν δεν το ξαναέκανα για την υπόλοιπη μου ζωή δεν θα μου έλειπε ούτε λίγο, και το εννοώ αυτό. Λαχταρώ όμως να εξερευνήσω τα τοπία της Ισλανδίας, τα φιόρντ στις σκανδιναβικές χώρες, να κάνω ένα δεκαήμερο οδοιπορικό στη νότια Ισπανία, μία εβδομάδα στη Νέα Ορλεάνη όπου θα τρώω την τοπική κουζίνα και θα πίνω όλη μέρα bourbon ακούγοντας μουσικάρες σε jazz bars, να ξαναπάω στο Μέτσοβο χειμώνα με χιόνι και να φάω κοντοσούβλι στη λαδόκολλα στα «5φ» έξω στο χιόνι, να ανέβω Ζαγοροχώρια και να επισκεφθώ το φαράγγι του Βίκου, να ανακαλύψω τα χωριά της Ορεινής Ναυπακτίας που δεν πρόλαβα την τελευταία φορά, να βάλω τελικό προορισμό την Κομοτηνή και να σταματάω οπουδήποτε βλέπω κάτι ενδιαφέρον, and the list goes on. 

Αυτά είναι τα δικά μου «καλοκαιρινά νησάκια», η δική μου έννοια ξεκούρασης, απόλαυσης και ψυχικής ηρεμίας και γαλήνης. Αυτή είναι η δική μου καλοπέραση. Και το αίσθημα αυτό ξεκινάει, όπως προχθές, στη σύλληψη της ιδέας, στη γέννηση της επιθυμίας και την αρχή της οργάνωσης. Η διαδικασία αυτή από μόνη της προχθές το βράδυ μού προξένησε μόνο θετικά συναισθήματα και έναν ενθουσιασμό ανυπομονησίας για κάτι ξεχωριστό, καινούργιο και έξω από τη ρουτίνα μου. Αυτό δεν ήταν που μας «σκότωνε» αργά στα lockdown; Η απαγόρευση μετακίνησης και ελευθερίας; Η γνώση ότι και να θέλαμε δεν μπορούσαμε να πάμε σχεδόν πουθενά; Και όλο αυτό ήρθε σε μία εποχή που τα ταξίδια είναι τόσο μα τόσο εύκολα που δεν υπάρχει δικαιολογία να μην ταξιδέψεις. 

Οι πτήσεις είναι πολλές και φτηνές, τα αυτοκίνητα αξιόπιστα και ασφαλή, τα σύνορα (τουλάχιστον στην Ευρώπη) πια ανύπαρκτα, οι ηλεκτρονικοί χάρτες μπορούν να σε πάνε κυριολεκτικά παντού, τα Airbnb να σε κοιμίσουν φτηνά και άνετα ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο και μικροσκοπικό χωριό βαθιά στις γαλλικές Άλπεις. Οπότε; Γιατί δεν έχεις ταξιδέψει ακόμη; Τι λέγαμε όλοι στο lockdown όταν η απαγόρευση κυκλοφορίας ξεκινούσε στις 9 τις καθημερινές και στις 6 τα σαββατοκύριακα; «Αχ να μπορούσα να βγω και ας έκανα μονάχα μια βόλτα με το αμάξι!» Τώρα που η ελευθερία ανακτήθηκε…την έκανες; Ή πήρε πάλι τη θέση της βόλτας η ρουτίνα και κανένα ποτάκι στο τσακίρ κέφι; «If not now, when?», που λένε και οι Incubus.

Την τελευταία δεκαετία το οδικό δίκτυο της Ελλάδας έχει επεκταθεί και βελτιωθεί σε τέτοιο βαθμό που, προορισμοί που στο παρελθόν είχαν το στοιχείο της περιπέτειας όσον αφορά στη διαδρομή, έχουν γίνει τώρα σημαντικά πιο προσβάσιμοι, εντυπωσιακά ασφαλέστεροι και προσεγγίζονται σε πολύ μικρότερο χρόνο, τόσο που σχεδόν τολμάμε να πούμε ότι οι διαδρομές έγιναν ανιαρές. Το παράδοξο είναι ότι ενώ τώρα τόσο τα αυτοκίνητα όσο και οι δρόμοι, αλλά και οι γενικότερες συνθήκες ταξιδιού, είναι μακράν καλύτερα και πιο ασφαλή από κάθε άποψη, κάνουμε λιγότερα οδοιπορικά, «σηκωνόμαστε» και φεύγουμε πιο δύσκολα, και δεν εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο τον εκσυγχρονισμό, την τεχνολογία και την ασφάλεια των αυτοκινήτων μας σήμερα. 

Ακόμα πιο παράδοξο είναι το γεγονός ότι ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό νέων αυτοκινήτων που παράγονται και πωλούνται αυτή τη στιγμή είναι τα SUV (Sports Utility Vehicles), τα οποία είναι πιο ευρύχωρα, πιο άνετα, πιο ψηλά, πλέον πιο οικονομικά από άποψη κατανάλωσης και συντήρησης, πιο πιο πιο…, εμείς δυστυχώς δεν είμαστε περισσότερο διατεθειμένοι να τα «καβαλήσουμε» και να φύγουμε. Η ταξιδιάρα ψυχή μας φαίνεται να φιμώνεται από αλλεπάλληλες virtual εικόνες που καταναλώνουμε λαίμαργα στις διάφορες οθόνες μας. 

Είναι όλα πια τόσο γρήγορα, τόσο έτοιμα, τόσo πολλά… που διαβάζοντας ένα άρθρο, κοιτώντας μερικές φωτογραφίες, ή παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ ή μια σειρά που διαδραματίζεται σε ένα μέρος το οποίο δεν έχουμε επισκεφθεί, νομίζουμε ότι το γνωρίσαμε… το είδαμε και αυτό. Πάμε στο επόμενο, στο παρακάτω. Και λίγα λεπτά αργότερα, έχει ήδη ξεχαστεί κάτι που ουσιαστικά δεν ζήσαμε ποτέ.

Ένα οδοιπορικό είναι «ζόρικο». Όμορφα ζόρικο και απαιτητικό. Απαιτεί την υπομονή σου. Απαιτεί τη συγκέντρωσή σου, και εμείς φαίνεται να την έχουμε χάσει. «Μα μόλις είπες ότι είναι όλα πιο εύκολα και πιο γρήγορα» θα μου πείτε τώρα, και θα έχετε δίκιο. Ναι, είναι. Ό,τι είπα ισχύει. Δεν παίρνω τίποτα πίσω. Το δύσκολο δεν είναι πια ούτε να το οργανώσεις, ούτε να το φέρεις εις πέρας, αλλά να το απολαύσεις ενώ το βιώνεις χωρίς την έλλειψη υπομονής που μας διακατέχει όλους για να «τελειώνουμε» και να πάμε παρακάτω. Για να «τελειώνουμε» και να φτάσουμε πια. Σκοπός ποτέ δεν ήταν να «φτάσουμε», αλλά να πάμε.