Το 2017 έχει εξελιχθεί σε εξαιρετική χρονιά για τα ιαπωνικού τύπου RPGs, βίντατζ, όπως θα λέγαμε αν μιλάγαμε για κρασί. Ή στ' αγγλικά. Το West of Loathing ήρθε απ' το πουθενά και μας γοήτευσε με το έξυπνο χιούμορ και την πρωτότυπη δομή του, ενώ, λίγους μήνες νωρίτερα, η παρδαλή παρέα του Persona 5 ρούφηξε δεκάδες ώρες απ' τον ελεύθερο χρόνο μας. Ο εκπρόσωπος του είδους, όμως, που είχα μεγαλύτερη αγωνία να δω ήταν το South Park: The Fractured but Whole. Όχι τόσο λόγω της αγάπης μου για μια τηλεοπτική σειρά που εδώ και κάμποσες σεζόν έχει χάσει μέρος της σπιρτάδας που τη χαρακτήριζε στην πρώτη δεκαετία προβολής της, αλλά λόγω των προσδοκιών που αναπόφευκτα δημιούργησε η προηγούμενη μεταφορά της, το εκπληκτικό The Stick of Truth.
Όπως και στον προκάτοχό του, έτσι και στο The Fractured but Whole, ένα από τα πρώτα στοιχεία που ξεχωρίζεις είναι ο γλυκός τρόπος με τον οποίο δένει την καθημερινότητα μιας ομάδας παιδιών δημοτικού απ' το επαρχιακό Colorado με τις φανταστικές περιπέτειες που θα ζήσουν στο κεφάλι τους. Η άκρη του δρόμου μέχρι την οποία επιτρέπεται να παίξουμε μετονομάζεται σε «όρια του γνωστού σύμπαντος», αραδιασμένα κόκκινα lego γίνονται απροσπέλαστα ποτάμια από λάβα και η επική σύγκρουση μεταξύ της ομάδας μικρών υπερηρώων που ελέγχουμε κι ενός φοβερού δράκου (από χαρτόνι) διακόπτεται προσωρινά για να περάσει ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, ενώ ο αγχωτικός οδηγός του μας μπινελικώνει γιατί εμποδίζουμε την κυκλοφορία.
Στο ίδιο σταυροδρόμι μεταξύ πραγματικότητας και παιδικής φαντασίας εντοπίζεται και η αφηγηματική βάση του παιχνιδιού. Τα γατιά, αδέσποτα και μη, έχουν αρχίσει να εκλείπουν από τους δρόμους της μικρής κωμόπολης, γεγονός που σύντομα θα συνδέσουμε με τις ολοένα ισχυρότερες ροπές των ενήλικων κατοίκων της προς διαφόρων ειδών εθισμούς: αλκοόλ, καφεΐνη, ελαφρά ναρκωτικά. Όταν η εξαφάνιση ενός παχουλού, αλλήθωρου ψιψίνου ονόματι Scrambles ωθεί τον ιδιοκτήτη του ν' ανακοινώσει αμοιβή 100 δολαρίων για όποιον καταφέρει να τον επιστρέψει, τότε ο Cartman και η παρέα του (που συμπεριλαμβάνει και τον χαρακτήρα μας στον οποίο όλοι αναφέρονται με το γενικής χρήσεως -και ελαφρά υποτιμητικό- New Kid) ξεκινάνε την έρευνα. Με το ποσό, οι νεαροί σουπερήρωες ελπίζουν πως θα καταφέρουν να ξεκινήσουν ένα franchise παγκόσμιας εμβέλειας, ανάλογο με αυτό του κινηματογραφικοτηλεοπτικού Marvel Universe.
Όπως και στο Stick of Truth, έτσι κι εδώ, η εταιρεία ανάπτυξης έχει σκαρφιστεί αμέτρητους τρόπους για να διανθίσει τις στατικές και προβλέψιμες turn-based συγκρούσεις των παραδοσιακών JRPGs. Παρεμβάσεις σε πραγματικό χρόνο από τον πρωταγωνιστή μας που θα χρησιμοποιήσει τα, εχμ, εντερικά του αέρια (ας μην ξεχνιόμαστε, για South Park μιλάμε) για να διακόψει τη σειρά των αντιπάλων, δευτερεύουσες αποστολές κατά τη διάρκεια της μάχης, mini-games που απαιτούν εγρήγορση και αντανακλαστικά μετά από κάθε επίθεση, όλα συντελούν στο να διαμορφωθεί μια πιο ενεργητική σχέση του παίκτη με την αψιμαχία από το κλασικό επιλέγω-εκτελώ-τελειώνω του είδους.
Ο συνδυασμός μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας κι ενός προσεγμένου συστήματος μάχης θα ήταν αρκετά για να στηρίξουν οποιοδήποτε παρόμοιο τίτλο, αλλά, ως έξτρα θέλγητρο για τους οπαδούς της τηλεοπτικής σειράς, το The Fractured but Whole, πέρα από το γνωστό χιούμορ που ταλαντεύεται μεταξύ σκατολογίας και επίθεσης στην πολιτική ορθότητα, έχει και αναρίθμητες παραπομπές σε χαρακτήρες, τοποθεσίες και καταστάσεις από την εικοσάχρονη ιστορία του. Από την μόνιμη αναταραχή στη σχέση της Wendy με τον Stan, μέχρι τον ξενέρωτο ξάδερφο του Kyle που φορτώνεται για μία ακόμη φορά στην παρέα κι από την αφίσα του τρίτου Indiana Jones που τόσο τους είχε στοιχίσει, μέχρι τα σκυθρωπά goth kids για τα οποία οι φαντασιόπληκτοι συμμαθητές τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από ρηχοί κομφορμιστές, το πλήθος των αναφορών είναι τέτοιο ώστε θα μπορούσε σχεδόν να φτιαχτεί ένα μετά-παιχνίδι πάνω στο πόσες θα καταφέρεις να εντοπίσεις.
Τα ψεγάδια του South Park: The Fractured but Whole, βρίσκονται στα σχετικά συχνά bugs που εντόπιζα και σε ένα θεωρητικά συμβατικό, αλλά ανεξήγητα άβολο, interface. Ίσως να του λέιπει και το στοιχείο της έκπληξης που έκανε τόσο εντυπωσιακή την επιτυχία του Stick of Truth. Αλλά πέρα από αυτή την, αναπόφευκτη, απώλεια, καταφέρνει να επαναπροσεγγίσει με φανερό μεράκι έναν κόσμο που, με τα καλά του και τα κακά του, οι περισσότεροι έχουμε περάσει δεκαετίες μαζί του και δεν κάνει τίποτα ελλιπέστερα απ'τον υπέροχο προκάτοχό του. Όπως και αυτός όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει, το South Park: The Fractured but Whole είναι ότι καλύτερο έχει βγει με την υπογραφή των Parker και Stone εδώ και πολύ, πολύ καιρό.
Σε τέσσερις δεκαετίες gaming δε νομίζω πως έχω ξαναπετύχει πιο άνισα controls από αυτά του Middle-earth: Shadow of War. Ένα παιχνίδι δράσης τρίτου προσώπου με σαφείς καταβολές από Assassin's Creed και από τα πρόσφατα Batman της Rocksteady, αλλά με κεντρικό χαρακτήρα που στερείται της χάρης των δύο αέρινων πρωταγωνιστών τους, το sequel του Shadow of Mordor μπορεί να σε εκστασιάσει και μετά να σε εξοργίσει με διαφορά δευτερολέπτων.
Όταν οι μηχανισμοί ελέγχου του λειτουργούν όπως θα έπρεπε, όπως συνήθως συμβαίνει με το απολαυστικό slow motion που σου επιτρέπει να στοχεύσεις με το τόξο ή με τις ακαριαίες δολοφονίες ενάντια σε ανυποψίαστους αντιπάλους, σε κάνει να αισθάνεσαι πραγματικά στρατός του ενός, έτοιμος να κατακτήσεις μόνος σου τη Μέση Γη. Όταν πάλι αιωρείσαι από μια στήλη κιβώτια δυο μέτρα απ' το έδαφος σα το σφαχτό στο γάντζο, με τα ορκς από κάτω να σε βαράνε, ανίκανος είτε να σκαρφαλώσεις για να βρεθείς εκτός βολής, είτε να πέσεις ανάμεσα τους και να δουν τον Sauron με τα μάτια τους, τότε αρχίζεις σοβαρά να σκέφτεσαι μήπως θα έπρεπε να προτιμήσεις καμμιά παρτίδα τάβλι.
Στη ρίζα αυτού του σχιζοφρενικού αποτελέσματος βρίσκεται η επιλογή της εταιρείας ανάπτυξης Monolith να προσαρμόσει την κίνηση του χαρακτήρα σου σε αμέτρητα κομβικά σημεία του περιβάλλοντος: τοίχους από καλύβια, ξύλινες κολώνες, παρατηρητήρια και αγάλματα. Το ζητούμενο ήταν να γίνουν οι διαδρομές σου όσο πιο εντυπωσιακές γίνεται, επιτρέποντάς σου με ένα άλμα να βρεθείς από τον απέναντι πύργο στην κορυφή ενός λεπτού στύλου χωρίς να χρειάζεσαι υπεράνθρωπη ακρίβεια για να το καταφέρεις. Ορισμένες φορές λειτουργεί ακριβώς έτσι και το αποτέλεσμα προσεγγίζει το μαγικό. Άλλες φορές, όταν θες απλά να προσγειωθείς ανάμεσα σε μια αμέριμνη ομάδα αντιπάλων για ν' αρχίσεις τη σφαγή αλλά, αντ' αυτού, κάνεις διπλή κωλοτούμπα στον αέρα και βρίσκεσαι να κρεμιέσαι από έναν τοίχο στην άλλη άκρη του οπτικού σου πεδίου, η ψευδαίσθηση καταρρέει.
Φυσικά δεν είναι όλο το παιχνίδι τα controls. Την επανεμφάνισή του, μετά το Shadow of Mordor, κάνει και το πολυσυζητημένο Nemesis system, το οποίο επενδύει με προσωπικότητα κάθε ορκ απ' τις στρατιές του Sauron και τους επιτρέπει να εξελίσσονται ανάλογα με την κατάληξη των συναντήσεών σας. Κάθε αξιωματικός, εκτός από ιδιαίτερη εμφάνιση, έχει συγκεκριμένα χούγια, δεξιότητες, φόβους και αδυναμίες. Η πιο χαριτωμένη πινελιά εδώ είναι ο τρόπος που φαίνονταν να θυμούνται τις προηγούμενες αψιμαχίες μας κάθε φορά που ξανασυγκρουόμασταν: κάποια στιγμή είχα στείλει μια απειλή θανάτου (διαδικασία που ενισχύει τον αντίπαλο αλλά σου εξασφαλίζει υψηλότερες ανταμοιβές αν τον σκοτώσεις) σ 'έναν μικροκαμωμένο αλλά θανατηφόρο ανιχνευτή και απέτυχα να την τιμήσω. Την επόμενη φορά που διασταυρωθήκαμε με κορόιδευε για τη δειλία και την ανικανότητά μου.
Σημαντικό πλέον κομμάτι του Nemesis system είναι η ικανότητα να παίρνεις αντιπάλους με το μέρος σου (αφού τους αποδυναμώσεις κατά τη διάρκεια της μάχης), χτίζοντας έτσι τον δικό σου στρατό για την κυριαρχία στη Μέση Γη. Αν και αργεί να γίνει διαθέσιμη, πρόκειται για μια ευχάριστα απορροφητική διαδικασία, αφού προσπαθείς να βρεις συνεχώς τον ιδανικό συνδυασμό από character classes και ικανότητες για να σε πλαισιώσουν στις πολιορκίες σου ενάντια στα οχυρά των τοπικών διοικητών του Sauron και να τα διατηρήσουν υπό την κατοχή σου στη συνέχεια. Οι συνεχείς μικροαλλαγές και προσαρμογές που θα χρειαστεί ο στρατός σου προσθέτουν ένα ευπρόσδεκτο επίπεδο στρατηγικής σκέψης στο Shadow of War που είναι αρκετά σπάνιο για τίτλο δράσης.
Η αλήθεια είναι πως το παιχνίδι της Monolith φιλοδοξεί να κάνει τόσα πολλά πράγματα, κάποια επιτυχώς, κάποια όχι και τόσο, που στο τέλος χάνεις το λογαριασμό. Η μάχη για το μέλλον της Μέσης Γης προσωπικά με κράτησε, έστω και με τις παραφωνίες των controls της, έστω και με έναν ανοιχτό κόσμο που δεν ξεφεύγει από τις γνωστές συνταγές που θα ήθελα κάποια στιγμή να ανανεωθούν. Οι προσωπικότητες των αξιωματικών που από εχθροί θα γίνουν σύμμαχοι (και μετά, αφού σε μαχαιρώσουν πισώπλατα τη χειρότερη δυνατή στιγμή, εχθροί ξανά), οι εντυπωσιακές πολιορκίες και η ικανοποίηση να χτίζεις βήμα-βήμα έναν στρατό που ξέρεις ότι θα κατατροπώσει τον αντίπαλο, γέρνει την πλάστιγγα προς το θετικό για το Shadow of War, παρά τις αδυναμίες του. Αλλά για την επόμενη συνέχεια, Monolith, αν είναι εφικτό, ας μας επιτραπεί να προσγειωνόμαστε όπου θέλουμε μετά από κάθε άλμα.
Το Rogue Trooper Redux προκαλεί μια ιδιότυπη νοσταλγία, καθώς η αίσθηση δεν πηγάζει τόσο από τις αγαπημένες αναμνήσεις που μπορεί να έχεις από το original – πόσοι, εξάλλου, από εμάς, όχι απλά το έχουν παίξει, αλλά το θυμούνται και με τόση συμπάθεια; Κατά πάσα πιθανότητα δεν πηγάζει ούτε από κάποια επαφή των παιδικών μας χρόνων με τo cult κόμικ των Gerry Finlay-Day και Dave Gibbons, αφού ο Rogue ποτέ δεν αγαπήθηκε στη χώρα μας όσο οι συγκάτοικοί του στις σελίδες του θρυλικού 2000AD, ο Slaine και ο Judge Dredd (δεν μπορώ να θυμηθώ καν αν φιλοξενήθηκε ποτέ στο Αγόρι όπου γνώρισαν το εγχώριο σουξέ τους οι δύο τελευταίοι).
Η νοσταλγία που μου ξύπνησε η φρεσκαρισμένη εκδοχή του Rogue Trooper (ένα παιχνίδι μάχης τρίτου προσώπου που είχε πρωτοβγεί το 2006 και επανακυκλοφορεί με μια ελαφριά οπτική αναβάθμιση) σχετίζεται περισσότερο με μια διαφορετική προσέγγιση στην έννοια του παιχνιδιού, βασισμένη σε μια παλιομοδίτικη αμεσότητα που τείνει να εξαφανιστεί στους σύγχρονους, αχανείς ανοιχτούς κόσμους. Ο αναζωογονητικά ξεπερασμένος σχεδιασμός της Rebellion δεν σε πνίγει σε χάρτες φορτωμένους με εικονίδια αποστολών, ούτε σ' αναγκάζει να συνεννοηθείς με τον λογιστή σου για ν' αποκτήσεις τα πολυπόθητα loot boxes. Το μόνο που σου λέει, απλά και ξεκάθαρα, είναι τράβα μπρος και σκότωνε ότι συναντήσεις.
Αυτό λοιπόν κάνει και ο σκυθρωπός ήρωάς μας, ένας πανίσχυρος «γενετικός πεζικάριος» διαμορφωμένος ώστε να αντέχει το τοξικό περιβάλλον της Nu Earth, προς αναζήτηση του υπεύθυνου για την προδοσία που στοίχισε τη ζωή των συντρόφων του κατά τη διάρκεια μιας αποτυχημένης απόβασης. Οι προσωπικότητες τριών από αυτούς, του Helm, του Gunnar και του Bagman, έχουν διασωθεί σε τρία μικροτσίπ τα οποία ελέγχουν κάποιες από τις λειτουργίες του Rogue (όπως τα οπλικά συστήματα ή τις προμήθειες) και σχολιάζουν όλες τις υπόλοιπες, προσφέροντας μια παρέα στο μοναχικό ταξίδι του λιγομίλητου στρατιώτη.
Το Rogue Trooper, στην εποχή του, διέθετε αρκετές καινοτομίες, όπως ένα χρήσιμο σύστημα κάλυψης πίσω από φυσικά εμπόδια για να προστατευθούμε από εχθρικά πυρά (ο τίτλος της Rebellion κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν το Gears of War που έκανε διάσημο τον εν λόγω μηχανισμό) και τις ειδικές λειτουργίες των συντρόφων μας, όπως το ολόγραμμα που μπορούσε να προβάλλει ο Helm για να αποσπάσει την προσοχή των εχθρικών μονάδων. Σήμερα, οι ιδέες αυτές είναι είτε ξεπερασμένες είτε καθιερωμένες και αυτό που μένει πια ως εντύπωση είναι ο ξεκούραστα απλοικός πυρήνας του παιχνιδιού. Δε θα λοξοδρομήσεις εξερευνώντας για collectibles, δε θα πονοκεφαλιάσεις επιλέγοντας μεταξύ διαφορετικών προορισμών και, ακόμα και στις μάχες, οι αντίπαλοι σχεδόν τοποθετούνται μόνοι τους για ένα βολικό headshot.
Η εμπειρία κυλάει ευχάριστα και απρόσκοπτα, οι εύθραυστες δυνάμεις του αντιπάλου αποδεκατίζονται μετά από κάθε σύγκρουση και το ταξίδι εκδίκησης συνεχίζει προς την αναπόφευκτη κατάληξή του, αλλά η έλλειψη ποικιλίας σε συνδυασμό με την υπερβολική ευκολία του Rogue Trooper καθιστούν την εμπειρία επαναλαμβανόμενη και, ενίοτε, λιγάκι βαρετή. Ευτυχώς κάποια από τα levels προς το τέλος του παιχνιδιού αρχίζουν και διαφοροποιούνται, για παράδειγμα, ένα ξέφρενο ταξίδι μέσα από την έρημο πάνω σε πολιορκούμενο τρένο ή το σκοτεινό, σχεδόν στοιχειωμένο δάσος που το ακολουθεί, όσο πρέπει ώστε ν' αναθερμανθεί το ενδιαφέρον που θα αρχίσει να εξατμίζεται μετά από τις πρώτες περιοχές. Με μικρή σχετικά διάρκεια να καλύπτει τις αδυναμίες του και έναν τρόπο παιχνιδιού τόσο ξένο σε μοντέρνες σχεδιαστικές λογικές που το κάνει να φαίνεται σαν απομεινάρι μιας άλλης εποχής, το Rogue Trooper Redux, αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόταση – ένας τίτλος ασυνήθιστα κενός αλλά και περίεργα ελκυστικός.
Τίτλος: Rogue Trooper Redux
Εταιρεία ανάπτυξης: Tick Tock Games
Πλατφόρμα: PS4, Xbox One, Nintendo Switch, Windows
13°
