Ένα ατμοσφαιρικό, πολυεπίπεδο adventure από την Ταιβάν,το Detention είναι τοποθετημένο στην Ασιατική χώρα κατά τη διάρκεια της Λευκής Τρομοκρατίας στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, όταν και οι σχέσεις της με την Κίνα βρίσκονταν στο χειρότερο σημείο τους, μετά την απόσχιση της πρώτης το 1949. Ξεκινά ως συμβατικό παιχνίδι τρόμου, δίνοντας μας τον έλεγχο ενός νεαρού που ξυπνά ολομόναχος μέσα στην τάξη του και γρήγορα συνειδητοποιεί ότι ολόκληρο το σχολείο του είναι άδειο, αφού μαθητές και καθηγητές έχουν συμμορφωθεί με τις υποδείξεις της μετεωρολογικής υπηρεσίας που προειδοποιεί για έναν επικίνδυνο τυφώνα. Παραδόξως, κανείς δεν σκέφτηκε να τον ξυπνήσει.
Παρά την μάλλον παραδοσιακή εισαγωγή του που δεν υποδηλώνει κάτι πιο εξεζητημένο από μια τυπική ιστορία φαντασμάτων, το Detention αρχίζει και ξεδιπλώνεται ως έργο σαφώς πιο πολύπλοκο και ενδιαφέρον από το πρώτο κιόλας μισάωρο. Μετά τη συνάντησή μας με μια μαθήτρια μεγαλύτερης τάξης η οποία φαίνεται επίσης να έχει ξεμείνει στο έρημο κτίριο, η ιστορία αρχίζει να επεκτείνεται προς απροσδόκητες κατευθύνσεις με τρόπο που ανακαλεί το αριστουργηματικό Under the Shadow από την περσινή κινηματογραφική σοδειά.
Εδώ, ο προσωπικός τρόμος της επαφής με τα αλλόκοτα όντα που περιφέρονται στους άδειους διαδρόμους του σχολείου μπλέκει με τον κοινωνικό τρόμο, που έχει ως επίκεντρο ένα σταδιακά αποκαλυπτόμενο οικογενειακό δράμα, ενώ και οι δύο αυτές διαστάσεις τοποθετούνται με τη σειρά τους σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό και πολιτικό σταυροδρόμι το οποίο δεν αποτελεί απλά αξιομνημόνευτο background αλλά παρέχει και τα εργαλεία ερμηνείας τους ως προϊόντα τραύματος μέσα από δεκαετίες καταπίεσης και παράνοιας ενός ολόκληρου λαού.
Η παλέτα μουντών χρωμάτων του δένει άψογα με την αίσθηση ακαθόριστης ανησυχίας που επιδιώκει να μεταδώσει και βοηθάει, μαζί με το ταιριαστό soundtrack από υπόκωφα βουητά που γίνονται επιθετικός θόρυβος σε στιγμές έντασης, να δέσει το καθημερινό με το απόκοσμο. Όπως και στα Silent Hill τα πάντα φαίνεται να υπακούουν σε μια ονειρική λογική: συνηθισμένα αντικείμενα αποκτούν μια μυστικιστική αύρα και η γεωγραφία κάνει τα δικά της. Ένας κοινός διαλυτής μπογιάς θα βοηθήσει να ξεμπλοκάρουμε μια είσοδο που κλείνει, όχι κάποιο φυσικό εμπόδιο, αλλά αράδες από μυστικιστικά σύμβολα και μια μισοκατεστραμμένη κουζίνα συνορεύει με την είσοδο ενός φτηνιάρικου κινηματογράφου. Όλα καλομελετημένα, όλα σημειολογικά φορτισμένα, ώστε τα φαντάσματα του Detention να είναι η λιγότερο τρομαχτική από τις εμπειρίες που θα ζήσουν οι νεαροί πρωταγωνιστές του.
Αν το Detention βρίσκει το κινηματογραφικό αντίστοιχό του στο Under the Shadow, για το Sylvio 2 δυσκολεύομαι να εντοπίσω μια παρόμοια σύνδεση. Το Blair Witch Project, πιάνει μεν την αίσθηση της εξερεύνησης του υπερφυσικού σε ένα άγνωστο περιβάλλον αλλά παραείναι υστερικό σε σχέση με τον αργό, σχεδόν υπνωτιστικό ρυθμό του παιχνιδιού της Stroboskop, ενω το πρόσφατο A Ghost Story διακατέχεται από την ίδια μελαγχολία αλλά τα λησμονημένα πνεύματά του παραμένουν εγκλωβισμένα σε αυστηρά νατουραλιστικούς χώρους.
Για μια πιο ταιριαστή αναλογία θα έπρεπε να περάσουμε στα πεδία της λογοτεχνίας και συγκεκριμένα σ' ένα από τα πιο αθόρυβα τρομαχτικά βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ, το House of Leaves. Όπως στο μεταμοντέρνο αριστούργημα του Mark Z. Danielewski έτσι και στο Sylvio 2 o τρόμος δεν έχει να κάνει τόσο με φαντάσματα που θα πεταχτούν ξαφνικά για να σου κάνουν «Μπου!» αλλά με την αβεβαιότητα ενός σύμπαντος όπου θεμελιώδεις έννοιες όπως ο χώρος και ο χρόνος σταδιακά καταρρέουν και τη μοναξιά της περιπλάνησης σ' έναν τόπο γεμάτο αφηγήσεις που έμειναν μισοτελειωμένες, συνοδευόμενη από την υποψία ότι και η δική σου θα καταλήξει ως μία από αυτές.
Τεχνικά, το χαμηλού προϋπολογισμού έργο της Σουηδικής εταιρείας ανάπτυξης (sequel ενός τίτλου του 2015 που δεν είχα παίξει, αλλά για τον οποίο είχα ακούσει εγκωμιαστικά σχόλια) μπορεί να χαρακτηριστεί walking simulator. Ως Juliette Waters ξυπνάμε στο εσωτερικό ενός σπιτιού που έχει θαφτεί από μία κατολίσθηση. Αφού μαζέψουμε κάποια lo-fi γκοστμπαστερικά σύνεργα που θα μας επιτρέψουν να καταγράψουμε τη δραστηριότητα ανήσυχων πνευμάτων και βρούμε τρόπο να εξέλθουμε από το εγκλωβισμένο διαμέρισμα ξεκινάμε την αναζήτηση για τον Jonathan, τον φίλο μας ο οποίος επίσης μας ψάχνει σε ένα μυστηριωδώς πλημμυρισμένο πάρκο. Κάποιος καπετάνιος Walter, μαζί με το πλοίο του για να μετακινηθούμε από νησί σε νησί, μας προσφέρει και τη βοήθειά του μέσω ασυρμάτου για να προσανατολιστούμε σε αυτό το περίεργο περιβάλλον.
Κάθε νησί είναι και μία ιστορία που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε αναλύοντας χαμηλής ευκρίνειας βίντεο και παίζοντας με τις ταχύτητες από φωνές που έχουμε ηχογραφήσει από το υπερπέραν. Αν η αίσθηση μελαγχολίας που σιγά-σιγά συναρμολογείται από τις κατακερματισμένες αυτές αφηγήσεις θυμίζει ελαφρώς το What Remains of Edith Finch, το παιχνίδι της Stroboskop είναι ακόμα πιο φειδωλό με τις απαντήσεις του. Το Sylvio 2 δεν ενδιαφέρεται να σου λύσει τις απορίες, όσο να τις θέσει με σκοπό να σε εντάξει σε συγκεκριμένο κλίμα, κάτι στο οποίο συνεισφέρει τα μέγιστα και ένα εξαιρετικό soundtrack από αργόσυρτα synths, λευκό θόρυβο και την, φαινομενικά αταίριαστη, απαλή φωνή της Juliette ν'αναρωτιέται, χωρίς φόβο, για τον παράξενο κόσμο όπου έχει βρεθεί.
Είναι αυτό που ζει η πραγματικότητα ή κάποιος προθάλαμος μεταθανάτιας ζωής; Βρίσκεται όντως ο Jonathan σε κάποια γωνιά του σεληνιακού τοπίου στο οποίο τον αναζητούμε ή είναι κι αυτός μια ανάμνηση από ένα παρελθόν που δεν είναι πια προσεγγίσιμο; Οι απαντήσεις έχουν λιγότερη σημασία απ' το ταξίδι σ' ένα πλημμυρισμένο πάρκο, πάνω σ' ένα σκουριασμένο σαπιοκάραβο, παρέα μόνο με μια φωνή απ' τον ασύρματο. Το Sylvio 2 είναι έργο βαρύ, δύσκολο και υπέροχο.
Δύο κοριτσάκια, η Yui και η Haru, πάνε βόλτα σ' έναν κοντινό λόφο για να παρακολουθήσουν τα πυροτεχνήματα που θα φωτίσουν τη μικρή τους πόλη στα πλαίσια των εκδηλώσεων για μια τοπική γιορτή. Επιστρέφοντας, αποφασίζουν να κόψουν δρόμο μέσα από το σκοτεινό, γειτονικό δάσος. Ακούγοντας κάποιους περίεργους ήχους μέσα από τις φυλλωσιές, η Yui αποφασίζει να ερευνήσει, αφήνοντας μόνη την τρομοκρατημένη κολλητή της. Όταν, μετά από πολλή ώρα, η Haru μαζεύει το θάρρος για να την αναζητήσει, το μόνο που βρίσκει είναι ο φακός της, παρατημένος δίπλα σε κάτι θάμνους.
Για το υπόλοιπο παιχνίδι θα προσπαθούμε να επανενώσουμε τα δύο κορίτσια, μέσα σε ένα περιβάλλον που έχει υποστεί ριζική μεταμόρφωση κατά τη διάρκεια της νύχτας. Τα πνεύματα του δάσους έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους και τα σοκάκια της πόλης τους εμποδίζοντας με την παρουσία τους τόσο την έρευνα της Haru όσο και την προσπάθεια της Yui (αφού τις ελέγχουμε και τις δύο, εναλλάξ) να καταλάβει που βρίσκεται όταν την ξανασυναντάμε σε ένα άδειο εργοτάξιο.
Όπως και στο Detention, έτσι και στο sequel του προπέρσινου Night Alone, το Yomawari: Midnight Shadows, οι καταβολές από την ίσως επιδραστικότερη σειρά τρόμου όλων των εποχών, το Silent Hill, είναι προφανείς ειδικά στον τρόπο που οργανώνει τον χάρτη μας, τον οποίο και καλούμαστε να εξερευνήσουμε. Συγκεκριμένα, ενώ η αναζήτηση μας απαιτεί να επισκεφθούμε διαφορετικά σημεία της πόλης για να συλλέξουμε στοιχεία για την εξαφάνιση της Yui, η άμεση πρόσβαση σε αυτά είναι συνήθως μπλοκαρισμένη. Αναγκαστικά λοιπόν, θα πρέπει να βρούμε εναλλακτικές, (και πάντα μακρύτερες) διαδρομές που μας περνάνε μέσα από τα λημέρια τερατόμορφων όντων τα οποία θα χρειαστεί να σκαρφιστούμε δημιουργικούς τρόπους να αποφύγουμε.
Ο τρόμος του Yomawari: Midnight Shadows δεν έχει καμία σχέση με τις εκλεπτυσμένες εκδοχές του Detention και του Sylvio 2, αλλά στηρίζεται περισσότερο σε απλοικά jump scares που προκύπτουν αφού το παιχνίδι σε έχει βάλει σε μια αρχετυπική (και αρκετά δημοφιλής σε ιαπωνικούς τίτλους) θέση αδυναμίας: μικρό κορίτσι, μόνο, βράδυ, σε μια άγνωστη περιοχή. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Πακεταρισμένο σε πανέμορφες ισομετρικές εικόνες 16-bit τεχνοτροπίας και με ένα εξαιρετικά ατμοσφαιρικό soundtrack από ήχους περιβάλλοντος όπως τα παπουτσάκια σου που πατάνε πάνω στα ξεραμένα φθινοπωρινά φύλλα του δάσους ή η καρδία σου που χτυπάει όλο και δυνατότερα όσο σε πλησιάζει κάποιο από τα πλάσματα της νύχτας, η εμπειρία παραμένει ιδιαιτέρως απορροφητική.
Οι αναπάντεχοι (και ενίοτε άδικοι) θάνατοι που θα σε στείλουν πίσω να επαναλάβεις μια διαδρομή στην οποία μπορεί να είχες ξοδέψει αρκετή ώρα θα ξενίσει κάποιους – ομολογουμένως και οι δικές μου εντυπώσεις, αρχικά, είχαν χρωματιστεί αρνητικά από την old-school βαναυσότητα του παιχνιδιού. Στην πορεία όμως συνειδητοποίησα ότι παίζοντας συνετότερα θα μπορούσα να είχα αποφύγει τους περισσότερους από αυτούς και ότι αυτό που, με μια πρώτη ανάγνωση, μου είχε φανεί ως αχρείαστη σκληρότητα από την πλευρά του ήταν, στην πραγματικότητα, έμμεση προτροπή. Το Yomawari: Midnight Shadows σε βάζει να το παίξεις με τον τρόπο που ταιριάζει ώστε να βυθιστείς αποτελεσματικότερα στην εμπειρία του: προσεχτικά, με φόβο για κάθε σου βήμα, σαν μικρό κοριτσάκι που περιπλανιέται βράδυ, μόνο, σε στοιχειωμένη πόλη.
15°
