Καλαμίτσα: Η ιστορική και πανέμορφη παραλία της Καβάλας, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι και σήμερα
Η παραλία Καλαμίτσα είναι πλατιά, με πεντακάθαρη γαλάζια θάλασσα και άσπρη άμμο, και βρίσκεται τσακ-μπαμ μέσα στην πόλη της Καβάλας.
Είναι μια μεγάλη, ωραία παραλία που λες και περιμένει τα μπιτσόμπαρα να ανθίσουν πάνω στην ξανθιά της άμμο, ενώ βρίσκεται «μέσα στον αστικό ιστό», πιο μέσα, δεν υπάρχει: η Καλαμίτσα εγκαινιάστηκε σαν «πλαζ για το κοινό» τον Ιούλιο του 1974, με καμπίνες, τουαλέτες, ντουζιέρες, ομπρέλες, ταβέρνα, εγκαταστάσεις και όλες τις ανέσεις των καλοκαιρινών seventies. Μεγάλες ψάθινες ομπρέλες είχανε στηθεί σε αραιά διαστήματα πάνω στην άμμο, και οι Καβαλιώτες πήγαιναν για μπάνιο εκεί όλα τα καλοκαίρια – με τα πόδια, όσοι έμεναν κοντά, ή με τα αστικά λεωφορεία (το 4, το 5 ή το 8), οι από τις πέρα γειτονιές.
Μετά… δε ξέρω τι έγινε, σιγά-σιγά η Καλαμίτσα άρχισε να χάνει την αίγλη της. Το 1984-85 πέρασε στον Δήμο ως προς τη χρήση για τριάντα χρόνια και ξεχάστηκε, καθώς φτιαχνόντουσαν άλλες, ωραιότερες τάχαμου παραλίες, λίγο παραέξω, λίγο ή πολύ πιο μακριά, ώστε να μην αισθάνονται οι λουόμενοι ότι βρίσκονται μέσα στην καρδιά της πόλης. Οι εγκαταστάσεις, άσπρες και τροφαντές στη δεκαετία του 1970, άρχισαν να ξεφτίζουν από το 1990 και μετά. Οι ψάθινες ομπρέλες έμειναν ακλόνητες, όπως και οι τσιμεντένιες καμπίνες, και τα ντους, αλλά η ατμόσφαιρα, μαζί με το σύνολο των εγκαταστάσεων, κάθε χρόνο που πηγαίνω στην Καλαμίτσα, φωνάζει «εγκατάλειψη» όλο και πιο πολύ – ρημάζει σταθερά από το 2015, χρόνο με το χρόνο. Κι είναι κρίμα γιατί η θάλασσα εδώ είναι καλύτερη από τη θάλασσα των Κυκλάδων, δεν κάνω πλάκα, και η αμμουδιά με λίγη περιποίηση θα γινότανε Ιμπιζα. Που δεν έχω πάει, αλλά έχω δει φωτογραφίες και δείχνει κι αυτή αστραφτερή, άσπρη-μπλε σαν τη σημαία.
Η Καλαμίτσα έχει Γαλάζια Σημαία, καταγάλανη, και πεντακάθαρα νερά. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κηπούπολης-Καλαμίτσας ζητάει να περάσει στο Δήμο η παραλία, και ως προς την διαχείριση της, για να αξιοποιηθεί κατάλληλα: επειδή η πλαζ είναι μεγάλη, από τη μία πλευρά της μικρής, κλειστής πλαζ του ξενοδοχείου «Λούση» ως την άλλη, μακρινή άκρη, η Καλαμίτσα χωράει πολύ κόσμο, τζάμπα, δωρεάν εντελώς, κι όσες έξτρα, «κουβαλητές» ομπρέλες κι αν στηθούν, είναι πάντα άνετη. Είναι παρατημένη τώρα, με σιδεριές που έχουν ξεμείνει από άσχετες κατασκευές εδώ κι εκεί, με καμπίνες που ρημάζουν. Αλλά με πιστούς θαμώνες, λουόμενους που την προτιμάνε επειδή σαν φυσική ομορφιά και σαν θάλασσα, τα σπάει.
Διάβασα ότι ο δρόμος από το κέντρο της Καβάλας προς την Καλαμίτσα άνοιξε το 1928, που η περιοχή λεγότανε ακόμα «Καραντίνα»: το 1919, με την επιδημία εξανθηματικού τύφου, είχε στηθεί λοιμοκαθαρτήριο εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το πεντάστερο ξενοδοχείο «Λούση». Η «Καραντίνα» συνέχισε να λειτουργεί για πολλά χρόνια – το 1924 η περιοχή χτυπήθηκε από επιδημία πανούκλας, και πότε η χολέρα, πότε η μαλάρια, το λοιμοκαθαρτήριο δεν έμενε δυστυχώς ποτέ άδειο…
Γράφω λοιπόν για την Καλαμίτσα μήπως και γίνει κανένα θαύμα, από αυτά που γίνονται μερικές φορές στην Ελλάδα, και η Καλαμίτσα περάσει μια δεύτερη, καλύτερη φάση, μια νέα εφηβεία: μήπως «κινηθεί το ενδιαφέρον» των αρμόδιων φορέων, μήπως πέσουν χρήματα, φροντίδα, ελπίδα για το μέλλον της πόλης… που διαθέτει τέτοιες υπέροχες παραλίες σαν την Καλαμίτσα, ξαναλέω, μέσα στον αστικό της ιστό…
13°
