Ακολουθώντας πιστά τη νόρμα της Δανδουλάκη μέσα από το τραγούδι της «επιστροφή στο Ρέθυμνο» κάνω συχνά ραντεβού με την αγαπημένη πόλη επιλέγοντας ωστόσο χρονικές περιόδους όπου το καλοκαίρι δεν έχει θέση. Την αγαπώ αποκομμένη από τον τουριστικό της όχλο που γονατίζει το ιστορικό κέντρο και τα στενά που δημιουργήθηκαν κάποτε για τις ανάγκες και μόνο των κατοίκων. Έτσι στην άκρη του φετινού χειμώνα έκλεισα δωμάτιο στη ήσυχη και γραφική οδό Αρκαδίου. Στο τέλος του 19ου αιώνα ήταν η κεντρικότερη της πόλης και οι Ρώσοι την είχαν βαφτίσει οδό Τσάρσου για να τιμήσουν τον αυτοκράτορά τους. Εμένα όμως μου μύρισε Ενετοκρατία το σημερινό πρωινό και πολύ φρεσκάδα καθώς η βροχή δε σταμάτησε λεπτό όλη τη νύχτα. Τη διέσχισα από άκρη σε άκρη πολύ πριν την υποτιθέμενη ανατολή. Εικόνες ποτισμένες με οξυγόνο, γεμάτες διαύγεια από τις ξεπλυμένες πέτρες και τις μνήμες μου που νομίζω ότι αναθάρρεψαν με το βρόχινο νερό. Κύλησα στα στενά που μες στην ακινησία τους μου έκαναν σαν γκραβούρες του μεσαίωνα της Βενετίας. Βαθιά μου είχα την αποδοχή ενός κλειστού ορίζοντα που θα με συντρόφευε μέχρι τα Σφακιά, εκεί που είχα από χθες βάλει σημάδι για χωρίς λόγο επίσκεψη.
Χειρόφρενο και πρώτη εκτός πόλης εικόνα της θάλασσας μπροστά στο εστιατόριο Γαλέρα, που απολαμβάνει καλά τη βουή του υγρού θεριού το χειμώνα. Δεύτερο κλικ στην παραλία Επισκοπής με απλόχωρο όλο το τοπίο στα μάτια μου. Ίσα που κατάφερα να σταθώ ακίνητος μπροστά στα δαιμονισμένα μποφόρια. Αλλά -για να ειπωθεί και η άλλη πλευρά- όλη αυτή η ομορφιά της αταξίας των κυμάτων μου κάνει ένα καθρέφτισμα εσωτερικών συγκρούσεων αφού μπορεί και συχνά αναπαριστά τις παλμικές κινήσεις της ψυχής, κάτω από το σκοτεινό ουράνιο κάτοπτρο.
Η τελευταία υπενθύμιση του χειμώνα ήρθε κοντά στα πενήντα χιλιόμετρα μετά τα Χανιά όταν αντίκρυσα το Οροπέδιο του Ασκύφου, αυτό που τυπικά ενώνει τις νότιες ακτές των Σφακίων με τα βόρεια παράλια της Κρήτης. Αναδυόταν μέσα από το τύλιγμα της ομίχλης κάνοντας τα μάτια να κολλάνε εκεί και μόνο εκεί. Εκπληκτική εικόνα για να τη ζεις αυτά τα λευκά κύματα που ερωτοτροπούσαν με τις ανόθευτες κορφές. Οι Τούρκοι είχαν τσιμπήσει αυτό το στρατηγικό σημείο του χάρτη και έστησαν Κουλέδες -φρούρια- ώστε να ελέγχουν τοὺς μανιασμένους τότε για ελευθερία κρητικούς. Δύο τέτοια κτίσματα βρέθηκα να θαυμάζω παρόλη την εγκατάλειψή τους στο χρόνο. Στην πάλη τους με τους συμπυκνωμένους υδρατμούς και μέσα από την πλήρη έλλειψη σαφήνειας του χώρου, μου προκαλούσαν ακόμη περισσότερο τη φαντασία, ώστε τελικά να εναρμονίσω την όλη ιστορία με τη μικρή επανάσταση της σημερινής άνοιξης, που εδώ, πάνω από το χωριό Γωνί μου είχε κλείσει ραντεβού. Ακόμη πιο ψηλά φωτισμένα στον ήλιο έλαμπαν τα Λευκά Όρη σε μια απρόβλεπτη συνοχή με το χαμηλό ομίχλωμα της εικόνας. Επιβλητικές προεξοχές της φύσης με μια λευκή και ανόθευτη επιφάνεια που σε προκαλούν σε έναν ήσυχο διάλογο με το ανέφελο διάστημα.
Χαρακτηριστικές στο δρόμο προς τα Σφακιά είναι οι συνεχόμενες τραβέρσες με γκρεμίλες και χαράδρες που από το βουνό φέρνουν το αυτοκίνητο στη θάλασσα με συνοπτικές διαδικασίες. Το Λιβυκό πέλαγος παγίδευε με την αντανάκλαση του δυνατού ήλιου τα μάτια μου. Από τη μια μου δυσκόλευε την κάθοδο και από την άλλη γοήτευε όλα μου τα ένστικτα αυτό το άπειρο φως μετά τον χθεσινό χειμώνα. Αρώματα θυμαριού και αγριορίγανης στη μύτη. Σε μια στροφή Ιταλοί είχαν στήσει υπαίθριο στούντιο φωτογράφισης με ποδηλάτες που κάναν τα μοντέλα ή με μοντέλα που κάναν τους ποδηλάτες. Δε ρώτησα· μια εικόνα μόνο έκλεψα φεύγοντας και άλλη μια με το δρόμο πιο κάτω και μία τελευταία με τα προκλητικά κατσίκια δίπλα στην άσφαλτο. Δεν έλειψε φυσικά η must φωτογραφία της τρυπημένης από μπαλωθιά ταμπέλας.
Σφακιά! Κάτι μου κάνει αυτή η λέξη. Νομίζω από το από το δημοτικό ακόμη την είχα στο μυαλό μου συνώνυμη, της ανδρείας, της ελευθερίας και της ανυποταξίας που τόσο μας λείπει σήμερα γαμώτο. Αυτή η απομονωμένη και γοητευτική γωνιά της Κρήτης σκαρφαλωμένη -όπως λένε οι ποιητές- στα βράχια του Λευκού Όρους απολαμβάνει το απέραντο γαλάζιο που έρχεται επίτηδες για να γαληνέψει λίγο τοπίο και λέξη· να τα μερέψει.
Ένα χρωματιστό ξωκλήσι στη κορυφή,δύο ανοιχτά καφενεία και πολύ ερημιά ακόμη στα μπροστά στη θάλασσα σοκάκια. ROOMS & ROOMS to let! Αφωνία με εξαίρεση τους εργάτες που ανακαίνιζαν και χτίζαν. Έφτασα μέχρι την απομονωμένη παραλία της Χώρας των Σφακίων, αυτή που στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ήταν σημείο αναφοράς και συνάντησης φυσικά για τους χίπηδες του κόσμου που ζούσαν τις φαντασιώσεις τους ακούγοντας Crosby, Stills, Nash & Young.
Οι επιχειρηματίες του τουρισμού κατηγορούν τον Τραμπ ότι διώχνει τον κόσμο δημιουργώντας αφιλόξενο κλίμα, πολιτική αστάθεια και ανασφάλεια για ορισμένες ομάδες
18°
