«Χοντρές πινελιές μιας ισορροπίας που λειτουργεί πάντοτε καθησυχαστικά, επιβάλλοντας το ανθρώπινο μέτρο στο θεϊκό σχέδιο του αφανισμού. Αυτή είναι η Ύδρα μου»
Η συγγραφέας Ευτυχία Γιαννάκη γράφει για τη δική της Ύδρα
«Η Ύδρα είναι ένα προάστιο της Αθήνας που απλά βρέχεται από θάλασσα», λέει ένας από τους χαρακτήρες στο τελευταίο αστυνομικό μου και η Ύδρα ξεπηδάει ως ένας ακόμη χαρακτήρας στο βιβλίο. Μια πέτρα ριγμένη στη θάλασσα, βαθιά ριζωμένη μέσα μου και στην ιστορία του τόπου. Χίλια τα πρόσωπα του νησιού, όσα και των επισκεπτών του. Η Ύδρα δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητη στους καλλιτέχνες που την αποτύπωσαν σε πίνακες, ταινίες, στίχους και βιβλία. Άλλοτε φωτεινή και άλλοτε σκοτεινή, σε κάθε περίπτωση σαγηνευτική, κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά της σαν κλειστό όστρακο και απαιτεί χρόνο για να την ανακαλύψεις πέρα από την τουριστική πλευρά της. Υπάρχει η Ύδρα του Σαχτούρη, του Σεφέρη, του Καρούζου, του Εγγονόπουλου και της Καραπάνου, αλλά και η Ύδρα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα, του Τέτση, του Μαυροϊδή, του Βυζάντιου, του Γλέζου και του Παναγιωτόπουλου. Υπάρχει πάντοτε «Το παιδί και το δελφίνι» με τους πρωταγωνιστές της ταινίας να τρέχουν στα στενά της, η «Φαίδρα» και το σπίτι του Κοέν απ’ όπου ακούγονται πάντοτε οι μελαγχολικοί στίχοι και η κιθάρα του.
Όταν στέκομαι στην κορυφή του οικισμού μού αρέσει να σκέφτομαι ότι το ύψος του βράχου αντιστοιχεί στο βάθος της θάλασσας που ανοίγεται μπροστά μου. Μια κατάδυση και κάθε κυνηγημένος μπορεί να χαθεί στον κρύο βυθό. Ο καύσωνας και το ψύχος απέχουν μερικές εκατοντάδες μέτρα κι ανάμεσά τους φυτρώνουν τα πολύχρωμα σπίτια των κατοίκων. Τα αρχοντικά του δέκατου όγδοου αιώνα με τη γενοβέζικη αρχιτεκτονική τραβούν το μάτι σαν μαγνήτες. Στην ανατολική πλευρά του λιμανιού δεσπόζει η Σχολή Εμποροπλοιάρχων, που υπήρξε το αρχοντικό του Λαζάρου Τσαμαδού, μαζί με το αρχοντικό του Κριεζή, που αργότερα μετατράπηκε σε γηροκομείο. Πάνω από την προκυμαία η οικία του Λάζαρου Κουντουριώτη, βαμμένη με φυσική ώχρα, έχει μετατραπεί σε παράρτημα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, ενώ στα δυτικά το τετραώροφο αρχοντικό του Τομπάζη ανήκει εδώ και δεκαετίες στη Σχολή Καλών Τεχνών, λειτουργώντας ως παράρτημά της, με τους ξενώνες και τις μοναδικές σκεπαστές λότζιες.
Κίτρινο, πράσινο, θαλασσί, κόκκινο, εκτυφλωτική ώχρα, γκρι που σκουραίνει απότομα και γίνεται γραφίτης. Χοντρές πινελιές μιας ισορροπίας που λειτουργεί πάντοτε καθησυχαστικά, επιβάλλοντας το ανθρώπινο μέτρο στο θεϊκό σχέδιο του αφανισμού. Αυτή είναι η Ύδρα μου πέρα από τη βαριά ιστορία της, διατηρώντας πάντοτε τον νωχελικό ρυθμό ενός νησιού, αλλά και τη δόνηση μιας σκοτεινής γοητείας μακριά από τις τουριστικές καρτ ποστάλ.
12°
