Κορωνο-νομάδες στη Σύρο: Μια ελεγεία στο νησί

Πριν από δύο δεκαετίες περίπου αποφασίσαμε και αποκτήσαμε ένα σπίτι στη Σύρο. Στο πέρασμα των χρόνων δεχθήκαμε πολλές φορές το ερώτημα για τους λόγους επιλογής του συγκεκριμένου τόπου. Οι απαντήσεις μας ξεκινούσαν απ’ τα προφανή - ως παιδιά της πόλης θέλαμε ύπαιθρο, συγκεκριμένα θέλαμε νησί, είχαμε γνωρίσει τη Σύρο, είχαμε φίλους, μας είχε γίνει οικεία κι επιπλέον είχε εύκολη πρόσβαση και μπορούσε να είναι η επιλογή του Σαββατοκύριακου.

Η Σύρος απαντούσε και στις μικρές ιδιαιτερότητές μας. Στον άντρα μου, λόγου χάρη, δεν αρκούσε ποτέ η φυσική ομορφιά ενός μέρους. Ένιωθε την ανάγκη να περιβάλλεται κι από έναν αστικό περίγυρο και αναμφίβολα βάρυνε στην κρίση του η θαυμαστή και ιδιαίτερη ιστορικότητα της Σύρου.

Η προσβασιμότητά του στο ίντερνετ, επίσης, και οι πολλαπλές δυνατότητες μετακίνησης από/προς Αθήνα υπήρξαν πολύ κρίσιμα κριτήρια στην αξιολόγησή του.

Από την άλλη μεριά, σε μένα ποτέ δεν άρεσαν τα μέρη που χαρακτηρίζονται ως «θέρετρα» - που έχουν χάσει την τοπικότητά τους, με λίγους γηγενείς πνιγμένους σε μια πλημμυρίδα ξενομεριτών, μέρη με θαυμάσιες βίλες αλλά χωρίς οικισμούς και ντόπιους.

Σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια επίσης, η λειτουργία του Νοσοκομείου έδινε αξία στην επιλογή του τόπου, αφού θα κάναμε τη μία (και δια βίου μοναδική) επένδυση της ζωής μας.

Επιλέξαμε λοιπόν τη Σύρο και την απολαύσαμε – κατ' αρχάς με τους φίλους που την επέλεξαν όπως κι εμείς για να κάνουν εδώ τα σπίτια τους. Ένα ισχυρό νήμα αγάπης, κατανόησης, συντροφικότητας μας δένει όλους. Την απολαύσαμε  με ορδές φίλων μας, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, που την αγάπησαν πλάι μας. Φίλοι, κουμπάροι, βαφτιστήρια σημάδεψαν τις ζωές τους από τούτο το νησί, τις παραλίες του και τις ευωδιές του. Από κοντά και ξένοι φίλοι – θυμάμαι ιδιαίτερα έναν Αύγουστο που είχε συμπέσει σπίτι μας μια μεγάλη παρέα αγαπημένων μας ανθρώπων που είχαν έρθει απ’ τη Δανία, το Βέλγιο, τις ΗΠΑ και τη Βραζιλία, με τους οποίους μοιραστήκαμε αξέχαστες στιγμές στο Δελφίνι και τον Αετό.

Με τα χρόνια διαπιστώσαμε ότι το νησί έχει κι άλλες αρετές. Πριν απ’ όλα, οι Συριανοί είναι καλοί άνθρωποι. Είναι καλοπροαίρετοι, ανεκτικοί και καλοδιάθετοι - με μια λέξη, είναι πολιτισμένοι. Θα το καταλάβετε αμέσως από την οδική τους συμπεριφορά. Σέβονται τις προτεραιότητες, τις διαγραμμίσεις των πεζών, τα στοπ - και δεν κορνάρουν!

Σε ομαλές συνθήκες εξάλλου, στους καλοκαιρινούς μήνες και στις χριστουγεννιάτικες γιορτές υπάρχει ένας πολιτισμικός καταιγισμός – από παραστάσεις και ρεσιτάλ στο θέατρο Απόλλων, συναυλίες στη βίλλα Τσιροπινά, το φεστιβάλ κλασσικής μουσικής, το Anima Syros Festival, συναυλίες εκκλησιαστικού οργάνου στο Σαν Τζώρτζη, υπέροχες βραδιές στο θερινό σινεμά.

Στον καιρό της πανδημίας διαπιστώσαμε ακόμη ότι οι Συριανοί: φοράνε όλοι και σωστά τη μάσκα τους, ξέρουν να στέκονται στην ουρά (όχι με τη μορφή του μπουλουκιού) και να παραχωρούν καλοδιάθετα τη θέση τους σε κάποιον αναγκεμένο, συμπεριφέρονται λογικά, τηρούν τους κανονισμούς και τα μέτρα, απομονώθηκαν ακόμη και στις γιορτές.Το Νοσοκομείο και οι ιδιώτες γιατροί λειτουργούν άψογα, με υψηλό επαγγελματικό ήθος κι επάρκεια, ενώ οι εμβολιασμοί έγιναν με το θαυμάσιο σύστημα που λειτούργησε σε όλη τη χώρα.

Σε αυτές τις μακρόσυρτα δύσκολες περιστάσεις, που δοκιμάζονται οι άνθρωποι και οι επιλογές τους, εμείς νιώσαμε την ηθική ικανοποίηση ότι κάναμε τη σωστή επιλογή. Ζώντας εδώ, αισθανόμαστε ότι περνούμε με ασφάλεια και σχετικά ανώδυνα αυτή τη δύσκολη περίοδο. Και μέσα από την γκριζάδα της μονοτονίας και του στερητικού συνδρόμου που όλοι βιώνουμε, κρατούμε και μερικές φωτεινές, γλυκές αναμνήσεις – όπως τα ηλιόλουστα και ήσυχα πρωινά που πάω στον Φοίνικα, την ώρα που γυρνούν απ’ το παραγάδι οι ψαράδες και διαλέγω ψάρια απ’ τα δίχτυα, που μου τα καθαρίζουν με θαλασσινό νερό.

Όπως τα σούρουπα που γυρνώ στο σπίτι και με πλακώνει η μελαγχολία της ώρας και της μοναξιάς, περπατώντας σε ένα σιωπηλό τοπίο με θυμάρια κι αγελάδες να βόσκουν στο πλάι του δρόμου και μπαίνω αίφνης σε ένα ζεστό σπίτι, όπου αντηχεί η φωνή του άντρα μου που κάνει zoom με τους συνεργάτες του σε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα.

Όπως, την αντήχηση από τα μαθήματα που έκανε ένας φίλος μας καθηγητής, τις μεταμεσονύχτιες ώρες στο Πανεπιστήμιό του στην Ουάσιγκτον. 2-4 τα χαράματα ήταν τα μαθήματα - «πρώτα βλέπω τον ήλιο να σκάει απ’ τη Μύκονο κι έπειτα πέφτω για ύπνο» μας έλεγε μαγεμένος.

Όπως, τις γλυκές δεκεμβριάτικες μέρες που κατέβαινα για βαρετές διεκπεραιώσεις στην Ερμούπολη (κούριερ, τράπεζες, φαρμακεία) κι έριχνα μια θαυμάσια βουτιά στα μοναδικά Βαπόρια.

Όπως τη γλυκιά ευφορία της ψυχής μας απ’ τα πεσκέσια των φίλων και γειτόνων μας που βρήκαμε κατά καιρούς στο κατώφλι μας –λεμονομαντάρινα απ’ τον Λεονάρδο, πορτοκάλια απ’ τη Μυρτώ, αυγά απ’ τη Μαρία και τον Βρασίδα, άφθονη ρόκα απ’ τον Φώτη και ταραμοσαλάτα απ τον Κώστα.