Το μπαρ Θερμαϊκός, οι άνθρωποί του, η ατμόσφαιρά του που αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου
ΣτονΘερμαϊκό συχνάζω πλέον μόνο τα πρωινά. Αυστηρώς τα πρωινά και πάντα στην ίδια θέση, τέρμα μπαρ και ακριανό δεξιά σκαμπό μπροστά από τον κόκκινο καναπέ και δίπλα στην κρεμάστρα. Παλιά σύχναζα εδώ νύχτα και μέρα, όπως άλλωστε και όλη η Θεσσαλονίκη, στα χρόνια δηλαδή τα θεσπέσια, όταν ζούσε ο Μπαμπίνος Ζουμπούλης και με το που έμπαινα έλεγα γεια στον Διόσκουρο αδελφό του Σάββα και τραβούσα για το επάνω πάτωμα. Φανατικά προτιμούσα το επάνω πάτωμα, είχα τρέλα με τα κόκκινα σεπαρέ, παρόλο που τα νέα παιδιά που τρέχουν πλέον τονΘερμαϊκό έδωσαν τέλος στο λάουντζ του ορόφου, προτιμώντας να το μετατρέψουν σε εκθεσιακό χώρο. Δεν με χαλάει να χαζεύω τα αρτίστικα χάπενιγκ που διοργανώνουν, αλλά μου λείπουν τα κόκκινα σεπαρέ.
Στα κόκκινα σεπαρέ έχω διορθώσει και τα τρία μου μυθιστορήματα, ενώ παλιά, όταν ζούσε ο Μπαμπίνος και δεν υπήρχαν υπολογιστές, έγραφα στο χέρι τις περισσότερες ανταποκρίσεις μου από τη Θεσσαλονίκη για το ΚΛΙΚ, ή σκάρωνα εντιτόριαλ για τις Επιλογές, το Cool, το Soul και φυσικά σελίδες για την Άθενς Βόις. Πολύ κρίμα το τέλος των κόκκινων σεπαρέ, αλλά η ζωή τραβάει μπροστά και έπειτα ούτε εγώ είμαι αυτός που ήμουν, ούτε κι ο Βιμ Βέντερς υπέγραψε τίποτα συμβόλαια ότι η ασπρόμαυρη αφίσα από την «Κατάσταση Πραγμάτων» θα πρέπει σώνει και καλά να παραμένει στην ίδια θέση. Εξού και εκτός από τα κόκκινα σεπαρέ, τον Μπάμπη που πήγε στον Παράδεισο και τον Σάββα που αποσύρθηκε στο Πανόραμα κρατώντας τη μνήμη των στιγμών ζωντανή, εκτός από τον Νίκι, τον Κάβουρα, τον Λευτέρη Κορδιάο, που επίσης ανέβηκε στα αστέρια για να βρει τον Μπαμπίνο, που τα λέει καθημερινά (θέλω να πιστεύω) με τον Βαγγελάκη τον Βουλγαρίδη, ούτε το καρέ της ταινίας του Βιμ Βέντερς υφίσταται στον κάτω όροφο.
Όμως ως εδώ με τις νοσταλγίες, γιατί ό,τι και να γίνει οΘερμαϊκός θα είναι πάνταΘερμαϊκός, τα κορίτσια του Γκογκέν θα είναι στη θέση τους, όπως και ο Σον Κόνερι με την Μπαρμπαρέλα στις τουαλέτες, το ασπρόμαυρο πάτωμα σταυρόλεξο και αυτή η αίσθηση, κάθε πρωινό πλέον που κάθομαι στο σκαμπό μου, ότι εδώ είναι το σπίτι μου. Αίσθηση που την είχα από παλιά, γιατί τονΘερμαϊκό τον θεωρώ σπίτι μου από το 1992, τριάντα τρία χρόνια πριν, όταν πρωτομπήκα και οι Ξάξακες του Νάστα έπαιζαν λάιβ, ο Ανέστης έριχνε στεκιές στο μπιλιάρδο και ενθουσιάστηκα, ουάου ρε φίλε, πολύ ωραία φάση είναι εδώ.
Τώρα, για πότε πέρασαν τριάντα τρία χρόνια, τρέχα γύρευε και ψάξε ρώτα, οπότε κάθομαι ολομόναχος νωρίς τα πρωινά με τον διπλό αμερικάνο μου, έξω ψιχαλίζει και εντός παρελαύνουν ενώπιον μου όλοι οι παραπάνω και άλλοι τόσοι. Tύπου, να εδώ, τα λέμε με τον Χοσέ Παντίγια το απόγευμα που έπαιξε για τη χαρά και την αλητεία και η ουρά για να μπεις έφτανε ως την Αγίας Σοφίας, ή εμφανίζεται από το πουθενά η Κατρίν Ντενέβ και μένουν όλοι παγωτό όταν παραγγέλνει τσάι και στήνει ψιλή κουβέντα με την Ένη, μια ήταν η Ένη.
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
