Τι να κάνεις Ιούνιο στη Θεσσαλονίκη: από ποτά σε κήπους και παγωτά μέχρι βουτιές σε πισίνες και τραγούδια για το καλοκαίρι
Ίντρο με το «Καλοκαίρι» του Ντίνου Χριστιανόπουλου: «Βρήκες εποχή να με ταράξεις στα δαγκάματα και να μου κάνεις μελανιές σ’ όλο μου το κορμί. / Φοβάμαι μήπως φαίνονται απ’ τον ανοιχτό γιακά, μήπως το καταλάβει η μητέρα, μήπως το μυριστούν οι φίλοι και πώς να εμφανιστώ γυμνός στα μπάνια. / Δεν ξέρω πού ήσουνα ολόκληρο χειμώνα».
Αυτό είναι Ιούνιος στη Θεσσαλονίκη, ένα αγόρι που φιλάει ένα κορίτσι (ή ένα αγόρι που φιλάει ένα άλλο αγόρι, ή ένα κορίτσι που φιλάει ένα άλλο κορίτσι) στα σκαλάκια της Σθένωνος στην Άνω Πόλη, και κάτω, η Κάτω Πόλη ψήνεται σαν τα σουτζουκάκια της Διαγωνίου, που φέτος ανοίγει παράρτημα και στη Μύκονο. Κι ένα άλλο αγόρι (δεν σε ρώτησα πώς σε λένε) που από το παγουρίνο του έβαλε νερό στην άδεια ποτίστρα πίσω από τη Ροτόντα και ξεδίψασαν τα ζωντανά.
Αυτό θα πει Ιούνιος, άμμος στα τσιμέντα, μια μπάλα βόλεϊ κι όλη η πλατεία Αριστοτέλους μια παραλία, παγωμένα νεγκρόνι στον κήπο του Casablanca Social club της Όλγας, ντάκιρι φουλ του πάγου στο Μπάρμπα Μπεν της Καραμανλή, οι δασοπυροσβέστες που φυλούν το Σέιχ Σου τις νύχτες από τη φωτιά και οι ήρωες εργάτες του Fly over που μοχθούν στα λιοπύρια. Ένα ανυπόμονο ηχείο που περιμένει το σετ του Louie Vega στην ταράτσα του MET (τα Rooftop parties με την υπογραφή του Reworks είναι πλέον θεσμός) και μια ιαχή στις 4 τα χαράματα (keep it alive till the sun comes up), όταν οι Deep Dish (σέβομαι) φιτίλιασαν τα Μαμούνια.
Ιούνιος στη Θεσσαλονίκη είναι ένα κιλό παγωτό Alfa (μάνγκο, βανίλια, στρατσιατέλα, Belgian bitter, φράουλα, μόκα, μέντα, παρφέ), που μακράν είναι από τα ωραιότερα της πόλης (θα επανέλθω) και τα πιτσιρίκια που βουτάνε (και ας απαγορεύεται) στον Κήπο του Νερού στη Νέα Παραλία, μαζί με άλλο ένα τραγούδι με θέμα θερινό από τον Παυλίδη και τους B-Movies: Έφτασε το καλοκαίρι, ήρθε πάλι / λάμπουν τα νερά και το φεγγάρι / Έφτασε το καλοκαίρι τόσο ξαφνικά / Μπήκε ο αέρας από το παράθυρό μου / τα ’ριξε όλα κάτω / μα πού είναι το μυαλό μου / Βλέπω κάποιον να με χαιρετάει από μακριά.
Ιούνιος στη Θεσσαλονίκη είναι το αεροπλάνο από την Γαλλία που ξεφορτώνει τουρισμό για Βουρβουρού και Σάνη, το κρουαζερόπλοιο (μεγάλο σαν εκατό φάλαινες να βγήκαν βόλτα στη στεριά αγκαζέ η μια με την άλλη) με τους αμολυμένους Γερμανούς συνταξιούχους που ψωνίζουν από τα σουβενιράδικα της παραλίας κονκάρδες I love Thessaloniki, σαγιονάρες και βερμούδες στη Βαλαωρίτου (απέκτησε νέο σποτ, περάστε από Bowie house με τα ωραία γκρούβι λάιβ) και υπόγλυκη μυρωδιά χημικής φράουλας από τα θεριακλίδικα ναργιλεδάδικα της Ολύμπου. Τραπεζάκια έξω φίσκα στις πιάτσες πίσω από την Αχεροποίητο (θα έχουμε πάντα το Shed, και τη Μικρή Φρίντα), ενώ στην παραδιπλανή Κονσέρβα της Πλάτωνος ο Χάρης σε φουλ ρομαντική διάθεση στις έξι το πρωί του Σαββάτου ρίχνει «Το καλοκαίρι μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά, χέρι με χέρι και με ένα αστέρι για συντροφιά». Θερινά Ναταλί, Ελληνίς, Άλεξ, Απόλλων (θερινό να ’ναι κι ό,τι να ’ναι), αναψυκτήριο Μιμόζα στους Αμπελόκηπους και πισίνα Imperial - Pier Pool Lounge (5 ευρώ τις καθημερινές και 10 τα Σαββατοκύριακα) δυτικά στην 26ης Οκτωβρίου μετά το ΦΙΞ. Ασφαλτοστρώσεις στον δρόμο για αεροδρόμιο και ο Σαββόπουλος στα κοντά, μετά τη Μαλακάσα, να έρχεται και στο Terra Republic στο Κίτρος Πιερίας: Καλοκαίρι, η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει… Να συνεχίσω με τους στίχους ή το ξέρετε από έξω και ανακατωτά; To be continued!
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
14°
