Στις Εργατικές Πολυκατοικίες του Φοίνικα

Λέει ότι θα μπορούσα να είμαι οδηγός στον ΟΑΣΘ που πάει στο αμαξοστάσιο όπου φυλούν τα λεωφορεία, μπορεί όμως και υπάλληλος στο τμήμα κήπου των Leroy Merlin. «Αν όχι, τότε σε λίγο πετάς για Αθήνα και τρέχεις να προλάβεις την πτήση, παίζει όμως να είσαι και μπουζουκτσής στο σχήμα της Πάολας και του Κουρκούλη που εμφανίζονται στο παραδιπλανό Deus. Ή πείνασες και πας να τσιμπήσεις κάτι στο Ergon». Απαντώ πως δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, αλλά επιμένει και κάνει άλλη μια προσπάθεια να βρει ποιος είμαι: «Ζαχαρώνεις ένα σικ γιαβράκι, μια πωλήτρια στο Hondos Center, φάρδυνες και τα παλιά σου μπλουζάκια δεν σου χωράνε, οπότε σπεύδεις να αγοράσεις τριπλά xl από το Big Man, τραβάς για να αγοράσεις σκαφάκι από τα παραδιπλανά μαγαζιά που εμπορεύονται ναυπηγικές διάφορες, εκτός κι αν πάλιωσε ο καναπές σου και τρέχεις στο IKEA για αναπλήρωση. Το πέτυχα;».

Τη ρώτησα αν αυτό το κάνει συχνά. Να ρωτάει δηλαδή τον περαστικό οδηγό ποιος είναι και ποιος άνεμος τον βγάζει στο ύψος του Φοίνικα. Μου απαντά: «Μόνο όταν πλήττω». Έτσι ξεκίνησε η ψιλή κουβέντα με ένα από τα 1200 διαμερίσματα (δεσμεύτηκα να μην αποκαλύψω ποιο είναι, όπως και ποια είναι η πολυκατοικία που το φιλοξενεί). Και μόλις άναψε το πράσινο, αντί να ορμήσω με φόρα και να φύγω ίσια μπροστά για το φρουτάδικο του Ρεφανίδη που κίνησα για να αγοράσω εξωτικά μάνγκο, έστριψα δεξιά και μπήκα στο συγκρότημα των Εργατικών Πολυκατοικιών του Φοίνικα Καλαμαριάς, 195 στρέμματα σφήνα μεταξύ Μίκρας, Αγίου Ιωάννη και της μεγάλης λεωφόρου που βγάζει στο Αεροδρόμιο, απλωμένα ένθεν και εκείθεν.

«Ορίστε», έκανα, «μίλα, πες μου. Ή μάλλον, πριν μου πεις, να σου πω εγώ τι φαντάζομαι για σένα. Δεκαετίες τώρα περνώ από το ύψος του Φοίνικα και φθαρμένες, γδαρμένες, μαραγκιασμένες, ραγισμένες, ξεφλουδισμένες και παλιακές τις κόβω τις πολυκατοικίες σας. Μου μοιάζετε με σκηνικά που άνετα θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν τα γυρίσματα του «Σπιρτόκουτου» του Οικονομίδη ή του «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης» του Γιάνναρη. Γνωρίζοντας μέσες άκρες πως τις Εργατικές Πολυκατοικίες του Φοίνικα, που έφτιαξε στις αρχές του ’60 ο Άρης Κωνσταντινίδης, από την αρχή τις κατοίκησε φουλ του προλεταριάτου, απλώς σας κοιτάζω ελαφρώς καχύποπτα, μέχρι να ανάψει το φανάρι και ύστερα Λούης. Ειδικά τα βράδια που λένε πως στα πέριξ παίζουν παραβατικότητες. Λάθος;». Το διαμέρισμα θιγμένο (κόβει εμένα το μάτι μου) αντεπιτίθεται: «Στόχος του Κωνσταντινίδη ήταν, προσεγγίζοντας σοσιαλιστικά τον δημόσιο χώρο, να δομήσει έναν συνοικισμό που να έχει στο κέντρο του όλες τις κοινωφελείς εγκαταστάσεις, σχολείο, πάρκο, κέντρο υγείας, εκκλησία, γήπεδο και στο ενδιάμεσο των πολυκατοικιών να υπάρχουν φυσικοί χώροι με πράσινο. Το πράσινο, παρεμπιπτόντως, που αναλογεί στις γειτονιές μας και τα δένδρα μας είναι απείρως περισσότερα από όσα πράσινα αναλογούν σε σας του κέντρου. Είχε όραμα για κάτι λιτό και εργονομικά λειτουργικό ο Κωνσταντινίδης, αλλά τελικά οι χώροι παραδόθηκαν στους δικαιούχους τσάτρα πάτρα. Έτσι νομοτελειακά η διαβίωση από ημιτελής κατάντησε απαξιωμένη και δεκαετία με τη δεκαετία ερημώσαμε, και αυτές τις μαλακίες περί παραβατικότητας να τις πεις αλλού. Άνθρωποι κατοικούν με τα καλά και τα στραβά τους. Πήγαν βέβαια στα έρλι 2000 να αναβαθμίσουν το μέρος, άνοιξαν μαγαζιά, μα λόγω χαμηλής εισοδηματικής κλίμακας των περίοικων τίποτα δεν στέριωσε. Σήμερα εκτός από το Πνευματικό Κέντρο, κάνα δυο καφέ και το γήπεδο του Φοίνικα Καλαμαριάς, μας τρώει το τίποτα. Άντε στο καλό, χάρηκα για την ψιλοκουβέντα, τους ζυγούς λύσατε και τις ρόδες σας σπινιάρετε».

Αποχαιρέτησα το λυπημένο διαμέρισμα και από το μπλοκ των Εργατικών ξαναβγήκα στον δρόμο για του Ρεφανίδη. Σπίτι που να μιλάει πρώτη μου φορά συνάντησα. «Να μας ξανάρθεις στο τριήμερο πανηγύρι που διοργανώνει κάθε Αύγουστο ο Εξωραϊστικός. Έχουμε φαγητό, ποτό, χορούς με ζωντανές ορχήστρες και υπαίθρια εμπορική αγορά. Κανένας δεν θα σε πειράξει και θα γλεντήσεις με την ψυχή σου», είπε ξεπροβοδίζοντάς με από την επικράτεια. Μπορεί, αλλά δεν υπογράψαμε κιόλας.