Δες, η θεσσαλονικιώτικη άνοιξη σπαρταρά τόσο εξαίσια

Δεν υπάρχει πιο αθώα και ταυτόχρονα πιο χρωματικά πορνό εποχή (το colorful porn της πάει γάντι) από την άνοιξη, όπως φλεξάρει τον φετινό Μάιο στη Θεσσαλονίκη. Η παλέτα της εκρήγνυται τόσο εντυπωσιακή και εφετζίδικη, που θες να σουτάρεις ινσταγκραμιές χωρίς φίλτρο με κάδρα που πρωταγωνιστεί το κόκκινο της παπαρούνας. Φαντασμαγορικά πυροδοτεί τα πράσινα λιβάδια καταμεσής του σκονισμένου εργοταξίου του Fly Over. Προσθέστε και δόσεις κίτρινου από τις λαψάνες που σπαρταρούν μαζί με μαργαρίτες στα εδάφη του ΑΠΘ· πέρασα προχθές και τις χάζευα να σπαρταρούν πίσω από τη Βιβλιοθήκη και ύστερα με ξελόγιασαν οι ματζέντες που διακινούν οι κουτσουπιές που καλλωπίζουν την Παύλου Μελά, την Εθνικής Αμύνης και τον Λευκό Πύργο. 

Είναι τα χρώματα από τα άνθη και τα φυτά της αστικής θεσσαλονικιώτικης νατούρας, που συνθέτουν και φιλοτεχνούν κάθε άνοιξη τέτοιες υπεργαμάτα ενθουσιαστικές virtual διαφυγές από την γκριζούρα του μπετόν. Δε χορταίνω να περιπολώ στις επικράτειες των υδρόφυλλων νούφαρων στους Κήπους του Νερού, της Μνήμης και των Ρόδων στη Νέα Παραλία με τις ροζ καρδιές καταμεσής των μίσχων, στις πανσπερμίες των κυκλάμινων και των πορτοκαλιών ιβίσκων, στις κατακόκκινες ζέρμπερες των Λουλουδάδικων. Σπαράγματα με χρώματα παντού, χρώματα κι ανθοφορίες που χαρίζουν στη Θεσσαλονίκη ένα ντεκόρ οργιαστικού φλοράλ, « Άκουσε τη χρυσόηχη φωνή, δέξου το χάδι το ερωτικό, όπως η γη που ξυπνάει και στολίζεται την πάσαν ζωντανήν ωραιότητα» γράφει η Ζωή Καρέλλη σκανάροντας μια παλιότερη άνοιξη εδώ, και συνεχίζει: «Κοίταξε της ερωτικής θεάς τα κόκκινα ρόδα, προσφέρονται άπληστα δείχνοντας την καρδιά τους χρυσή και ολοπόρφυρη, με δροσιά πλήρη. Δες τον έξοχο των φύλλων σπασμό, ανοίγουν στη δύναμη της ζωής υπακούοντας, προσφορά και χαρά απαράμιλλη. Η πράσινη κώμη της γης πολύτιμη αποστάζει αστραφτερή δροσιά, αναδίδει ευωδίες. Φτάνουν οι μυρωδιές των κλειστών δωματίων». 

Έμφαση στον τελευταίο στίχο: «φτάνουν οι μυρωδιές των κλειστών δωματίων» προστάζει η Καρέλη κι εγώ, τοις κείνης ρήμασι πειθόμενος, ξαμολιέμαι έξω στους δρόμους ενός Μάη λουσμένου τις νύχτες από ασημί Σελήνη που οι ακτίνες της αντανακλώνται σαν «ευαίσθητες, λεπτές εκφράσεις και λέξεις ερωτικές πάνω στο σκληρό σώμα των δένδρων της άνοιξης». Καρέλλη και αυτό.