Οδός Αγγελάκη city blues

Αν εξαιρέσεις τα 30 ελαιόδενδρα που σπάνε την ασχήμια και τη μονοτονία του μπετόν, ραντίζοντας την άσφαλτο και τα σκυροδέματα με πράσινο και ανάσες οξυγόνου, το χαοτικό που θα συνέβαινε επί της οδού Αγγελάκη (αντιπαροχές στα σίχτις με το κιλό και εκμοντερνισμός με ανέγερση οκταώροφων γερασμένων σήμερα ανελέητα) είχε προφητευτεί το έτος 1965. Ο «Νοστράδαμος» δεν ήταν κάποιος ψυλλιασμένος πολεοδόμος, αλλά ο Δαλιανίδης. Στις πρώτες σκηνές του Τέντυ Μπόι Αγάπη μου με Βουτσά και Λάσκαρη, η κάμερα ζουμάρει σε μια από τις πολυκατοικίες του διπλής τότε κατεύθυνσης δρόμου με το voice over να δίνει τα ρέστα του: «Φέρτε εκσκαφείς, φέρτε μπουλντόζες και αρχίστε. Γκρεμίστε τα τριώροφα, υψώστε πολυκατοικίες και στοιβάξτε εκεί μέσα όλους αυτούς που λαχταρούν ένα μοντέρνο διαμέρισμα. Μοντέρνο κι αδιαχώρητο». 

Κάθε φορά που διασχίζω την Αγγελάκη και κοινωνώ το χάος της (ειδικά τις νύχτες, μπροστά από την μπουζουκλερί Μόνα Λίζα που τραγουδά ο Σαμπάνης το διπλοπαρκάρισμα γίνεται γαϊδουρινά τριπλό), σκέφτομαι πόσο δικαιώθηκε το ίντρο του δαλιανιδικού Τέντυ Μπόι Αγάπη μου. Γιατί αυτό θα πει Αγγελάκη: πολυκατοικίλα, παρκάρισμα με το έτσι θέλω και ισόγεια τίγκα σε γκαράζ, βενζινάδικα, γραφεία κηδειών, ιατρεία περίθαλψης μικρών ζώων, εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων, αλυσίδες καφέ και «φορολάδικα» (μάρκετ τύπου 4 All- νεολογισμός δικός μου). Όχι πως απέναντι από την πλευρά των πανύψηλων πολυκατοικιών η κατάσταση γίνεται σχετικά πιο ενδιαφέρουσα, παρόλο που η δόμηση κρατήθηκε χαμηλά: ΚΕΠΑ, σούπερ μάρκετ, κούριερ, πάρκινγκ και ΕΡΤατζίδικες εγκαταστάσεις από γυαλί και αφίσες που καλούν σε απεργίες και λογής επαναστάσεων. 

Άχαρος δρόμος, μόνο στα ψηλά, όταν η Αγγελάκη φτάνει προς την Εγνατία, κάτι γίνεται και αποκτά ζωή και χαρά. Μιλώ για το σποτ του Harry, το ζουζούνισμα και τα πούλια του τάβλι που κρώζουν πάνω στα επιτραπέζια σαν αλαβάστρινες κουρούνες, καθώς το φοιτηταριάτο τη μέρα παίζει επιτραπέζια και τις νύχτες ρουφάει μπίρες βλέποντας μπάλες διάφορες σε ζωντανή μετάδοση. 

Πάμε όμως και με λίγη Αγγελάκη σκαναρισμένη από τον Ηλία Πετρόπουλο, έτσι για να διακτινιστούμε ακόμα πιο πίσω από το 1965 του Δαλιανίδη, ή το 1986 που ο Κούβελας στέγασε εδώ τις εγκαταστάσεις του Fm 101 και γινόταν λαϊκό προσκύνημα από τον λαό που ξεροστάλιαζε έξω από τα στούντιο μπας και πάρει αυτόγραφο από τον Κανάκη. Στην Αγγελάκη των κακόφημων χρόνων, τότε που «ήταν ένας έρημος δρόμος έξω από την Παλιά Σαλονίκη. Η οδός κατηφόριζε από την αρχή της Λεωφόρου Στρατού (Σιντριβάνι) προς τις Σκαμνιές -έτσι λεγότανε οι μπαξέδες και οι μουριές που ήσανε εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η ΧΑΝΘ. […]. Το Νο19 της οδού είχε στο ισόγειο το σαλόνι, τρία δωμάτια και μια κουζίνα. Στο πάνω πάτωμα είχε άλλο ένα σαλόνι, τέσσερα δωμάτια και λουτροκαμπινέ. Συνεπώς υπήρχαν επτά διαθέσιμα δωμάτια για τις εσώκλειστες πόρνες. Η μαντάμα, ο μπράβος της και οι υπηρέτριες δεν κοιμόντουσαν μες στο μπορντέλο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η μαντάμα (η περίφημη κυρία Δέδε, επιστήθια φίλη του στρατηγού Βαρδουλάκη και κουμπάρα του αστυνομικού διευθυντή Μουσχουντή) έμενε πλάι στον Λευκό Πύργο, ενώ η υπηρέτρια με τον μονοχογιό της, στην οδό Κων. Μελενίκου αριθμός 49». 

Και οδός Αγγελάκη ακόμα ακόμα πιο πίσω: Ο Κωνσταντίνος Αγγελάκης ήταν γιατρός, πολιτικός και δήμαρχος της πόλης από το 1916 μέχρι το 1920. Υπήρξε μέλος της επιτροπής που εκπόνησε το νέο ρυμοτομικό σχέδιο της Θεσσαλονίκης μετά την πυρκαγιά του 1917. Ο δρόμος βαφτίστηκε έτσι προς τιμή του και αναρωτιέμαι: Ο Αγγελάκης, που πέθανε το 1965, την ίδια χρονιά με εκείνη που ο Δαλιανίδης προφήτευσε τις μπετόν αρμέ μέρες που θα σάρωναν, είδε άραγε την ταινία, ή κράτησε τον δρόμο στο μυαλό του όπως τον περιέγραψε ο Πετρόπουλος στο εμβληματικό «Μπουρδέλο» του; Ιδού η απορία.