Η Κάρι Φίσερ έπαιξε πολλούς ρόλους στην καριέρα της, όμως ελάχιστοι μπορούν να θυμηθούν δύο ή τρεις ακόμη πέρα από αυτόν της Πριγκίπισσας Λέια στον Πόλεμο των Άστρων. Και όλοι οι φαν ανεξαιρέτως θυμούνται την Πριγκίπισσα Λέια, όχι με το χρυσαφί μπικίνι, αλλά με το χαρακτηριστικό της λευκό φουστάνι από το πρώτο μέρος της Ορίτζιναλ Τριλογίας, το «A new hope». Με τα χαρακτηριστικά της ρούχα… και το χαρακτηριστικό της χτένισμα. Εκείνους τους κότσους στα πλαϊνά του κεφαλιού της:
Λοιπόν, εκείνο που δεν γνωρίζουν πάρα πολλοί είναι ότι αρχική έμπνευση για τη δημιουργία αυτής της iconic κόμμωσης ήταν το χτένισμα της Κλάρα ντε λα Ρότσα (1890-1970), μιας Μεξικανής επαναστάτριας που έφτασε στον βαθμό της συνταγματάρχου. Η ντε λα Ρότσα πολέμησε κατά τη Μεξικανική Επανάσταση (1910-1920) κατά του δικτάτορα Πορφίριο Ντίας. Ο πατέρας της ήταν ο στρατηγός Ερκουλάνο ντε λα Ρότσα. Ήταν βουνίσιοι άνθρωποι, τραχείς, δεμένοι με τη γη τους. Νά τοι οι δυο τους πλάι-πλάι:
Ένα από τα πιο φημισμένα κατορθώματά της έλαβε χώρα το 1911, όταν πέρασε έφιππη το ποτάμι και έκαψε έναν σταθμό παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στην πόλη Σιναλόα, στο Βόρειο Μεξικό. Τα πάντα βυθίστηκαν στο σκοτάδι, και έτσι οι επαναστάτες μπόρεσαν να επιτεθούν πιο αποτελεσματικά και με λιγότερες απώλειες κατά του κυβερνητικού στρατού.
Ο Τζορτζ Λούκας στάθηκε πραγματικά τυχερός —κι εμείς μαζί του— όταν έπεσε επάνω σε μια φωτογραφία αυτής της soldadera, της «στρατιωτίνας», καθώς ήθελε κάτι πραγματικά ξεχωριστό για τη Λέια, και όχι κάτι της μόδας. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σαν σε έκλαμψη, κατάλαβε ότι το είχε μπροστά του.
Ή μήπως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα; Γιατί μια άλλη φωτογραφία, μια φωτογραφία που δείχνει μία ιθαγενή Αμερικανίδα της φυλής Χόπι στη βορειοανατολική Αριζόνα, τούτη εδώ:
Οπότε, ναι, μπορεί η κόμμωση της Λέια να κρατάει στην πραγματικότητα από τα κορίτσια των Χόπι. Ποιος να ξέρει; Ή μήπως δεν έχει σημασία;
Well, όχι, δεν έχει. Φυσικά και δεν έχει σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι ο όγκος των άσχετων πληροφοριών με τις οποίες μπορούμε να φορτώσουμε το κεφάλι μας, μόνο και μόνο για να αποφύγουμε να αφουγκραζόμαστε την τρομερή βουή του χρόνου.
Η κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια και ομαδική αναλύτριαΣουζάνα Παπαφάγουγράφει σήμερα γιατην Ανάσταση. Την ευχαριστούμε πολύ!Ενώ έχει πλέον και τη δική της στήλη, κάθε εβδομάδα μιλά στο Ημερολόγιο για έναν φόβο μας, ένα πρόβλημα, κάτι που μας τρώει και μας ταλαιπωρεί — και πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.
Η Ανάσταση
Βρέθηκα σε έναν καθεδρικό ναό πρόσφατα και, παρατηρώντας τις αναπαραστάσεις της Ανάστασης, πρόσεξα πως ο Εσταυρωμένος είχε δίπλα του μια επιγραφή στα λατινικά που σήμαινε: «Θα γίνω φως, έχε πίστη». Η Ανάσταση είναι πράγματι μια υπενθύμιση ότι, μετά το σκοτάδι, υπάρχει πάντα η δυνατότητα του φωτός.
Η ψυχή μας περνά συχνά μέσα από νύχτες χωρίς τέλος. Οι άνθρωποι χάνουμε, κουραζόμαστε και πληγωνόμαστε. Αλλά, όσο υπάρχει μέσα μας έστω και μια σπίθα πίστης, υπάρχει ελπίδα. Πίστη στο φως δεν σημαίνει ότι αγνοείς το σκοτάδι. Σημαίνει ότι, ακόμα κι όταν όλα δείχνουν χαμένα, κρατάς μέσα σου την ιδέα πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Κι αυτό, συχνά, είναι η αρχή της αλλαγής.
Η ανάσταση της ψυχής δεν είναι υπόσχεση. Είναι επιλογή. Επιλέγεις κάθε μέρα να συνεχίσεις, να πιστεύεις, να δέχεσαι το καλό που σου προσφέρεται. Και, τελικά, χτίζεις μια ζωή όχι μόνο υποφερτή, αλλά γεμάτη.
Το σκοτάδι σε δοκιμάζει, αλλά δεν χρειάζεται να σε αλλάξει προς το χειρότερο. Μείνε ευαίσθητος χωρίς να γίνεις εύθραυστος.
Η σιωπή μεγαλώνει τον πόνο. Ένας άνθρωπος που σε ακούει χωρίς να κρίνει μπορεί να γίνει η φλόγα που χρειάζεσαι.
Το να έχεις ανάγκη από κάποιο στήριγμα δεν σε κάνει αδύναμο. Σε κάνει άνθρωπο.
Ένα μικρό τελετουργικό —καφές το πρωί, λίγη μουσική, γράψιμο— σε γειώνει και σου θυμίζει ποιος είσαι.
Η ψυχική ανάσταση παίρνει χρόνο. Άφησέ τη να έρθει φυσικά.
Δώσε ενέργεια σε σχέσεις αληθινές, όχι απλώς «βολικές».
Δεν χρειάζεται να λάμπεις κάθε μέρα. Αρκεί να μη σβήσεις.
ΥΓ. Το φως δεν έρχεται πάντα με θόρυβο. Μερικές φορές, είναι ένα μικρό «Είμαι εδώ» από τον σωστό άνθρωπο τη σωστή στιγμή. Μείνετε ανοιχτοί.
Ο Στέλιος Ιατρού, ιστορικός από τη Θεσσαλονίκη, γράφει στο Ημερολόγιο για να βρίσκει αφορμές να χρονοτριβεί και ν’ αναβάλλει την παράδοση των εργασιών του. Σήμερα: Οι Δρακόντειοι Νόμοι.
«οὐδὲν ἔστιν ὅ τι καὶ μνείας ἄξιον»: Μια μικρή ιστορία θεάτρου και πολιτικής
Το 624 π.Χ., αν δεν κάνω λάθος, ο διαβόητα σοφός δήμος των Αθηναίων ανέθεσε στον Δράκοντα την έκτακτη εξουσία να συντάξει γραπτούς νόμους, γιατί, μέχρι τότε, οι «θεσμοθέται» των Αθηνών είχαν συνθέσει ένα άγραφο πλαίσιο, που πάντως δεν είχε αποδώσει βιώσιμα και λειτουργικά αποτελέσματα.
Η απονομή της δικαιοσύνης θα πρέπει να τους ακουγόταν κάπως αυθαίρετη, μυστήρια, και μεροληπτική, έτσι όπως εδραζόταν πάνω σε κάτι άγραφο. Ας θυμηθούμε εκείνο που είχε πει σε μιαν ομιλία του ο Ρόναλντ Ρέιγκαν [«To Restore America», 3 Μαρτίου 1976]:
«Ασκούν τη διακυβέρνηση με εργαλείο τους το μυστήριο, λέγοντάς μας πως παραείναι σύνθετη για να την κατανοήσουμε» [«They practice government by mystery, telling us it’s too complex for our understanding»].
Enter the Dragon, που τ’ όνομά του σημαίνει τον ανοιχτομάτη, τον οξυδερκή, προερχόμενο από το ρήμα «δέρκομαι», παναπεί «ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω καθαρά». Ο Δράκων καταγόταν από την ελίτ, όπως όλοι οι «νομοθέται» της ταραγμένης αρχαϊκής εποχής, και θα πρέπει να πέτυχε τους Αθηναίους σε μεγάλη απόγνωση, έπειτα από τόσους ανίκανους που είχαν κυβερνήσει οδηγώντας την πόλη στα άκρα.
Έτσι συμβαίνει, ό,τι γίνεται αντιληπτό από ’να διχασμένο λαό ως εποχή μεγάλης απελπισίας, ως εποχή μιας ταραχής, είτε υπαρκτής είτε κατά διάχυτη πεποίθηση, προσφέρεται σε ορισμένους ως πρώτης τάξεως ευκαιρία για να πείσουν πως μονάχα οι ίδιοι μπορούν να βγάλουν τον τόπο και τον λαό από τα αδιέξοδά τους.
Η μεν Αθήνα τον προσέλαβε για να της γράψει νόμους, γιατί όλοι πίστευαν πως η αδικία των μηχανισμών οφειλόταν στο ότι δεν ήσαν γραπτοί οι νόμοι μέχρι τότε, όχι, ας πούμε, διότι δεν υπήρχε εμπεδωμένη στους άρχοντες μια κουλτούρα φιλότιμης άσκησης της εξουσίας, πιστής ακόμα και στο άγραφο πλαίσιο, μηδέ μια κουλτούρα αποφυγής της παραβατικότητας εμπεδωμένη στους αρχομένους. Όλη την κακοδαιμονία θα τη θεράπευε η μαγεία της γραφής. Όχι εμείς οι ίδιοι, αλλά κάτι έξω από μας που όφειλε να δοκιμαστεί πειραματικά.
Ο δε Δράκων πήρε τη δουλειά γιατί τους έπεισε πως η ιστορία της πόλης θα χωριζόταν στο εξής σε προ Δράκοντος και μετά Δράκοντα εποχή. Αν και συνήθως τέτοιοι πολιτικοί άνδρες ισχυρίζονται πως δεν θα βρεθεί ποτέ κανείς να τους διαδεχθεί, και η ιστορία θα ολοκληρωθεί μαζί τους.
Τρία-τέσσερα χρόνια κύλησαν και τα πράγματα πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο με τους πειραματισμούς του, μέχρι που ο φίλος μας τους δήλωσε πως είχε ολοκληρώσει το μεταρρυθμιστικό έργο του, δημοσιεύοντάς το σε κύρβεις, δηλαδή σε ογκώδεις πέτρινες πλάκες, που τις έστησε στην Αγορά της πόλης, για να μπορούν όλοι να διαβάζουν με ποιους νόμους θα κρίνονταν στο εξής.
Προς έκπληξη και δυσαρέσκειά τους, δεν ήταν καθόλου ό,τι οι Αθηναίοι προσδοκούσαν. Ήταν όμως εκείνο που πραγματικά εξέφραζε το πώς ο Δράκων έβλεπε τι άξιζε στους συμπολίτες του, τους «deplorables».
Γράφει ο Αριστοτέλης:
«Διότι σε κείνα τα πολιτεύματα που τίποτα κοινό δεν μοιράζονται ο άρχοντας και ο αρχόμενος, ούτε συμπάθεια μεταξύ τους υπάρχει· γιατί ούτε και δικαιοσύνη» [«ἐν οἷς γὰρ μηδὲν κοινόν ἐστι τῷ ἄρχοντι καὶ ἀρχομένῳ | οὐδὲ φιλία· οὐδὲ γὰρ δίκαιον», Αριστοτέλους Ηθικά Νικομάχεια 1161a].
Οι σκαιότατοι νόμοι του επιχειρούσαν να πλασάρουν σαν απάντηση σε κάθε ερώτημα την καταστολή με δυσανάλογα βαριές ποινές, συνθέτοντας ένα νέο πλέγμα από αδιέξοδα για την πόλη, όπου τελικά για κάθε ζητούμενη λύση ο Δράκων είχε εφεύρει εφτά νέα προβλήματα.
Ο Αριστοτέλης δεν του χαρίστηκε σχολιάζοντας την πολιτεία του:
«Υπάρχουν και οι νόμοι του Δράκοντος, ο οποίος, όμως, είχε νομοθετήσει σ’ ένα ήδη υπάρχον πολιτικό πλαίσιο, και τίποτ’ άλλο άξιο μνείας δεν διέθεταν παρά τη σκληρότητα λόγω της αυστηρότητας των ποινών τους» [Αριστοτέλους Πολιτικά II. IX, 1274b: «Δράκοντος δὲ νόμοι μὲν εἰσί, πολιτείᾳ δ’ ὑπαρχούσῃ τοὺς νόμους ἔθηκεν, ἴδιον δ’ ἐν τοῖς νόμοις οὐδὲν ἔστιν ὅ τι καὶ μνείας ἄξιον, πλὴν ἡ χαλεπότης διὰ τὸ τῆς ζημίας μέγεθος»].
Και ο Πλούταρχος αφηγείται στον βίο του Σόλωνος:
«Ο Σόλων, λοιπόν, ξεκίνησε καταργώντας όλους τους νόμους του Δράκοντος, για την αυστηρότητα και τη βαρύτητα των ποινών τους, εκτός απ’ όσους αφορούσαν ανθρωποκτονίες. Διότι περίπου για όλους τους παραβάτες οριζόταν μοναχά μία ποινή, ο θάνατος, με συνέπεια να τιμωρούνται με θάνατο όσοι καταδικάζονταν ως αργόσχολοι, και όσοι έκλεβαν οπωροκηπευτικά να τιμωρούνται όπως οι ιερόσυλοι και οι φονιάδες. Γι’ αυτό και έμεινε το σχόλιο του Δημάδη αργότερα, ότι ο Δράκων είχε γράψει τους νόμους του με αίμα αντί για μελάνι. Κι όταν ρωτήθηκε, καθώς παραδίδεται, γιατί είχε ορίσει τον θάνατο ως ποινή στα περισσότερα αδικήματα, ο ίδιος ο Δράκων αποκρίθηκε πως κατά τη γνώμη του αυτή η ποινή άξιζε αφενός στα μικρά αδικήματα, αφετέρου για τα μεγάλα δεν υπήρχε βαρύτερη» [«πρῶτον μὲν οὖν τοὺς Δράκοντος νόμους ἀνεῖλε πλὴν τῶν φονικῶν ἅπαντας διὰ τὴν χαλεπότητα καὶ τὸ μέγεθος τῶν ἐπιτιμίων. μία γὰρ ὀλίγου δεῖν ἅπασιν ὥριστο ζημία τοῖς ἁμαρτάνουσι θάνατος, ὥστε καὶ τοὺς ἀργίας ἁλόντας ἀποθνῄσκειν, καὶ τοὺς λάχανα κλέψαντας ἢ ὀπώραν ὁμοίως κολάζεσθαι τοῖς ἱεροσύλοις καὶ ἀνδροφόνοις. διὸ Δημάδης ὕστερον εὐδοκίμησεν εἰπών, ὅτι δι᾽ αἵματος, οὐ διὰ μέλανος, τοὺς νόμους ὁ Δράκων ἔγραψεν. αὐτὸς δ᾽ ἐκεῖνος ὥς φασιν ἐρωτώμενος, διὰ τί τοῖς πλείστοις ἀδικήμασι ζημίαν ἔταξε θάνατον, ἀπεκρίνατο, τὰ μὲν μικρὰ ταύτης ἄξια νομίζειν, τοῖς δὲ μεγάλοις οὐκ ἔχειν μείζονα», Πλουτάρχου Σόλων, 17.1-17.4].
Έχοντας πια δοκιμάσει στο πετσί τους την άθλια απορρύθμιση του Δράκοντος που τους έστελνε στον θάνατο με κάθε αφορμή, οι Αθηναίοι πετούσαν με τέτοιον ενθουσιασμό τη σκούφια τους στη θέα του ψευτολυτρωτή τους, ώστε μιαν όμορφη καλοκαιρινή ημέρα που ο μέγας ρέκτης πετάχτηκε με το ελικόπτερο στο θέατρο στην Αίγινα, άρχισαν να του πετάνε τα φαρδιά καπέλα τους και στη συνέχεια τα ρούχα τους, ιμάτια, μανδύες, χιτώνες, χιτωνίσκους, ό,τι τους βρισκόταν πάνω τους, «Είσαι μεγάλος, είσαι σπουδαίος, είσαι τεράστιος!», καθώς συνηθιζόταν ως δημόσια εκδήλωση λατρείας προς τον τρανό ηγέτη, μέχρι που τον καταπλάκωσαν ολοσχερώς και κείνος πέθανε από ασφυξία υπό το βάρος των ενδυμάτων και των αξεσουάρ.
Ίσως να υπάρχει κάποια ειρωνική διάσταση σ’ αυτόν τον παράδοξο θάνατο που του επέβαλαν σ’ ένα θέατρο οι θεατές, οι οποίοι κανονικά απλώς θα παρακολουθούσαν τα δράματα άλλων, μα εδώ αποφάσισαν να δράσουν, γιατί δράμα είχε γίνει πια η ζωή τους.
Στα θέατρα όλα τα πάθη των χαρακτήρων συντελούνταν σε δημόσια θέα, και ήταν στ’ αλήθεια ταιριαστό να είναι δημόσιο το τέλος του δημόσιου άνδρα στα χέρια του δήμου και δημίου του, όταν εκείνος τόσο εσκεμμένα είχε βαλθεί να εξοντώσει τον δήμο για κάθε του στραβοπάτημα.
Και ίσως, ακόμα, επειδή το θέατρο ήταν και χώρος ιερός, αφιερωμένος στον Διόνυσο, οι Αθηναίοι να έκριναν πως ο αμείλικτος εκείνος τύπος που είχε υποδυθεί στην πόλη τον νομοθέτη με την εξουσία που οι ίδιοι τον είχαν περιβάλει, μα δεν είχε σεβαστεί την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, είχε έρθει η ώρα να δώσει τη ζωή του θυσία στον θεό που, όσο έξω καρδιά ήταν, άλλο τόσο αμείλικτος μπορούσε να γίνει, καθώς θα αναπτύξω σ’ άλλη στιγμή.
* * *
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Μακ Μπαρνέτ, «Η μυστική πύλη: Γιατί τα βιβλία για παιδιά είναι σοβαρή υπόθεση» (μετάφραση Βασιλική Νίκα, Εκδόσεις Πατάκη)
Εκπληκτικό βιβλίο. Σαν δροσερό αεράκι στο πρόσωπο, μέσα στον καύσωνα. Ένα βιβλίο ενηλίκων για το παιδικό βιβλίο: ένα βιβλίο που κάνει πέρα όλες τις προκαταλήψεις που (δυστυχώς) υπάρχουν γύρω από την παιδική λογοτεχνία. Γεμάτο χαρά, έμπνευση, χιούμορ, παιχνιδιάρικη διάθεση (αλλά χωρίς ελαφρότητα) και μια λεπτή ειρωνεία που το διατρέχει υπόγεια. Εάν έχετε παιδιά, ή είστε κοντά σε παιδιά, αν γράφετε παιδική λογοτεχνία ή αν σας ενδιαφέρει ο χώρος — πάρτε το και διαβάστε το. Μικρή, φροντισμένη, ευσύνοπτη, μια έξοχη έκδοση από κάθε άποψη. Το προτείνουμε με χαρά.
Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:
Και τι άλλο είναι οι «παιδιάστικοι ενθουσιασμοί», αν όχι η ικανότητα να βλέπεις τον κόσμο με τη φρεσκάδα και τον θαυμασμό που απαιτεί η λογοτεχνία; Το παιδί που κοιτάζει με θαυμασμό τη λειτουργία ενός απορριμματοφόρου αντιλαμβάνεται αυτό το απορριμματοφόρο καλύτερα από ό,τι οι ενήλικες. Το παιδί που αφηγείται με κομμένη την ανάσα όσα γνωρίζει για τα άλογα, που βρίσκει συγκλονιστικό το γεγονός ότι υπάρχει πράγματι ένα τόσο εκπληκτικό πλάσμα, έχει δίκιο. Ο γιος μου λατρεύει το φεγγάρι. Δεν ξεχνά ποτέ να το αναζητά και μου το δείχνει κάθε βράδυ μόλις σκοτεινιάσει. «Α, το φεγγάρι». Παρακολουθεί το φεγγάρι να αλλάζει. Απολαμβάνει την ομορφιά του. Το φεγγάρι τού δίνει πραγματική χαρά. Σε αυτό μοιάζει με πολλά άλλα τρίχρονα, μα διαφέρει από τους περισσότερους ενήλικες, εκτός από τους ποιητές και τους αστρονόμους που, όπως ο γιος μου, μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να κοιτάμε τον ουρανό.
Γράφει ακόμη ο Μακ Μπαρνέτ: «Αν είστε συγγραφέας βιβλίων για παιδιά (εγώ είμαι συγγραφέας βιβλίων για παιδιά), θα βρίσκεστε συχνά μπροστά σε ανθρώπους που σας ρωτούν αν σκοπεύετε να γράψετε κάποτε ένα πραγματικό βιβλίο. Αυτό που εννοούν είναι αν θα γράψετε κάποτε ένα βιβλίο για ενήλικες. Γράφω βιβλία για παιδιά εδώ και είκοσι χρόνια, οπότε είμαι πια αρκετά έμπειρος στο να δίνω τις κατάλληλες απαντήσεις, και μερικές φορές καταφέρνω να μη φαίνομαι ούτε στο ελάχιστο ενοχλημένος, όταν επαναλαμβάνω κάποια από τις εκδοχές του ίδιου πράγματος: τα παιδικά βιβλία είναι αληθινά βιβλία, τα παιδιά είναι ιδανικοί αναγνώστες, ιδίως της λογοτεχνίας του φανταστικού. Αν δεν πιστεύετε ότι τα παιδικά βιβλία είναι αληθινά βιβλία, τότε κατά κάποιον τρόπο δεν πιστεύετε ότι τα παιδιά είναι αληθινοί άνθρωποι. Τώρα φτάσαμε στον κύριο λόγο για τον οποίο τρέφουμε χαμηλή εκτίμηση για τα παιδικά βιβλία: δηλαδή, στη χαμηλή μας εκτίμηση για τα παιδιά. […] Κι αν όλα αυτά είναι λάθος; Κι αν τα παιδιά αποτελούν το τέλειο κοινό για την τέχνη; Αν τα παιδιά είναι οι ιδανικοί αναγνώστες λογοτεχνίας; Αν, στην πραγματικότητα, η έμφυτη ικανότητά τους να βυθίζονται στις ιστορίες είναι πολύ μεγαλύτερη από των ενηλίκων; Τέλος πάντων, αυτό όμως είναι ένα βιβλίο για ενήλικες. Πιο συγκεκριμένα, αυτό είναι ένα βιβλίο για ενήλικες που μιλάει για τα βιβλία για παιδιά».
Νά και το οπισθόφυλλο:
Τα βιβλία για παιδιά είναι πολυδιαβασμένα, πολυαγαπημένα και παρόντα σε κάθε βιβλιοπωλείο. Όμως σχεδόν ποτέ δεν αποτελούν αξιόλογο πεδίο προσοχής, τουλάχιστον από τους ενήλικες. Η αλήθεια είναι ότι οι ενήλικες έχουν μεγάλη εξουσία στο τι διαβάζουν τα παιδιά: τα βιβλία που απευθύνονται στα παιδιά γράφονται, εκδίδονται και, αγοράζονται από μεγάλους, οι οποίοι, συνήθως, είναι και αυτοί που τα διαβάζουν μεγαλόφωνα στα παιδιά. Επομένως, τα βιβλία για παιδιά αξίζουν έναν ειλικρινή διάλογο. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι ένα δοκίμιο που απευθύνεται σε όλους, ειδικά σε όσους παθιάζονται με τη δύναμη της λογοτεχνίας για παιδιά, με τον ρόλο των συγγραφέων και με τη δίχως σύνορα ευφυΐα των παιδιών, και έχουν την πεποίθηση ότι τα παιδιά αξίζουν αληθινές ιστορίες και αληθινή τέχνη.
Νά και ένα μικρό βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Μακ Μπάρνετ αποφοίτησε από το Κολέγιο Πομόνα, όπου σπούδασε κοντά στον συγγραφέα Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας. Τώρα ζει στο Όκλαντ της Καλιφόρνιας. Είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων τα οποία έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες, ενώ έχουν πουληθεί περισσότερα από 4 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Τα βιβλία του έχουν κερδίσει επίσης πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων δύο Caldecott Honors, τρία New York Times/New York Public Library Best Illustrated Awards, τρία E.B. Βραβεία White Read Aloud, το Boston Globe-Horn Book Award, το Jugendliteraturpreis στη Γερμανία, το Διεθνές Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Chen Bochui στην Κίνα, το Silver Griffel στην Ολλανδία και το Premio Orbil στην Ιταλία. Ο Μακ Μπαρνέτ είναι ο νέος Πρεσβευτής για τη Λογοτεχνία των Νέων 2025-2026 στην Αμερική. Η «Μυστική πύλη» είναι το πρώτο βιβλίο του για ενήλικες. Η πρώτη του έκδοση έγινε στην Ιταλία από τον εκδότη Terre di mezzo Editore.
Βρείτε το στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.
Στον πυρήνα της ιδέας της αναγεννητικής πόλης βρίσκεται η κατανόηση ότι είναι απαραίτητο οι πόλεις να αναγεννήσουν ενεργά τους φυσικούς πόρους που χρειάζονται και που απορροφούν
20°
