Μια άσκηση γιόγκα με τη μέθοδο του δάσκαλου Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη

Δεν νομίζω ότι υπήρξε μεγαλειωδέστερη περιγραφή της Θεσσαλονίκης από αυτήν όπου ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης προσφέρει το σώμα και τις αισθήσεις του στην πόλη, με αποτέλεσμα άνθρωπος, πολεοδομία και ορίζοντας, αρμονικά και εσαεί να ενώνονται σε σάρκα μια: «Διευθετώντας το σώμα μου, νιώθω να είμαι όχι απλώς ο χάρτης ή το παραστατικό σχήμα της Θεσσαλονίκης, παρά αυτή ταύτη η έκταση που καταλαμβάνει η πόλη πάνω από την επιφάνεια της γης. Το δεξί μου χέρι φτάνει ίσαμε την Κασκάρκα σχεδόν, στο μάκρος από τα εργοστάσια, τα σφαγεία, τον Κήπο των Πριγκίπων, τον σιδηροδρομικό σταθμό από την γεφυρίτσα που ’ναι το κλειδί των τραμ και πέρα. Το ζερβί μου το ’χω περασμένο πάνω από το κεφάλι, όπως όταν πλαγιάζουμε και βλέπουμε όνειρα, πάνω από τα Κάστρα, ανατολικότερα από την Πύλη των Ασωμάτων και της Παλαιολογίνης, κοντά στο ευάλωτό τους σημείο, ίσαμε πέρα κατεβαίνοντας προς τη Νεάπολη και τους στρατώνες, τα νεκροταφεία του Ζέιτενλικ, ίσαμε τον Κουκλουντζά, τη Μενεμένη, το Κορδελιό, το Χαρμανκιόι με το προσφυγικό νοσοκομείο και το σανατόριο. Οι πολυκατοικίες είναι το πρόσωπο. Στο βουλεβάρτο ίσαμε τον Λευκό Πύργο από το Σιντριβάνι ανοίγει το στόμα μου. Ακούω με τους παλιούς μαχαλάδες που ’ναι οι παλιές εκκλησιές, στη μια μεριά ο Άι Νικόλας ο Ορφανός, στην άλλη οι Δώδεκα Απόστολοι. Πίσω από το ζερβί μου αυτί στον κρόταφο και στη βάση του ινιακού, όπου χτυπώντας κινδυνεύει η ζωή σου, το κεντρικό νεκροταφείο με τα δένδρα του, τα εβραϊκά μνήματα, τα τούρκικα και οι λάρνακες από τους ελληνοχριστιανικούς χρόνους. Πίσω από το δεξί μου αυτί είναι το καφενείο που έχει την πανοραμική άποψη και η μπάρα με τα μπορδέλα». 

Παρέθεσα αυτήν την πεντζικική σωματική σύλληψη-χαρτογράφηση της πόλης, γιατί πέραν άλλων ο συγγραφέας του Μητέρα Θεσσαλονίκη είναι σαν να μοιράζει σκηνοθετικές και κινησιολογικές οδηγίες, σε περίπτωση που κάποια μπαλαρίνα ή ομάδα από χορευτές αποφασίσουν να χορογραφήσουν το κείμενο επιτελώντας περφόρμανς βασισμένη στον τρόπο που ο τρισμέγιστος συλλαμβάνει τον εαυτό του εντός της πόλης. Ή και αντίστροφα: τον τρόπο με τον οποίο η πόλη διεισδύει και καταλαμβάνει το μέσα μας. Νά τι εννοώ. 

Κάθε πρωί που στέκομαι στο φανάρι της Εγνατίας με την Αγία Σοφίας, ακριβώς απέναντι από το μυθικό φαρμακείο του (ακόμα διασώζει στη βιτρίνα του μεμοραμπίλιες από την εποχή που του ανήκε, ασχέτως αν ξέρουμε πως το τελευταίο πράγμα που ασκούνταν εκεί ήταν η φαρμακευτιατρική), ώσπου να ανάψει το πράσινο απλώνω τα χέρια και, ορμώμενος από τα δικά του, διαλέγω να στηθώ στη στάση του Σταυρού. Σημαίνει ότι το δεξί μου χέρι αγγίζει νοερά το Χαρμανκιόι (Ελευθέρια), το ζερβί μου εφάπτεται με τη γέφυρα, προέκταση της Εγνατίας, που μόλις την περάσεις βγαίνεις έξω από τη Θεσσαλονίκη, προς τη Χαλκιδική, τα μάτια μου βιγλούν τον Όλυμπο και δίνοντας ρεπό στη σκιά μου που ανηφορίζει για τη Μονή Λατόμου και επιστρέφει στην Άνω Πόλη, περιμένω το κόκκινο να γίνει πράσινο και να κατηφορίσω προς τη θάλασσα. Τις φορές που ο τροχονόμος αλλά και μερικοί περίεργοι διπλανοί, σαστισμένοι με την κινησιολογία, με ρώτησαν μήπως δεν νιώθω καλά ή χρειάζομαι κάτι, απάντησα πως νιώθω υπέροχα, γιατί ασκώ μια περίτεχνη άσκηση αέριαλ γιόγκα που μου συνέστησε ένας γνωστός μου φαρμακοποιός, που δυναμώνει τον νου και τα τσάκρα. Δείχνει να πιάνει, το χάφτουν κανονικότατα, α, μάλιστα, λένε, και με το που ανάβει το πράσινο ο καθένας τραβάει προς την τρέλα του.