Κι όμως, Θεσσαλονίκη και Αθήνα άρχισαν να μοιάζουν

Όπως ο Γλυφαδιώτης σπάνια θα ξενιτευτεί για να δοκιμάσει μπραντς στην Κηφισιά και τον Παγκρατιώτη δεν τον πολυμέλει αν και ο Κορυδαλλός διαθέτει εξαιρετικά τσιπουράδικα ή κλαμπάκια αξιόμαχου τέκνο, το αυτό συμβαίνει και στη Θεσσαλονίκη: Χέστηκαν τα Δυτικά αν στην Κορομηλά τα γιαπωνέζικα σάντουιτς τα σερβίρουν όπεν, αφού όπεν σάντουιτς εξαιρετικά έχουν και στην πλατεία Ευόσμου, που για το Κορδελιό, την Πολίχνη, τους Αμπελόκηπους και τη Μενεμένη είναι το κέντρο του κόσμου, όπως παλιά ήταν η Κυψέλη για τον συγγραφέα Χρήστο Βακαλόπουλο. Δεκάρα δεν δίνει η Τούμπα αν στους πεζόδρομους του τουριστικοποιημένου airbnbιτζίδικου κέντρου ανοίγουν σμασάδικα (smash burgers), που εκτός από το μοσχάρι κονιορτοποιούν και τη φιλιππινέζικη πίκλα. Στη Γρηγορίου Λαμπράκη, έχουν ανοίξει πράματα και θάματα: ανοιχτές ιταλικές κουζίνες με ζογκλέρ πιτσαγιόλους και ψαροφαγίες για αστέρι, για τον Κρίταμο αυτό.

Κι αν αγαπάτε μπέργκερ σπέσιαλ, το παράρτημα του Brothers in Law να είναι καλά και να τι θέλω να πω: Παλαιότερα, ειδικά πριν την κρίση, όλες οι κοινωνικότητες και τα γούστα της Θεσσαλονίκης σύγκλιναν στο κέντρο αυστηρώς, το οποίο έχει περιφερειακή προδιαγραφή. Η μεγαλοεκκλησιά στη γωνία Μητροπόλεως με Αγίας Σοφίας, το σουβλατζίδικο Ντερλικατέσεν δίπλα στο πλατάνι και αντικριστά με τον λάουντζ καφενέ Tenoro του Φίστα στην Κούσκουρα, είναι εικόνα που προσομοιάζει με πλατείες χωριών του Πηλίου ή της Κρήτης. Από τη στιγμή όμως που οι συνοικίες αυτονομήθηκαν και αναπτύχθηκαν, ήταν επόμενο η γιγαντωμένη μητρόπολη (1.5 εκατομμύρια νοματαίοι κατοικούμε με θέα τον μυχό του Κόλπου) να αποκτήσει χούγια και τεμπελιά αντίστοιχη με της Αθήνας. Όπως η Νέα Σμύρνη του θεϊκού μεξικάνικου Amigos ή του ροκ Επιτόκιου, όσο και να υμνούν οι εφημερίδες έθνικ κουζίνες και σουτζουκάδικα στα Σούρμενα ή τις κιθαριστικές ψαγμενιές της Ασκληπιού, δεν το κουνάει από την πλατεία, έτσι «Νεοσμυρνιώτικα» πράττουν και στο δικό μας Ντεπό. Αντί οι διαμένοντες να τραβιούνται στο κέντρο (κανονικό ταξίδι η προσέγγισή του κι ας έκανε την πρόσβαση πιο εύκολη το μετρό), η οδός Βαφοπούλου να είναι καλά, με τον Κρόνο, το Ωραίο Ντεπό, το ουζερί Ανθέων, το παραδιπλανό εστιατόριο Κορωνίς και το μποέμικο μπαρ Laika.

Είναι κοινή διαπίστωση ότι παρήλθε ανεπιστρεπτί η εποχή που όλα στη Θεσσαλονίκη συνέβαιναν στο κέντρο και τίποτα αξιομνημόνευτο ή ατράκτιβ (πλην εξαιρέσεων) δεν είχαν να επιδείξουν οι συνοικίες. Αντίθετα, αν ζεις στη Θέρμη, κινείσαι στη Θέρμη (ρισπέκτ στο Οsten, τις Bahamas και το Dos Margaritas) και έτσι πηγαίνοντας και λέγοντας κυλά η ζωή με τις νέες συντεταγμένες που δεν έχουν καμιά σχέση με την παλιά Θεσσαλονίκη όπως την ξέραμε.

Όπως στην πρωτεύουσα οι συνοικίες τιμούν τα κουλέρ λοκάλ και τα νιου έντρι για τα κάλλη τους που δεν υστερούν σε τίποτα από εκείνα της σεταρισμένης για να υποδέχεται βαλιτσάκια με ρόδες Πλατείας Συντάγματος, έτσι κι εδώ επάνω ο καθείς στη φωλίτσα του και αντίο σε εκείνη τη Θεσσαλονίκη του κάποτε, που όλα συνέβαιναν στο τετράγωνο Αριστοτέλους- Εγνατία - Εθνικής Αμύνης - Λεωφόρος Νίκης. Αποκτήσαμε συμπεριφορά Αθήνας, στο κέντρο μας συχνάζουν αποκλειστικά οι μόνιμοι κάτοικοι, τα τουριστικά πακέτα και το φοιτηταριό που παραδοσιακά κινείται κατά μήκος του άξονα Ροτόντας και τρέντι συνοικίας 12 Αποστόλων. Δε με χαλά αυτή η νέα γεωγραφία.