H κυρία Ιουλία στην Παύλου Μελά περιμένει τον Τομ Γουέιτς

Άσκοπη περιπλάνηση στο κέντρο. Πεζοποριακώς και δεν χορταίνω. Κοπροσκυλίκι και σκαλώματα εδώ και εκεί και στάση στης κυρίας Ιουλίας. Χωρίς επίθετο. Κυρία Ιουλία σκέτο, έτσι την ξέρει όλη η Θεσσαλονίκη. Περσόνα και μορφή και αναπόσπαστο στοιχείο, ψυχή της Παύλου Μελά. Τις χειμωνιάτικες μέρες με τον θαλπωρικό ήλιο η κυρία Ιουλία στήνει σουαρέ με τις φίλες και τους φίλους της έξω από την αντικερί της, ηλικιωμένοι που φωτοσυνθέτουν και λένε τα δικά τους. Όμως τις προάλλες την πέτυχα να ρεμβάζει μόνη έξω από την πόρτα της αντικερί, χωρίς τους κομπανιέρος της. Ευκαιρία: «Εδώ θέλω να να μου χαμογελάσεις, δίπλα στο κάδρο της Μαρίας Κάλλας θα σε φωτογραφίσω». Κάνει νάζια, «βρε, είμαι πολύ μεγάλη για δημοσιότητες». «Θέλω πολύ να γράψω και να σου αφιερώσω κάτι», επιμένω. «Μ’ έσκασες, άντε καλά, πού, εδώ;». Εκεί: έξω από την μυστήρια αντικερί της.

Αν περάσω το κατώφλι της, κάθε φορά που με βγάζει ο δρόμος, ψυχεδελιάζομαι. Θα είναι σαν το βιβλίο 11.22.63 του Στίβεν Κινγκ, με τον τύπο που βρίσκει μια ταξιδιωτική πύλη στον χρόνο. Μόνο που αντί για το Ντάλας Τέξας (στο βιβλίο και τη σειρά, ο ήρωας παλεύει να αποτρέψει το μοιραίο και να σταματήσει τη δολοφονία του Κένεντι), θα βγω στη γωνία Βενιζέλου με Ερμού. Τη στιγμή ακριβώς που το τρίκυκλο θα πλησιάζει και οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης ορμούν να φάνε τον Λαμπράκη, πετάγομαι με μακρύ πλονζόν, σκεπάζω τον Λαμπράκη, πέφτουμε κάτω στη γη, οι δολοφόνοι ατυχούν, τον σώζω και αλλάζω τη ροή της Ιστορίας.

«Κάτι σκαρώνεις εσύ, κάτι». «Βρε, εμπιστέψου με», της κάνω καθώς μου μοστράρει ένα καλοκάγαθο χαμόγελο που με λιώνει. Αλλά το μυαλό μου συνεχίζει να παίζει παιχνίδια και μου σκάει άλλο ένα what if: Εάν διασχίσω την είσοδο της αντικερί-κουνελότρυπας και μια φωνή με ρωτήσει τι θέλεις εδώ και γιατί πέρασες την πόρτα της κυρίας Ιουλίας; Προετοιμάζομαι και για αυτό το σενάριο, «απαντάς σαν τον τύπο στο Somewhere down the crazy river του Ρόμπι Ρόμπερτσον, «Uh, I don’t know, the wind just kinda pushed me this way», τη στιγμή ακριβώς που από μπροστά σου θα περάσει το Μπλε Τρένο που τραβά για το Κόκομo.

Αυτό αγαπώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης: Υπάρχουν άνθρωποι, σήματα κατετεθέντα σημείων, τα οποία οι περαστικοί διασχίζουν κάθε μέρα. Οπότε (παρηγοριέμαι) πιθανόν να μην είμαι και ο μόνος που σκαρφίζεται ιστορίες που μπορούν να συμβούν όταν περνάς από το κατώφλι της αντικερί της κυρίας Ιουλίας και λες για να δω τι παίζει. Την αποδεσμεύω από τη λήψη (κούκλα βγήκες, δες!) και το cruzin’ άνευ λόγου και αιτίας, το κοπροσκυλίκι και τα σκαλώματα εδώ και εκεί συνεχίζεται. Το ’χει αυτό το ανεμελέ η ζωή στη Θεσσαλονίκη. Ειδικά όταν συναντάς τύπισσες σαν την Ιουλία, που αν η αντικερί της βρισκόταν αντί για την Παύλου Μελά στη Νέα Υόρκη, ο Τομ Γουέιτς θα της αφιέρωνε ένα «July’s smile». Κι εκεί να δεις χαρές και πόζες, όταν θα την έψαχναν για να την κάνουν θέμα στο DownBeat.