Ζω για τα κίτρινα φώτα που ανάβουνε τις νύχτες κάτω από τη Ρωμαϊκή

Μπορεί να ακούνε ΛΕΞ, «Ζω για τα κίτρινα φώτα που ανάβουνε τις νύχτες κάτω από τη Ρωμαϊκή / Για τις νέον ταμπέλες στην Εγνατία από τα ξενοδοχεία που γαμάν οι μυστικοί». Μπορεί και όχι. Το ότι έχουν λουκ γκάνγκστα κοπιαρισμένο από το λονδρέζικο Top Boy (τους μελετώ στα κρυφά και τους ψιλοακούω, προκειμένου να αντλήσω στοιχεία κουλτούρας και χαρακτήρα, ο κωλόγερος), από όσο κατάλαβα, δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Με το ίδιο τόταλ μπλακ λουκ αλά ταξιαρχίες ΛΕΞ πετυχαίνω στις βόλτες μου και μπριγκάδες παιδιών που φτιάχνονται με Αργυρό: «Μια Θεσσαλονίκη ξημερώματα έλα να σε πάω και θα δεις / θα γνωρίσεις χρώματα και αρώματα και όλα ξαφνικά θα τα μπορείς».

Πανομοιότυπο λουκ, στα μαύρα, όλοι/όλες με hoodie, πουπουλένια North Face, φόρμες και πατούμενα Adidas, Nike και Vans (καμιά φορά νιώθω ότι όλη η Θεσσαλονίκη ντύνεται από τα Intersport), πλην όμως σε διαφορετικά αράγματα: Στα sishaδικα και τους λάουντζ νεοτεκέδες (ρουφατόνε, τραβατόνε), στην Εφημερίδα (Ντορέ) ή σε στέκια πίσω από τη Ροτόντα ντουμανιάζουν τα χιπ χοπ του κέντρου με κωδικό «θα σου γαμή…», ενώ στα πέριξ των Λαδάδικων ναργιλεδιάζονται τα μέινστριμ μαυροφορεμένα. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα τα Αργυρά θα κλαμπάρουν στο Casper της Μοριχόβου, αν και τα σύνορα είναι για να σπάνε: Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, σε μια περασιά από το 90 Music Point της Βαλαωρίτου (το πιο «ισχύει» τραπάδικο της πόλης), Ελληνάκια, Αλβανάκια, Πανοραμιτάκια, Ευοσμίτισσες, Gopnik και σλατινέ λουκ ευρείας προέλευσης από κέντρο ως Ευκαρπία, έκαναν ουρές για να μπουν. Ψυχισμοί μιξ και ματς, όπως και πορτοφόλια: «Οι πλούσιες φορούν βελούδινες φόρμες Juicy Couture, οι φτωχότερες βολεύονται με τις πιο προσιτά οικονομικές Sugar Free», κάρφωσε μια πιτσιρίκα κόρη φίλου μου, όταν της ζήτησα να μου λύσει απορίες.

Μαύρα λουκ, μαύρα σνίκερ, μαύρες φόρμες, μαύρα γκράφιτι, «ακραίο», υπογραμμίζω κλέβοντας τη γλώσσα τους, αλλά το ακραίο δεν το χρησιμοποιώ για να περιγράψω το τεράστιο σάντουιτς με κοκορέτσι του Φάτε Σκάστε, καθώς ΛΕΞίτες, Κωνσταντινοαργυρόπουλα, Bloodyhawkάδες, όλοι από εδώ σιτίζονται όταν πάει 4 τα χαράματα και το στομάχι κλαίει στην Τσιμισκή. Για τα ντουβάρια το χρησιμοποιώ το ακραίο.

Το επόμενο πρωινό, κατεβαίνοντας για κυριακάτικες εφημερίδες (κωλόγερος, παιδάκι μου, με βίτσιο να παρατηρεί τη νεολαία, το ’παμε), χάζευα τους τοίχους. Φτηνοί, κακομούτσουνοι, προπαγανδίζουν βία και διχόνοια, ιεροτελεστίες ασχήμιας και βανδαλισμού, εικόνες χωρίς καμιά σχέση με το πολιτικό βάθος του Bansky, την γκροτέσκ τρέλα του Basquiat ή το ποπ wild style του Haring. Ένα μόνο αγαπησιάρικο γκράφιτι που βρήκα να με περιμένει στην επάνω πλευρά της Αριστοτέλους (Love for the streets) δεν άλλαξε τη γενική ιδέα που αποκόμισα: η αστική υπαίθρια θεσσαλονικιώτικη πινακοθήκη βρίθει από ταγκ ύπουλα, αλλοπρόσαλλα, κάδρα χωρίς ίχνος συναισθήματος, πλην καλέσματος σε επανάσταση και αντιανάπτυξη. Μπορεί όμως όλα αυτά τα ξινά να τα νιώθω επειδή σίτεψα ή δε φτιάχνομαι με τα σωστά τραγούδια. Ισχύει, θα έλεγε ο γιος μου!