Νά τι πρέπει να κάνουμε (ακριβώς αυτά)

ΠΩΣ ΘΑ ΤΗ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΗ

Τα μισά newsletter που λαμβάνω δεν είναι ενημερωτικά, αλλά τρόπον τινά επιστημονικά, λένε τι πρέπει να κάνουμε σήμερα (ή και χθες) για να υπάρχει αύριο. Δεν τα διαβάζω, γιατί με πιάνει η καρδιά μου. Άλλωστε, το 90% του περιεχομένου τους δεν το καταλαβαίνω, είναι κινέζικα για μένα. Ωστόσο κάτι παίρνει πού και πού το μάτι μου. Και τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες διάβασα επιτούτου, έστω και διαγώνια, μερικά άρθρα σε κάποια πολύ γνωστά περιοδικά εκλαϊκευμένης επιστήμης. Όλα τους λένε τα ίδια πράγματα, που θα προσπαθήσω να σουμάρω αμέσως παρακάτω.

Οι προτεραιότητες λοιπόν για τους πολιτικούς και την ανθρωπότητα τα επόμενα 0-25 χρόνια είναι πάνω-κάτω οι εξής:

1. ΚΛΙΜΑ 

• Μετάβαση σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας: Η στροφή προς την αιολική, την ηλιακή και άλλες καθαρές πηγές ενέργειας είναι εκ των ων ουκ άνευ, δεν τίθεται προς συζήτηση. Πάμε παρακάτω. Μιλούσαμε για κλιματική αλλαγή, το αλλάξαμε σε κλιματική κρίση, ο πλανήτης μάς το άλλαξε σε κλιματική καταστροφή.
• Προσαρμογή στο κλίμα: Πρέπει να επενδύσουμε πελώρια ποσά σε υποδομές για να αντέξουμε τις επιπτώσεις της κλιματικής καταστροφής (ακραία καιρικά φαινόμενα, άνοδος της στάθμης της θάλασσας κλπ. κλπ.). πρέπει να φτιάξουμε πράσινες/έξυπνες πόλεις και ανθεκτικές υποδομές. Αλλά δεν υπάρχει χρόνος. Δεν θα τα καταφέρουμε.
• Καταπολέμηση της ρύπανσης: Εφαρμογή δρακόντειων κανονισμών για τη διαχείριση των απορριμμάτων, των πλαστικών, της ποιότητας του αέρα, ΚΑΙ στον τρίτο κόσμο. Δεν φτάνουν τα χάρτινα καλαμάκια.
• Διατήρηση της βιοποικιλότητας: Προστασία απειλούμενων ειδών και οικοσυστημάτων με τον περιορισμό της αποψίλωσης των δασών και την προώθηση της βιώσιμης χρήσης γης. Αυτό δεν θα γίνει, το αποκλείω. Κρίμα, αλλά έτσι είναι. Ό,τι δείγμα DNA σωθεί στους ζωολογικούς κήπους.

2. ΥΓΕΙΑ

• Προετοιμασία για μελλοντικές πανδημίες: Ανάπτυξη συστημάτων ταχείας απόκρισης, παγκόσμιο πλαίσιο συνεργασίας, εμβόλια. O επόμενος «κορονοϊός» θα κάνει τον Covid να φαίνεται απλό κρυολόγημα.
• Ενίσχυση των Συστημάτων Υγείας: Αύξηση της χρηματοδότησης για υποδομές δημόσιας υγείας και για έρευνα. Δεν είναι καινούργιο, είναι παλιό. Δεν έχει σημασία.
• Καθολική πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη: Πρέπει να διασφαλιστεί μία οικονομικά προσιτή υγειονομική περίθαλψη για όλους. Και δη υποχρεωτική. Ούτε αυτό είναι καινούργιο.

3. ΕΙΡΗΝΗ

• Ενίσχυση της Διεθνούς Συνεργασίας: Η Ευρώπη οφείλει να γίνει ένα απόρθητο φρούριο, και μαζί ένα αήττητο θωρηκτό. Το ΝΑΤΟ πρέπει να προστατευτεί από αποσχιστικές κινήσεις. Η από κοινού αντιμετώπιση των διαφόρων προκλήσεων δεν τίθεται σε συζήτηση. Πρέπει να καταστεί τρομακτικό να απειλείς την Ευρώπη.
• Πυρηνικός αφοπλισμός: Δεν μπορεί να επιτραπεί σε απολυταρχικά καθεστώτα να διατηρούν πυρηνικά οπλοστάσια. Μάλιστα, χωρίς αυτά, θα πάψουν αμέσως να είναι απολυταρχικά καθεστώτα.
• Ανθρωπιστική υποστήριξη και ενσωμάτωση: Οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι δεν πρέπει απλώς να διαβιούν με αξιοπρέπεια, αλλά να εντάσσονται στις κοινωνίες της Δύσης, πράγμα που συμφέρει και τη Δύση. Μόλις το 4% των ανθρώπων είναι μετανάστες, ΜΠΟΡΟΥΝ να απορροφηθούν άπαντες πανεύκολα.

4. ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

• Ρύθμιση της Τεχνητής Νοημοσύνης: Πρέπει να διασφαλιστεί ότι η ΤΝ θα συνεχίσει να ωφελεί την ανθρωπότητα και ότι θα χρησιμοποιείται ηθικά. Δεν μπορεί να της επιτραπεί κάποιο είδος «ανεξαρτησίας». Και αυτό πρέπει μάλλον να ρυθμιστεί φέτος, του χρόνου μπορεί να ’ρθει ο Εξολοθρευτής.
• Κυβερνοασφάλεια: Πρέπει να προστατεύονται σαν κόρη οφθαλμού όλες οι κρίσιμες υποδομές των κρατών, ακόμη περισσότερο και από αυτά τα προσωπικά δεδομένα των απλών χρηστών. Οι κίνδυνοι είναι πελώριοι. Δεν μιλάμε για μια επιπλέον διαφήμιση εδώ πέρα, μιλάμε για τη ζωή των πολιτών.
• ΤΝ στη διακυβέρνηση: Η βάση της ηθικής διακυβέρνησης και υπευθυνότητας ίσως κρύβεται στις δυνατότητες της ΤΝ. Κανείς δεν μπορεί να λαδώσει μια ΤΝ. Είναι άτεγκτες και δίκαιες.
• Διαστημική εξερεύνηση: Δεν μπορεί να αφεθεί σε χέρια ιδιωτών. Οι ιδιώτες θα πρέπει να συμβάλλουν μόνο επικουρικά και σε συγκεκριμένα προγράμματα. Πρέπει να ενισχυθεί η διεθνής συνεργασία στη διαστημική έρευνα και στη διαστημική δεοντολογία, και πάλι μεταξύ κρατών.

5. ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ

• Προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: Οι ελευθερίες και η δικαιοσύνη για όλα τα άτομα είναι προαπαιτούμενα για τη ζωή στον πλανήτη.
• Ισότητα των φύλων: Τα ίσα δικαιώματα, οι ίσοι μισθοί, η 50/50 εκπροσώπηση και οι ισότιμες ευκαιρίες για τις γυναίκες (και όλες τις περιθωριοποιημένες ομάδες) είναι αδιαπραγμάτευτα.
• Εξάλειψη της φτώχειας και οικονομική ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς: Ισχυρά δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας, ευκαιρίες για οικονομική κινητικότητα, δίκαιοι μισθοί, εργασιακά δικαιώματα — δεν μπορούμε να προχωρήσουμε αλλιώς.
• Καταπολέμηση της παραπληροφόρησης: Χρειαζόμαστε πολίτες που να καταλαβαίνουν πότε τούς δουλεύουν ψιλό γαζί. Δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για τη χρησιμότητα των… εμβολίων.
• Μεταμόρφωση της Εκπαίδευσης: Τα εκπαιδευτικά συστήματα πρέπει να προσαρμοστούν ώστε να ενθαρρύνουν την κριτική σκέψη, να καθιστούν την τεχνολογία προσβάσιμη και προσιτή σε όλους, να ενθαρρύνουν την επανεκπαίδευση και την αναβάθμιση των δεξιοτήτων όλων μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, για τις εξελισσόμενες αγορές εργασίας.

Τώρα, σε τι μας βοηθούν τα παραπάνω; Τι θα γίνει; Τι καταλάβαμε; Μάλλον τίποτα, υποθέτω. Αλλά έτσι πάνε από πάντα αυτά.

ΥΓ. Καμιά ντουζίνα χρόνια πριν, διάβαζα διάφορα άρθρα, έρευνες κλπ. σχετικά με το πού υστερεί η Ελλάδα έναντι άλλων χωρών, και τι πρέπει να κάνουμε για να φτάσουμε το δικό τους επίπεδο και να μη γυρνάμε μια ζωή κυνηγώντας την ουρά μας σαν το σκυλί, κολλημένοι όλο στο ίδιο σημείο. Ανάμεσα στα άλλα, λεγόταν ότι έπρεπε να επιλέξουμε έναν, δύο ή δέκα τομείς στους οποίους θα επενδύαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε, με στόχο να γίνουμε οι κορυφαίοι του πλανήτη. Δεν μιλάμε για πυραύλους και τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους, αλλά για πράγματα στα οποία έχουμε ήδη αυτό που λένε «συγκριτικό πλεονέκτημα». Μερικά από αυτά ήταν ο τουρισμός, οι ιχθυοκαλλιέργειες, οι κλασικές σπουδές, η καινοτομία, οι διαμετακομιστικοί κόμβοι, η παραγωγή και αποθήκευση πράσινης ενέργειας, η εξειδικευμένη αγροτική παραγωγή κλπ. κλπ. Μπερδεμένα και ανόμοια, αλλά και πάλι: έτσι πάνε αυτά.

Πιο μετά, έγραφα για μερικά από αυτά τα παραδείγματα:

• Η Ελλάδα είναι χώρα που ο υψηλός Τουρισμός κάθε είδους μπορεί και πρέπει να ευδοκιμήσει. Και, όχι, δεν εννοούμε τον τουρισμό τού all inclusive ή τα άθλια ψευδο-παραδοσιακά πιάτα που σερβίρονται —για να μην πούμε «πετιούνται στη μούρη» των τουριστών— στα περισσότερα τουριστικά μέρη. Αλλά τουρισμός υψηλού, το ξαναλέμε, επιπέδου (του πιο υψηλού που γίνεται). Δεν είμαι από εκείνους που ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Δεν υπάρχει «η πιο όμορφη χώρα του κόσμου». (Και αν υπήρχε δεν θα ήταν η Ελλάδα). Όμως η Ελλάδα διαθέτει συνολικά συγκριτικά πλεονεκτήματα έναντι ενδεχομένως και όλων των άλλων, πώς να το κάνουμε. Από το ανάγλυφο του εδάφους μέχρι την ποικιλομορφία του τοπίου, και από το κλίμα μέχρι την εγγεγραμμένη επάνω της ιστορία, δεν έχει δεύτερη. Η κατασκευή ΧΘΕΣ μεγάλων συνεδριακών κέντρων - παύλα - ξενοδοχειακών μονάδων που και αυτά δεν θα έχουν τα δεύτερά τους στον κόσμο είναι εκ των ων ουκ άνευ. Για να μη μιλήσουμε για τον Ιατρικό ή/και Γηριατρικό Τουρισμό, για τον Εκκλησιαστικό Τουρισμό ή για τόσους άλλους που, ναι, θα μας έκαναν επιτέλους τα «γκαρσόνια», όχι της Ευρώπης, αλλά του κόσμου.

 

• Η Ελλάδα, με τα άπειρα νησιά της, διαθέτει τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στην ήπειρο. Θαλασσινό νερό δεν σημαίνει μόνο ψάρεμα και κολύμπι, που ουσιαστικά γίνεται σε μια χούφτα παραλίες δεδομένου του συνολικού μήκους των ακτών, αλλά σημαίνει (μεταξύ άλλων) και εντατικές, στοχευμένες υδατοκαλλιέργειες υψηλότατου επιπέδου. Η χώρα μας μπορεί να τροφοδοτεί με ψάρια και θαλασσινά υψηλής ποιότητας και διατροφικής αξίας όλο τον πλανήτη — αντ' αυτού, δε, έχει σπαταλήσει όλους τους πόρους του Αιγαίου και εισάγει ψάρια από την Τουρκία και τον Ειρηνικό Ωκεανό.

 

• Η Ελλάδα όφειλε να διαθέτει σχολές έστω μόνο ανθρωπιστικών επιστημών που να τις ζήλευαν η Ivy League και τα μεγάλα πανεπιστήμια της Αγγλίας και της Γερμανίας. Σχολές που θα ήταν η #1 επιλογή, όχι μόνο φοιτητών από όλο τον κόσμο, αλλά και καθηγητών διεθνούς κύρους, που θα διαγκωνίζονταν για το ποιος θα πρωτοδιδάξει σε αυτές ένα εξάμηνο, «και μετά ας πεθάνω». Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα, από όλες τις χώρες, να μη θεραπεύει σε κορυφαίο επίπεδο τα Κλασικά Γράμματα ή τη Φιλοσοφία. Είναι σαν να μην παίζουν μπάλα στη Βραζιλία.

 

• Σε αυτά τα όχι άγια μεν αλλά παλιά και καλοπατημένα χώματα ΠΡΕΠΕΙ να ιδρυθεί μία Ζώνη Καινοτομίας που στόχο της να έχει να φτάσει κάποτε την αντίστοιχη του Ισραήλ. Δεν χρειάζεται να περιβαλλόμαστε από τον αραβικό κόσμο για να το κάνουμε. Δεν χρειάζεται να είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Χρειάζεται απλώς να το κάνουμε. Όπως το έκαναν εκείνοι. Που δεν είναι μόνο «η Σίλικον Βάλεϊ της Μέσης Ανατολής». Είναι μία όαση επιστημονικής και τεχνολογικής δραστηριότητας που δεν έχει προηγούμενο: αλλά που «μπορούμε» να τη μιμηθούμε. Πάρτε τη μονάδα αφαλάτωσης του Σορέκ, για παράδειγμα: είναι η μεγαλύτερη στον πλανήτη Γη. Πάρτε τους χιλιάδες επιστήμονες αυτού του μικρού κράτους που ασχολούνται με τις τεχνολογίες διαχείρισης νερού. Πάρτε την εταιρία στάγδην άρδευσης Netafim, που ξεκίνησε από ένα κιμπούτς μέσα στην έρημο Νέγκεβ πριν μισό αιώνα και έχει σήμερα εμπορική παρουσία σε πάνω από τις μισές χώρες του πλανήτη — μια εταιρία που εξάγει τεχνολογία αύξησης της γεωργικής παραγωγής από 15% έως και… 200% και αντίστοιχης μείωσης της κατανάλωσης νερού και λιπασμάτων στο μισό. Η ίδια η έρημος Νέγκεβ είναι καλλιεργούμενη σήμερα, αποδίδοντας πολύ μεγάλες παραγωγές, χρησιμοποιώντας αστικά λύματα που έχουν υποβληθεί σε κατάλληλη επεξεργασία. Ακόμη και αυτά τα ψαράκια, που τα λέμε «Νέμο» από την ομώνυμη ταινία, καλλιεργούνται στο Ισραήλ — μέσα στην έρημο. Τα ψάρια! Και τα εξάγουν παντού.

 Αυτά τα έλεγα παλιά. Και σήμερα; Σήμερα δεν με νοιάζει τίποτε. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Αρκεί να μείνουμε στον πυρήνα της Ευρώπης, μέχρι το τέλος του κόσμου.

* * *

ΟΙ ΛΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ

Όπως κάθε Κυριακή, συνεχίζουμε με χαρά να αναδημοσιεύουμε τις λίστες που φτιάχνει κατά καιρούς ο πολύ καλός μας φίλος Δημήτρης Ψυχούλας. Σήμερα έχουμε μία + μία δώρο: και οι δυο σαλονικιώτικες. Οι παλαιοί ξέρουν και γνωρίζουν. Και νοσταλγούν.

[Α΄] 15 πράγματα που δεν έκανα στη Θεσσαλονίκη:

1. Δεν έχω δώσει ραντεβού στην Καμάρα.
2. Δεν έχω επισκεφτεί το Βυζαντινό Mουσείο.
3. Δεν πήγα σε καμιά χριστουγεννιάτικη γιορτή στην Αριστοτέλους.
4. Δεν πανηγύρισα σε επινίκια κάτω από τον Λευκό Πύργο.
5. Δεν έφαγα ρωσική στου Ρογκότη, γιατί δεν μου αρέσει η ρωσική.
6. Δεν έφαγα αρμενοβίλ στου Φλόκα, γιατί ποτέ δεν πήγα στον Φλόκα.
7. Δεν έτρεξα σε κανέναν από τους Μαραθώνιους, ούτε σε κανέναν άλλου είδους «δρόμο» της πόλης, γιατί δεν θα κατάφερνα να τερματίσω. Όχι στα 20, όχι στα 10, αλλά ούτε στα 5 χιλιόμετρα!
8. Δεν αγόρασα κουλούρι από πλανόδιο. Από φούρνους έχω πάρει χιλιάδες.
9. Δεν πήγα στα Δέκα Βήματα στην Άμμο.
10. Δεν έχω πάει στον Δενδροπόταμο.
11. Ούτε στο Νησί της Αφροδίτης έχω πάει.
12. Δεν έχω πιει καφέ σε κανένα από τα café της Νέας Παραλίας. Ούτε σε αυτά της Αριστοτέλους.
13. Δεν έχω πάει στο Μινουί. Δεν έχω δει τη Λιλή.
14. Δεν ανέβηκα στα καραβάκια που κάνουν βόλτα στον Θερμαϊκό. Μόνο στα παλιά έχω ανεβεί, εκείνα που πήγαιναν Περαία - Μπαξέ - Αγία Τριάδα.
15. Δεν έχω ψωνίσει από το Καπάνι, ούτε από την Άθωνος, αν και πολλές φορές πέρασα ανάμεσα από τους πάγκους τους και έκλεβα μυρωδιές.

(Κάποια τα απέφυγα από άποψη και κάποια δεν έτυχε να τα κάνω, αν και το ήθελα).

[Β΄] Πεθύμησα στα παλιά φαγάδικα της Θεσσαλονίκης. 

• …τα σαγανάκια του Ανάπηρου.
• …τα κυνήγια του Κρικέλα.
• …το χουνκιάρ μπεγιέντι του Όλυμπος Νάουσα.
• …τα σάντουιτς του Κοσμά.
• …τη δημιουργική παραξενιά του Αδαλάκη.
• …τη ρετσίνα στο καπηλειό του Αντώνη στην Παύλου Μελά.
• …την πίσω αυλή της Κληματαριάς όταν ήταν στην Αγίας Σοφίας.
• …την πολύβουη αίθουσα του Στρατή.
• …την κληματαριά του Βάγγου.
• …μια βραδιά στον Τζότζο.
• …το στρογκανόφ του Διόνυσου.
• …τις καραβίδες στα κάρβουνα του Μπιρ Αλλάχ.
• …κεφτέδες και μπουζουκάκι στο Σουέζ.
• …το πιτόγυρο στο Φάληρο.
• …τις πατάτες κομπλέ του Τίφανις.
• …τα καβούρια στη σκάλα της Περαίας.
• …το μπιφτέκι του Τάκη.
• …το εξοχικό της Ψησταριάς.
• …τα σουτζουκάκια του Ρογκότη.
• …το πεϊνιρλί του Ιορδάνη.
• …τα κουλούρια του Σπυριδάκη στη Ροτόντα, τα χαράματα.
• …το Ανθέων μετά από ξενύχτι.
• …το λουκάνικο και τη μαύρη μπίρα στην Έκθεση.
• …τον γύρο που έψηνε στα κάρβουνα ο Ξενοφώντας.

* * *

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ντέιβιντ Λίντς & Κριστίν ΜακΚένα, «Χώρος Ονείρων» (μετάφραση Αφροδίτη Γεωργαλιού, Εκδόσεις Ροπή)

Διαβάστε την αυτοβιογραφία του Ντέιβιντ Λιντς. Αντίδοτο σε κάθε απελπισία, σε κάθε άσχημη γεύση της καθημερινότητας. Κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας.

• Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

Αρχικά ήταν να τραγουδήσει ο Ντένις Χόπερ το «In Dreams», αλλά τελικά το είπε ο Ντιν Στόκγουελ, και είναι φανταστικό πώς έγινε αυτό. Ο Ντιν και ο Ντένις ήταν ήδη φίλοι χρόνια, και ο Ντιν βοηθούσε τον Ντένις με το τραγούδι κι έκαναν πρόβες μαζί. Στέκεται λοιπόν σε μια άκρη ο Ντιν και δίπλα του ο Ντένις, βάζουμε τη μουσική και βλέπω τον Ντιν που προφέρει σιωπηλά τα λόγια απέξω κι ανακατωτά. Στην αρχή ο Ντένις τα πηγαίνει καλά, αλλά τα ναρκωτικά είχαν επηρεάσει τόσο το μυαλό του, που δεν μπορούσε να θυμηθεί όλους τους στίχους. Όταν όμως είδα τον τρόπο με τον οποίο ο Ντένις κοίταζε τον Ντιν, σκέφτηκα: Είναι τέλειο, κι έτσι κάναμε την αλλαγή και τραγούδησε ο Ντιν. Σ’ αυτή τη δουλειά παίζει μεγάλο ρόλο η τύχη. Ας πούμε, γιατί να έρθουν έτσι τα πράγματα σ’ αυτή την περίπτωση; Μερικές φορές σπας το κεφάλι σου να βρεις μια λύση και δεν τη βλέπεις παρά μόνο αν σου αποκαλυφθεί ξεκάθαρα. Ξέρουμε λοιπόν ότι θα τραγουδήσει ο Ντιν, ο Φρανκ λέει «ζαχαρένιος κλόουν», βάζει την κασέτα να παίξει και ο Ντιν παίρνει στο χέρι του έναν προβολέα. Ούτε η [σκηνογράφος] Πάτι Νόρις ούτε εγώ βάλαμε τον προβολέα σ’ εκείνο το σημείο. Κανείς δεν ξέρει ποιος τον άφησε, πάντως ο Ντιν νόμισε πως ήταν εκεί για να τον χρησιμοποιήσει στη σκηνή του τραγουδιού. Ήταν προβολέας εργασίας, αλλά η χρήση του στη θέση μικροφώνου ήταν το πιο εκπληκτικό πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί. Τίποτα δε θα λειτουργούσε καλύτερα. Τίποτα. Λατρεύω αυτή τη σκηνή. Εκείνες τις μέρες βρήκαμε στον δρόμο ένα νεκρό φίδι και το πήρε ο Μπραντ Ντούριφ. Ενώ ο Ντιν τραγουδούσε το «In Dreams», ο Μπραντ στεκόταν πάνω στον καναπέ στο βάθος και χόρευε με το φίδι στα χέρια. Δεν είχα κανένα πρόβλημα μ’ αυτό.

• Νά και το οπισθόφυλλο:

Σε αυτό το μοναδικό υβρίδιο βιογραφίας και απομνημονεύματος, ο Ντέιβιντ Λιντς μιλά πρώτη φορά για τη ζωή που έζησε επιδιώκοντας την πραγμάτωση του μοναδικού του οράματος, καθώς και για την απογοήτευση που βίωσε και τον αγώνα του να πραγματοποιήσει τα πρωτοποριακά του σχέδια. Οι λυρικές, αφιλτράριστες προσωπικές σκέψεις του Λιντς συνυφαίνονται με τις βιογραφικές ενότητες που έγραψε η στενή συνεργάτης του, Κριστίν ΜακΚένα, οι οποίες βασίζονται σε περισσότερες από εκατό εντυπωσιακά ειλικρινείς νέες συνεντεύξεις που της παραχώρησαν πρώην σύζυγοι, μέλη της οικογένειας, ηθοποιοί, ατζέντηδες, μουσικοί και συνεργάτες του Λιντς, καθένας εκ των οποίων έχει τη δική του άποψη για όσα συνέβησαν.

Διαβάστε και αυτό, από κάποιον που ξέρει καλά.

Βρείτε το στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.

* * *

Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τρεις φορές την εβδομάδα: κάθε Σάββατο, κάθε Κυριακή, και κάθε Τετάρτη. Στείλτε μας μέιλ αν θέλετε κάτι — οτιδήποτε. Σας ευχαριστούμε πολύ.