Κόκκινα starάκια σαν τριανταφυλλιές φυτρώνουν στις βιτρίνες της Μητροπόλεως. Κίτρινα σαν μέλισσες πετούν στο Ναυαρίνο. Starάκια πράσινα σαν περικοκλάδες αναρχοπάνκ κισσών που δεν τους σταματάει τίποτα ανηφορίζουν από Αριστοτέλους προς Εγνατία. Άνοιξη made in Taiwan! Άνοιξη που δεν μπουκάρει φουντωτή κι ολάνθιστη, αφού η πόλη δεν έχει κήπους, της Σαλονίκης εδώ και χρόνια τής πρέπει μονάχα το μπετόν. Άνοιξη που όλο το χειμώνα ήταν τυλιγμένη σε πλαστικές σακούλες ή αμπαλαρισμένη σε χάρτινες κούτες. Εκεί κρύβονταν τα χρωματιστά ταϊβανέζικα All-Star, η μόνη υποψία χρώματος δηλαδή σε αυτή την πόλη από γυαλί, ρημαγμένες ασφάλτους και πολυκατοικίες που η ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς τους, ειδικά στο κέντρο, μετράει 50 χρόνια.
Παλιά, την άνοιξη, στη Θράκη όπου αλώνιζα, τη μύριζα, την ένιωθα, σχεδόν έστηνα ξώβεργες και την έπιανα πρώτος. Ήταν οι ορτανσίες στον κήπο της θειας μου στην Ορεστιάδα, τα ξανθά σιταροχώραφα του κάμπου στην Κομοτηνή, τα απαλά αεράκια που θρόιζαν ανάμεσα στα δάση της Χαϊντούς στη διαδρομή Σταυρούπολη - Δράμα, ο Έβρος, που στις όχθες του φούντωναν εκρηκτικά υδρόβια, οι ερωδιοί στο Πόρτο Λάγος. Χρόνια τώρα στη Θεσσαλονίκη, όπου όλα αυτά είναι πλέον μόνο μνήμες, την άνοιξη έμαθα να την υποδέχομαι και να την καλωσορίζω από τα πολύχρωμα starάκια, που ξαφνικά, τσουπ, πλημμυρίζουν τους δρόμους.
Στο ΑΠΘ, βέβαια, η ιεροτελεστία του ξυπνήματος της άνοιξης τελείται ευλαβικά και παραδοσιακά με τα πρώτα αραλίκια μετά μπίρας, βαΐων, κλάδων, τσιγάρων και φραπέδων, στα γρασιδάκια του campus. Το φοιτηταριό στήνει ιδιότυπα πικ-νικ. Το ίδιο κι έξω από τα πανεπιστημιακά κάγκελα, στα καφέ που σερβίρουν τα ροφήματα σκέτα χωρίς μανιτάρια θερμοφόρα που τα στοίβαξαν στα υπόγεια, τα έβγαλαν σε πρόωρη σύνταξη. Οι μέρες και οι νύχτες είναι ζεστές. Η πόλη αλλάζει, κάθε άνοιξη είναι σαν να βγάζει το καινούργιο της δέρμα, το μόνο που μένει σταθερό είναι η επιγραφή Μούσαις Χάρισι Θύε, λαξεμένη στην προμετωπίδα της εισόδου στη Φιλοσοφική.
Πού πηγαίνουν οι εποχές, όταν φεύγουν; Πού κουτρουβαλιάζονται μέχρι να ξανάρθουν;
Ωραίες είστε, αλλά ποιες είστε;
Όταν πριν λίγο καιρό ο φωτογράφος Πέτρος Νικόλτσος μού παρέδωσε μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών για τα έργα του μετρό, έδωσε και το μανιφέστο του: «Τα έργα του μετρό, για όσους δεν βλέπουν τη ζωή στη Θεσσαλονίκη σαν πεδίο συγκινησιακής αστάθειας, παράγουν γκρίνια και μιζέρια. Για τους άλλους όμως, αιώνια ερωτευμένους με το χάος και το θόρυβο, είναι χάρμα ώτων και οφθαλμών. Αυτά μπορεί να είναι και τα πιο συναρπαστικά νέα της Θεσσαλονίκης, αφού η πόλη επιτέλους δονείται! Σχίζουμε τα εντόσθιά της, ας πέσουν και μερικά γερασμένα κτίρια. Μια τέτοια καταστροφή μπορεί να είναι ευλογία». Η περίπτωση Νικόλτσου είναι μοναδική. Ένας Θεσσαλονικιός φωτογράφος που βλέπει πέρα από το αυτονόητο, που μπορεί να αναδείξει την ποίηση και τη μουσική τυμβωρυχώντας μέσα από τα χαλάσματα, τα μπάζα, τους γερανούς και τα μεταλλικά υποστυλώματα. Βέβαια, η έκθεση “El portreto de mes”, που ξεκινά στις 15 Απριλίου στο ρέστο-μπαρ “.ES”, παρουσιάζει κορίτσια αντί για μετροπόντικες. Βλέποντας όμως τις ηρωίδες που πόζαραν στο φακό του δεν μπορείς να μη συμφωνήσεις πως τα κορίτσια του Νικόλτσου είναι επίσης «πεδία συγκινησιακής αστάθειας», προξενούν χάος, είναι χάρμα οφθαλμών. Κορίτσια που τα σταμάτησε στους δρόμους, τα έστησε σε τοίχους δωματίων ή προσόψεις πολυκατοικιών. Χωρίς μακιγιάζ, χωρίς βοηθό, αυτός, η κάμερά του και τα μάτια τους. Εμμονοληπτικός με το ασπρόμαυρο φιλμ, ο Νικόλτσος είναι ένας μανιακός flâneur που δεν κρατά σημειώσεις στο Moleskine αλλά στη μηχανή του. Τα κορίτσια που θα δείτε σε αυτή την έκθεση είναι κυριολεκτικά κορίτσια από την «ψυχή της πόλης», όχι μόνο γιατί κάποια παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό SOUL από το 2008 έως το 2009, αλλά γιατί για πρώτη φορά κάποιος καδράρει τις Θεσσαλονικιές μακριά από το μοντέλο «Τσιμισκή, ξανθό μαλλί, μπότα, φούστα, ντύσιμο στην τρίχα», λες και πάνε για οντισιόν στο Next Top Model του ΑΝΤ1 ή σε φιλανθρωπική εκδήλωση που οργάνωσαν η Ντίντη και η Ντόντη, όπου τα έσοδα θα διατεθούν στο Σύλλογο Φίλων Σκυλιών Σαλονιού. Τα κορίτσια του Πέτρου γυρνάν σε μπαρ, πίνουν κοκτέιλ, βάζουν μουσική, διαβάζουν στα κρυφά τις σημειώσεις της σχολής τους, δουλεύουν, ταξιδεύουν, περιμένουν έναν έρωτα ή φιλούν αυτόν που υπάρχει, αλλά τον ξέρουν μόνο αυτές. Κορίτσια κοριτσένια, κοριτσίστικα, κοριτσάρες! Βάλε τα πολύχρωμα Starάκια σου και να σε δω εκεί. A
Η έκθεση του Πέτρου Νικόλτσου “El Portreto del Mes / The Magazine Portraits / 2008-2009 / Πορτρέτα Κοριτσιών Για Το Περιοδικό SOUL”, στο “.ES” (Φράγκων 2-4, 2310 532.503) θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Μαΐου.
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
10°
