Λένε ότι στο σκοτάδι κρύβονται πολλά μυστικά. Στις σκοτεινές αίθουσες των κινηματογράφων τα μυστικά αποκαλύπτονται υπό το ημίφως των ταινιών. Ένας μαγικός ρεαλισμός. Η μαγεία ανήκει στις ταινίες και ο ρεαλισμός στο κοινό που ψυχή και σώματι είναι εκεί και παρακολουθεί, ταυτίζεται, θυμώνει, απογοητεύεται, γελάει, ενθουσιάζεται, ερωτεύεται. Μέσα σε 90' με 120' λεπτά αλλάζεις ζωές, ζεις επικινδύνως, ταξιδεύεις σε μέρη που δεν είχες φανταστεί ότι υπήρχαν, το σώμα σου είναι σε μια συνεχόμενη ένταση. Και όλα γύρω σινεμά τα βλέπεις. Η Θεσσαλονίκη από 1-11 Νοεμβρίου ζει μόνο για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όπως και οι επίμονοι θεατές του.
Η Αποθήκη C είναι το σημείο συνάντησης. Εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Μετά είναι το Ολύμπιον, οι γυναίκες και οι άνδρες στο λιμάνι. Η Τώνια Μαρκετάκη, η Φρίντα Λιάππα, ο Τζον Κασσαβέτης και ο Σταύρος Τορνές. Και σβήνουν τα φώτα. Ο διπλανός σου έχει έρθει κατευθείαν από τη δουλειά. Βλέπει τουλάχιστον 2 με 3 ταινίες την ημέρα. Μια παρέα φοιτητών ακριβώς από πίσω σου, τώρα ανακαλύπτει το ισπανικό σινεμά. Δυο μεγάλες κυρίες με χρυσά μαλλιά στέκονται πρώτες στη γραμμή στον έλεγχο των εισιτηρίων, για να δουν μια μεξικανική ταινία. Οι φίλοι που έχουν ταξιδέψει από τις πόλεις τους μόνο για το φεστιβάλ. Τους συναντάς τυχαία στις προβολές ή στο δρόμο και πηγαίνετε μαζί σε πάρτι και σου δίνουν εισιτήρια για τις ταινίες που δε θα προλάβουν να δουν. Δίπλα σου η ψηλή γοητευτική φιγούρα του Ρομαίν Γαβρά και ο κόσμος είναι δικός του. Θα ήθελες να γίνει και δικός σου. Μιλάς στον Κωνσταντίνο Γιάνναρη και εκείνος πιστεύει ότι από κάπου σε γνωρίζει, αλλά έχει κάνει λάθος, είσαι απλά ένας από τους πολλούς θαυμαστές των ταινιών του.
Και σήμερα ανάβουν τα φώτα. Τι περίεργο, συνήθως στο τέλος τα φώτα πάντα σβήνουν. Στο φεστιβάλ όμως κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης παραμένουν ανοιχτά μέχρι τον επόμενο Νοέμβριο. Και αισθάνεσαι μια γλυκιά μελαγχολία, που η Κυριακή την κάνει πιο έντονη. Και όμως εσύ επιμένεις. Έχεις ακόμα μια ταινία να δεις στο λιμάνι και ύστερα ένα πάρτι να προλάβεις. Χθες το βράδυ συνάντησα τον Ορέστη Ανδρεαδάκη στην έκθεση φωτογραφίας Face Forward και τον ρώτησα τι θα κάνουν του χρόνου για τα 60 χρόνια του φεστιβάλ. Σίγουρα θα γίνει πάλι κάτι ιδιαίτερο, όπως κάθε χρονιά.
Στο δρόμο προς το λιμάνι, βλέπω τα μεγάλα γράμματα που κοσμούν τη προβλήτα και φωτίζουν τη νύχτα το φεστιβάλ κινηματογράφου. Σκέφτομαι γιατί κάποιοι άνθρωποι αγαπάμε τόσο πολύ το σινεμά. Ίσως επειδή μας δίνει τη δυνατότητα να δραπετεύουμε από τον εαυτό μας και τον κόσμο μας. Κάπου είχα διαβάσει ότι το σινεμά είναι ένας τρόπος να πλησιάσουμε αυτό που φοβόμαστε περισσότερο, θα πρόσθετα και αυτό που ποθούμε περισσότερο. Πάντως, ένας από τους λόγους που αγαπάω τη Θεσσαλονίκη είναι για το φεστιβάλ της. Ραντεβού λοιπόν του χρόνου, τον Νοέμβριο.
22°
