Πριν δύο Παρασκευές σκαρφάλωσα από τη στάση του Λευκού Πύργου σε ένα 3άρι, Ν.Σ. Σταθμός - Α.Σ. ΙΚΕΑ. Το ρολόι έγραφε 19.55. Με το που έκλεισαν οι πόρτες, μέσα τίγκα, πήχτρα, συνωστισμός, ο οδηγός έκρωξε από τα ηχεία: «Προσοχή από δω και πέρα στα πράγματά σας, γιατί αυτές οι σκύλες οι Βουλγάρες έχουν αφηνιάσει σήμερα». Κανένας δεν έβγαλε κιχ, μέρες τώρα ο κόσμος έχει τα δικά του, φόροι, φόβοι, ανεργίες, περικοπές, οι πιο πολλοί ίσως σκέφτονταν και το σαββατοκύριακο, θα πάμε εδώ, θα πάμε εκεί, ούτε μία φωνή να του αντικρούσει «ξέρεις τι είπες μόλις τώρα, άνθρωπέ μου;». Ούτε κι εγώ μίλησα, μόνο κοίταζα το φοβισμένο βλέμμα της κυρίας απέναντί μου. Τα χαρακτηριστικά της ήταν σλάβικα, κι αν εγώ σκαρφάλωσα στο 3άρι τραβώντας για το θέατρο «Αμαλία» ένεκα προσωπικής πρόσκλησης του συγγραφέα Σάκη Σερέφα για να δω το νέο του θεατρικό «Θα σε πάρει ο δρόμος» από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, αυτή μπορεί να πήγαινε κάπου στη Δελφών για να ξεσκατίσει έναν Έλληνα γέρο. Αυτά δεν κάνουν οι Βουλγάρες οι «σκύλες»;
Πήρα τα νούμερα του αστικού, ΝΗΖ6789. Αν έφτυνα τον οδηγό ή τον έβριζα εξίσου αισχρά όπως αυτός τις «σκύλες» μετανάστριες, ήταν σίγουρο πως δεν θα γινόταν τίποτα, στη Σαλονίκη του Ψωμιάδη είμαστε, που δήλωσε υπέρ του δημοψηφίσματος που ζητά ο Καρατζαφέρης. Και κάθε Κυριακή από την ΕΤ3 ο μητροπολίτης Άνθιμος live στηλιτεύει το γιατί «μαύρισε ο τόπος». ΝΗΖ6789. Διαβάζει κάποιος από τον ΟΑΣΘ αυτή τη στήλη; Προσγειώθηκα στην παλιά μου γειτονιά ντουμάνι, πυρ και μανία.
«Σ’ έχει κοιτάξει ποτέ μοναχή γριά στα μάτια;»
Έζησα κοντά δέκα χρόνια στα πέριξ του θεάτρου «Αμαλία». Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Πακετάδες διακτίνιζαν delivery πιτόγυρα από τη «Γόνδολα», αφού η γειτονιά εκτός από αστική είναι και φοιτητική. Το ζαχαροπλαστείο «Εκλέρ» έγινε “Plaisir”, η «Μελένια» πουλάει ακόμα τσιγάρα, ζαχαρωτά και σπόρια. Κόβοντάς το κάτω για Παρασκευοπούλου απόρησα με τη νέκρα. Στρίβοντας από τη Βασιλίσσης Όλγας και πέφτοντας πάνω στο μπιφτεκάδικο «Μάκης», πέρασε προς στιγμήν από το μυαλό μου ένα γρήγορο φαγητό, αλλά είπα, άσ’ το καλύτερα, θέατρο θα πάμε σε μισή ώρα και θα είναι αμαρτία να μυρίζουμε ψησταριά. «Είσαι μέγας μαλάκας» αποκρίθηκε ο Σάκης Σερέφας, που ήταν σαν να μας περίμενε έξω από το θέατρο, «έγραψα το “Μαμ” και το “Λιωμένο βούτυρο”, και στο έργο που θα δεις ένας από τους πρωταγωνιστές λέγεται Μπούλης κι έχει γυράδικο. Θα ήσουν εντός κλίματος».
Το «Θα σε πάρει ο δρόμος» παίζεται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή. Δεν υπάρχουν σκηνικά, μόνο ένας σαν αραχνοΰφαντος προτζέκτορας. Οι λέξεις και τα πρόσωπα που τις εκστομίζουν είναι η γλύκα ή η αλμύρα του Σερέφα σε αυτή την παράσταση κι όχι τα μπιμπελό ή οι πολυθρόνες. Ούτε κοστούμια. Στο ζουμί: μια ρυτίδα στο μέτωπο ενός κοριτσιού 500 χιλιομέτρων. Τόσο της πήρε για να βγει, όσο η διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, ενώ η επιστήμη λέει ότι θέλει 200.000 συσπάσεις προσώπου για να φυτρώσει. Φτάνουν όμως και 500 χιλιόμετρα, αν έχεις χωρίσει. Μια άλλη πάλι εγκαταλείπει τον γκόμενο. Δεν έχει γιατί, ή μάλλον έχει: 20 εκατοστά. «Στα 5 χρόνια που είμαστε μαζί. 20 εκατοστά απομακρύνθηκε η Σελήνη από τη Γη». Ένας άλλος πάλι το έχει χούι να βλέπει την αυγή να ξεπροβάλλει μετά από βροχή, όχι όμως όπως αλλάζει χρώμα ο ουρανός, αλλά όπως καθρεφτίζεται στα νερουλιασμένα τσιμέντα. Μονολογεί: «Δεν ξέρω, τα φοβάμαι τα ασανσέρ στις 4 το πρωί. Κάτι έχει το φως τους. Μια παγωμάρα, κάτι. Σαν να κατέβασαν λίγο πριν πεθαμένο με την κάσα, έτσι το νιώθω».
Έβλεπα τους πρωταγωνιστές να μπαινοβγαίνουν και να βγάζουν τα σπλάχνα τους και θαύμασα και τη δύναμη του κειμένου και τις ερμηνείες τους. Μια πουτάνα βαρδαρίσια που λεπίδιασε το αριστερό μάτι του πελάτη, ένας γκραφιτάς αλανιάρης που κοιτάζει τα ερειπωμένα σπίτια και φοβάται πως μια γιαγιά έχει πεθάνει, κι ο Μπούλης ο γυράς, που απορεί γιατί τα μοντέλα, ενώ παραγγέλνουν έναν τόνο κρέας, το μόνο που κάνουν αντί να το μασουλούν λόγω δίαιτας είναι να το μυρίζουν. «Εγώ σουβλάκια φτιάχνω. Σουβλάκια “Ο Μπούλης”. Μπούλης ήμουνα μικρός και μου ’μεινε το παρατσούκλι, “Μπούλη” έβγαλα και το μαγαζί, πώς να το έλεγα δηλαδή, “Μέθεξις”; Που ακούω κάτι τέτοια κυριλάτα ονόματα και μου ανεβαίνουνε τα άντερα στο σβέρκο». Μοναξιές με γεύση. Μελαγχολίες που σκεπάζουν σώματα σαν λίπος ή σφάζουν καρδιές όπως ο χασάπης τα γουρουνάκια. Μια κυρία που δεν τρώει κολιούς, γιατί εξαιτίας τους χάθηκε με τον άντρα της στο σούπερ μάρκετ και τον έχασε για πάντα.
Το «Θα σε πάρει ο δρόμος» είναι σκέτη ποίηση, αλλά επειδή μιλάμε για τον Σερέφα, ψυχωτικό, εμμονοληπτικό, κολλημένο με τις γεύσεις, ας πω καλύτερα πως είναι σαν αλμυρή τούρτα. Κι ευτύχησε να απογειωθεί από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης και τη σκηνοθέτιδα Έρση Βασιλικιώτη. Ελένη Δημοπούλου και Έφη Σταμούλη, θεές. Κυριάκος Δανιηλίδης, Νίκος Λύτρας, Στάθης Μαυρόπουλος, Μάριος Μεβουλιώτης και Μαριέττα Σπηλιοπούλου, μπερεκέτια. Πώς ούρλιαζε παλιά ο ντελάλης; «Μια παράσταση που πρέπει να δεις»! Όμως, για να μην ξεχνιόμαστε, ΝΗΖ6789. Γιατί κι αυτό ήταν ένα από τα νοήματα της παράστασης: Είναι που είναι η ζωή σφαγείο και γεμάτη χασάπακλες, οπότε όσοι μπορούμε ας σώσουμε μερικά αρνάκια.
* Το «Θα σε πάρει ο δρόμος» του Σάκη Σερέφα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
10°
