Η απολογία του άγγιξε φωσκολικής διάστασης ερμηνεία: Αν βρείτε έστω ένα ευρώ σε λογαριασμό ξένης τράπεζας, θα πηδήξω από τον Λευκό Πύργο. Ήμουν, είμαι και θα είμαι αθλητής. Δεν με ενδιέφεραν τα πλούτη, αλλά το χειροκρότημα του κόσμου και το ευ αγωνίζεσθαι.
Το μόνο που δεν διασαφήνισε ενώπιον των δικαστών ο πρώην δήμαρχος Παπαγεωργόπουλος ήταν σε τι είδους ζωγραφική επένδυσε, μιας και, όπως δήλωσε, μόνο κάποια έργα τέχνης απέκτησε από το υστέρημα των χρημάτων που του αναλογούσαν τόσα χρόνια. Αναρωτιέμαι: Πικάσο, Τσαρούχης ή μήπως εξπρεσιονιστικά έργα της κάποτε μούσας της δημοτικής τηλεόρασης Μαίρης Λεριά, η οποία επί των χρόνων του, όπως ενθυμούμαι, ντεμπούταρε και ως ζωγράφος;
Ταλαίπωροι Αθηναίοι τρέντηδες, έρχεστε δεύτεροι! Το κόκκινο με έντονες τανίνες είναι το νέο Lagavulin, το άσπρο με τσαχπίνικη περιεκτικότητα σε φαινόλες το καινούργιο κόλλημα, όπως παλιά η Grey Goose, το δε πεπαλαιωμένο τσίπουρο η νέα Moët. Αν στη συμπαθή τάξη των «καικαλάδων» της Αθήνας το νέο θέμα συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων είναι το κρασί και οι σωστοί τρόποι κατανάλωσης, δηλαδή πώς να κρατάς το ποτήρι, πώς να ανακαλύπτεις νέα κτήματα εσύ πρώτος, όπως παλιά ο Ίαν Ράιτ ανακάλυπτε καβάτζες στην Παταγονία, εδώ είναι Θεσσαλονίκη, δεν είναι παίξε-γέλασε! Στο βορρά αυτή η τάση έσκασε πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, αλλά ατύχησε, πέρασε, πάει, τα wine bars εδώ πάνω δεν στεριώνουν. Γιατί στα πέριξ του Λευκού Πύργου, εδώ, που πάντα σε θέματα γαστρονομίας είμαστε μπροστά, η τάση των «καικαλάδων» τους θέλει να παραγγέλνουν σταφύλια από Σαντορίνη ή Νεμέα και να παρασκευάζουν μόνοι τα αποστάγματα. Εκτός από την Τούμπα, φυσικά, όπου βρέξει χιονίσει ο Πάοκ θα... ρετσινίσει.
Τετάρτη, η νέα Δευτέρα! Ολοένα και περισσότερα μπαρ στη Βαλαωρίτου Δευτέρες και Τρίτες μένουν κλειστά. Η κάποτε χαρούμενη νυχτοντίσνεϊλαντ της Θεσσαλονίκης, στις αρχές της εβδομάδας και με το κρύο να σφυρίζει, πιο πολύ στην τούνδρα της άδειας Τάιγκας παραπέμπει πλέον. Σε αντίθεση με την κάτω πλευρά των Λαδάδικων, όπου το «Tapas Bar» είναι πάντα φίσκα και στο «Rover the Hangover» η μπίρα πάει τρία ευρώ και το φιλόξενο stage καλεί κάθε Τετάρτη ντόπια σχήματα που σκοράρουν με ελεύθερη είσοδο. Το παίζω και στοιχηματάκι χαλαρό: όταν έρθει η άνοιξη, προς τα εδώ θα ροβολήσει όλο το πλήθος.
Τα περισσότερα έντυπα της πόλης και δη οι καλλιτεχνικοί συντάκτες αντιμετωπίζουν κάθε παράσταση της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης με τρόπο τοτεμικό. Μόνο που στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ η ερμηνεία της κυρίας Δημοπούλου ήταν πουσαρισμένη μια κλίμακα πάνω από όσο πρέπει για τη Γουίνι και η live ερμηνεία των σκηνικών οδηγιών ως εύρημα κούρασε κατά γενική ομολογία της παρέας μας. Ανυπομονώ όμως για τον «Βυσσινόκηπο» στη Βίλα Καπαντζή. Η Πειραματική Σκηνή είναι πάντα μια σκηνή τέχνης με ύψιστη σημασία, ειδικά αυτές τις μέρες που ο λαϊκοπατριωτισμός του ΚΘΒΕ με «μεγάλα τσίρκα» και «μικρούς ήρωες» με κάνει να μελαγχολώ.
The Buddy Guys! Σωστά το κατάλαβες, φόρος τιμής είναι στον τεράστιο Μπάντι Γκάι και τις μπλουζιές του. Πάντα ο ήχος του κιθαρίστα Νίκου Ντουνούση, όπως παλιά με τους Blues Wire και τους Bad Bone, έτσι και τώρα, με την καινούργια του μπάντα, δεν κουνιέται ρούπι από τη Λουιζιάνα, το Μισσισιπή και τη Νέα Ορλεάνη. Να τους δεις live, όπως και να τσεκάρεις τακτικά τις ημερομηνίες με τα σχήματα που παίζουν στο «Blue Barell» της Π.Π. Γερμανού. Ένα τίμιο στέκι που παρακολουθώντας το έχω να δηλώσω πως ανάθεμα αν μια νύχτα από τα ηχεία του έπαιξε σουηδικό ελέκτρο ή μελαγχολική βερολινέζα ελεκτρόνικα. Παλιοκαιρίσια γούστα, αν με πιάνεις, και μπράβο τους.
Προς εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»: Συγχαρητήρια για την επανέκδοση και καλή τύχη εκεί έξω στον άγριο έντυπο κόσμο των ελληνικών μίντια. Θα σας παρακαλούσα, αν φυσικά ο ίδιος το επιθυμεί και εσείς θέλετε, να επαναφέρετε κάθε Πέμπτη, όπως τότε, την ανταπόκριση του Θωμά Σιώμου από τη Θεσσαλονίκη με τίτλο «Όσα φέρνει ο Βαρδάρης». Τη θυμάμαι πάντα σαν ένα τρανό δείγμα νεωτερικής, μεταμοντέρνας και όλο ουσία αστικής ενασχόλησης με τον κοινό τόπο που λέγεται Θεσσαλονίκη και η ψυχή της. Ο ταπεινός σας αναγνώστης, Στ.Τσ.
10°
