Λουτρά Λαγκαδά, 25 λεπτά δρόμος από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, κάθομαι κάτω από τον καταρράκτη που με βομβαρδίζει με θερμό ιαματικό νερό. Η πρόσκρουσή του με το σώμα μου παράγει θόρυβο βομβαρδιστικού αεροπλάνου, η ευφορία που με πλημμυρίζει με κλειστά μάτια κινείται ανάμεσα στην απόλυτη ηδονή και την παραίσθηση, νιώθω όπως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο «Κάποτε στην Αμερική», αφημένος στα στοργικά χέρια της Κινέζας που τον προμήθευαν με όπιο, νιώθω όπως στα βίπερ του Ντε Βιλιέ με τον πράκτορα Μάρκο Λίνγκε να ακολουθεί τις συμβουλές του Τούρκου υπηρέτη και χίτμαν Έλκο Κριζαντέμ και να αφήνεται στη στοργή ενός κωνσταντινουπολίτικου χαμάμ.
Το φετινό χειμώνα είμαι τακτικός θαμώνας των λουτρών του Πόζαρ, μιάμιση ώρα δρόμος από τη Θεσσαλονίκη, λουτρόπολη που με παραπέμπει στη μυθιστορία του Κούντερα (η μουσική, το σινεμά και η λογοτεχνία, φέτος, είναι από τα λίγα πράγματα που με βοηθούν να μην κατρακυλήσω σε αβυσσαλέες καταθλίψεις). Το Πόζαρ συνδέεται με ταβέρνες, θράκες και ψητοπωλεία ολκής για τους λουόμενους τους σαββατοκύριακου. Είμαστε φυλή, αν κρίνω από τα καραβάνια των αμαξιών στο δρόμο αλλά και τους θαμώνες στο Πόζαρ. Δεν θα έλεγα το ίδιο και για τη λουτρόπολη του Λαγκαδά, παρότι, για να κάνεις κράτηση στις θερμοφόρες πισίνες Κορώνεια ή Μυγδονία, πρέπει να το μεριμνήσεις τουλάχιστον τρεις εβδομάδες πριν.
Στο δρόμο ταξιδεύαμε άνετα, σχεδόν μόνοι, κατηφορίζοντας στο ύψος του Δερβενίου χάζευα τις επιπλοβιοτεχνίες και τους εντουράδες, που μαρσάρουν στους γύρω λόφους με δεινότητα αντίστοιχη με τους οδηγούς των «ξερών» σε γιαπωνέζικες b ταινίες, την αίθουσα δεξιώσεων «Πούλκας», όπου γλεντοκοπεί μετά την παντρειά η δυτική Θεσσαλονίκη, τα φουγάρα του «Τιτάν», οι διακλαδώσεις του περιφερειακού για Σέρρες ή Αθήνα.
Επιστρέφω στη θερμοφόρα πισίνα Κορώνεια, τη θαλπωρή του καυτού νερού, τις μνήμες και την ιστορία των λουτρών του Λαγκαδά, που οι δεξαμενές τους χρονολογούνται από το 900 και 1400 μ.Χ., κατασκευασμένες από τον Βυζαντινό γιατρό Ιουστινιανό. Στα χρόνια του ’50, λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο, το υδροθεραπευτήριο συγκαταλέγεται στα πέντε μεγαλύτερα της Ελλάδας, και τσουπ, να, είμαστε σε αυτό το σαββατοκύριακο του 2013, καθώς οι μασέρ Μαριάννα και Γιώργος μού διηγούνται την ιστορία τους αλλά και τις καταπληκτικές προσφορές τους: 65 ευρώ τα δύο άτομα για δύο ώρες περιποίησης, ευεξίας και μπάνιου. Εννοείται πως στο υδροθεραπευτήριο υπάρχουν προγράμματα για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια: ομαδικοί λουτήρες με έξι ευρώ, ατομικά υδρομασάζ με πέντε ευρώ, περάστε, κόσμε! «Τώρα με την κρίση, που κόπηκαν τα ταξίδια και τα περιττά έξοδα, οι Θεσσαλονικιοί έρχονται ολοένα και περισσότερο στο Λαγκαδά, μια ανάσα δρόμος» λέει ο Γιώργος.
Ινδικά και κινέζικα μυοχαλαρωτικά γκλιν γκλον κουδουνίζουν στα αφτιά μου, παρότι η Μαριάννα διατείνεται ότι υπάρχουν και πελάτες που τσιτώνονται με τέτοιους ήχους και θέλουν λαϊκά ή Παντελίδη για να χαλαρώσουν. Ξεκαρδίζομαι. Αλλά και σοβαρεύω απότομα, όταν ο Γιώργος μού δηλώνει πως είναι και ο επαγγελματίας μασέρ της ομάδας μπάσκετ του ΠΑΟΚ και πως μετά από μας θα περιποιηθεί τον παικταρά Τσαϊρέλη.
Επιστρέφοντας στην πόλη σκανάρω τα πέριξ του Λαγκαδά. Το μεταμοντέρνας αρχιτεκτονικής έμπνευσης περίβλημα του «Carrefour», τα τρακτέρ στα χωράφια, τη στροφή για Λαγυνά, δεκαετίες που το θυμάμαι το τοπίο παραμένει απαράλλακτο, όπως το σκανάριζα και παλιά από μια θέση στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ Ξάνθης. Το μόνο που λείπει είναι το περίφημο σουπάδικο που έχω ξεχάσει το όνομά του, αλλά όχι την τεράστια πινακίδα του που διαφήμιζε την τρελή γκουρμέ αποκλειστικότητά του: γίδα βραστή.
Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, η πόλη ετοιμαζόταν για εξάψεις και γούστα, η μυθολογία που θέλει τον Σαλονικιό το σαββατόβραδο, κρίση ξεκρίση, να ξεπορτίζει είτε για τα μπουζούκια του «Αβαντάζ» είτε για τα κουλτουριάρικα beats του «Elvis». Μόνο που όλοι αυτοί δεν πάνε στη λουτρόπολη του Λαγκαδά. Γιατί ο κανόνας λέει πως μετά από τέτοια χαλάρωση και χαρά, το καλύτερο κλάμπινγκ γίνεται στον καναπέ σου ή το κρεβάτι σου. Μάντεψε ποιο από τα δύο κάναμε μετά και μάθε γιατί στο loutralagada.gr βγάζεις chill out καλύτερο και από «Café del Mar».
10°
