Σάββατο βράδυ, με τις ακτίνες του φεγγαριού να πέφτουν στα νερά και σαν παραίσθηση να κάνουν τον Θερμαϊκό να αστράφτει σαν καλογυαλισμένο πάτωμα, κατηφορίσαμε από Δοικητηρίου σε πλατεία Αντιγονιδών και ύστερα πιο κάτω, εκεί που η Εγνατία φιλάει το Βαρδάρη. «Hotel Άριστον», πινακίδα αλογονούχου μπλε, γράμματα καθέτως τοποθετημένα, ρεσεψιονίστ που μας καλησπερίζει. Είμαστε εδώ για την παράσταση «Fake Time 2013». Επτά όροφοι, 42 δωμάτια, 20 καλλιτέχνες, μια ιδέα της Λέλας Ράμογλου για τον κόσμο που μας περιτριγυρίζει.
Στο lounge συμπληρώνουμε ένα ερωτηματολόγιο, όπου με βάση τις απαντήσεις σχεδιάζεται και η καμπύλη της συναισθηματικής και πνευματικής μας κατάστασης. Ένας ηθοποιός, μεταμφιεσμένος σε groom boy, μας πληροφορεί πως η παράσταση αρχίζει και δεν έχουμε παρά να καταθέσουμε το ψυχογράφημά μας στον πρώτο όροφο, όπου αδελφές νοσοκόμες θα κάνουν διάγνωση και αναλόγως με την ποιότητα του χαρακτήρα μας αλλά και την πάθηση που θα διαγνώσουν θα μας στείλουν στον όροφο που μας αρμόζει. «Να πάτε στον πέμπτο» μας προστάζουν, διακρίνοντας συμπτώματα και πάθηση μεγαλομανίας.
Ανηφορίζουμε με τα πόδια: σκηνικό μπαρόκ, σκηνικό σαν ταινία του Βισκόντι, χρυσοποίκιλτα κεφάλια ελαφιών, λουδοβίκειοι καναπέδες, μια σοπράνο άδει σε υψηλές κλίμακες, μια κυρία επί των τιμών και ζωγράφος ταυτόχρονα αρχίζει να σκιτσάρει τα πορτρέτα μας, μια δασκάλα καλών τρόπων και αστικού σαβουάρ βιβρ μας παραδίδει μαθήματα art de la table. Σε ό,τι με ρωτάει απαντώ λάθος. «Niemals, niemals! Ποτέ, ποτέ! Μόνο το παγωτό τρώγεται με το κουταλάκι, όλα τα γλυκά με το πιρούνι».
Ο τέταρτος όροφος είναι ένα δάσος: κορμοί και κλαδιά δέντρων, κούνιες, μια μεταλλική τραμπάλα. Ένας που απαγγέλλει την «Ασκητική» του Καζαντζάκη σαν ινδικό μάντρα, δυο κοπέλες ξωτικά μάς κάνουν μάθημα περί φιλίας.
Στον τρίτο όροφο μας φορούν ακουστικά, περιπλανιόμαστε σε εφιαλτικά παιδικά δωμάτια, με εφιαλτικά βιντεάκια και cocorosieστικές μουσικές να κάνουν γκλιν γκλον, ποιήματα στους τοίχους, ξέστρωτα σεντόνια. Το «Fake Time 2013» με ενθουσιάζει, όμως στο δεύτερο όροφο πληρώνω τη χαρά μου με δύο λεπτά ισόβια, καθότι εδώ φιλοξενείται το ανακριτικό γραφείο αλλά και το κελί μιας προσομοίωσης της αστυνομίας. «Ποιος έβαψε μαύρο το ουράνιο τόξο;» με ρωτάει ο μπάτσος. «Εγώ» απαντώ θρασύτατα και με μπουντρουμιάζουν.
Όσο κι αν προσπαθήσω να σας το περιγράψω, αυτό το χάπενινγκ, αυτή η περφόρμανς, αυτό το θεατράλε multimedia, οικολογικό, παραισθησιακό και χοτελίστικο γεγονός, αποδίδεται μόνο αφού το παρακολουθήσετε. Γι’ αυτό άλλωστε τα γράφω όλα αυτά: ό,τι πιο δροσερό, γενναίο, ταρακούνημα και τέχνη φιλοξενεί αυτές τις μέρες η Θεσσαλονίκη.
Ξαφνικά, ο groom ουρλιάζει πως έγινε έγκλημα, κάποιος σκότωσε κάποια, μας περικυκλώνουν με κίτρινη ταινία προστασίας του τόπου του εγκλήματος, μας στοιβάζουν στο γραφείο της διευθύντριας της αστυνομίας, παρακολουθούμε live την ανάκριση δύο υπόπτων, ενώ από τα ηχεία κατά τη διάρκεια της απολογίας τους εισβάλλουν και μπουζούκια από τα σκυλάδικα που παίζει ο Λαϊκός FM. Καλό εφέ!
Κατηφορίζουμε πάλι για το lounge, τελική σκηνή σε μοναστηριακό τραπέζι, όλοι οι πρωταγωνιστές φόρα παρτίδα απαγγέλλουν από μια λέξη. Λέξεις σαν αυτές που σε περιβάλλουν: δημοκρατία, μπαλόνι, ησυχία, εξουσία, βρόμικα, niemals… Το πτώμα το κουβαλούν και το εναποθέτουν μπροστά τους, το ραίνουν με χώμα, το θάβουν, μετά ανασταίνεται, το ξεπλένουν με νερό. Χειροκροτούμε θερμά, μετά το τέλος της παράστασης το lounge συνεχίζει να λειτουργεί και να σερβίρει ζεστά gluwein.
Είσοδος 15 ευρώ, διάρκεια κοντά 2 ώρες, να πάτε, να συμμετάσχετε, να απαντάτε κουκουρούκου σαν ηθοποιοί που αυτοσχεδιάζουν. Να αφεθείτε στο παιχνίδι και τη μαγεία του, να στηρίξετε όλη την κατάσταση που θα διαδραματίζεται για λίγα ακόμα σαββατοκύριακα στο «Hotel Άριστον», Καραολή και Δημητρίου 5. Κρατήσεις στο 2310 222292.[Φωτο:Σάκης Γιούμπασης]
Για κρατήσεις θέσεων καλέσατε:2310 222292, μην εκπλαγείτε που θα συνδεθείτε με ταξιδιωτικό γραφείο, σωστά καλέσατε
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
11°
