Οι Chinese Basement, ένα αλητήριο τρίο με κιθάρα, μπάσο κι ένα σετ παιδικών τυμπάνων, παίζουν την ημέρα στην Τσιμισκή και τις νύχτες στην πλατεία Ναυαρίνου. Ό,τι βγάζουν από τους διερχόμενους το βάζουν στο κοινό ταμείο για να αποπληρώσουν τα έξοδα από το δίσκο τους, που τύπωσαν από την τσέπη τους. Ρίχτε τα ψιλά σας –αυτοί οι πιτσιρικάδες έχουν θράσος, μια Sonic Youth μαγκιά και βγάζουν ένα θόρυβο συγκινητικά εφηβικό, grunge-ικά αγριεμένο και αρκούντως αποφασισμένο– το τραγούδι τους να ακουστεί παντού.
«Σε αντίθεση με την Αθήνα, που μοιάζει βομβαρδισμένο τοπίο, κι ένας Ιρανός φίλος μου διατείνεται πως το κέντρο της είναι ολόιδιο με της Τεχεράνης, εδώ πάνω τα πράγματα δείχνουν καλύτερα». Ο Χρήστος Πασσαλής έφυγε από τη Θεσσαλονίκη στα τέλη του ’90. «Τσατισμένος με την πόλη, με τις ανύπαρκτες ευκαιρίες ως προς την τέχνη μου, με τη μιζέρια των ανθρώπων». Επέστρεψε για τις ανάγκες της τετράωρης performance «Γαλαξίας», που η ομάδα blitz «εξετέλεσε» το προηγούμενο σαββατοκύριακο στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, καλεσμένη από τη XV Μπιενάλε Νέων Μεσογείου. Με το που μπήκε στο στούντιο για τη συνέντευξη, τα κοριτσόπουλα της γραμματείας τσιμπιόνταν και σκουντιόνταν. Ήταν η υποψηφιότητα για Όσκαρ του «Κυνόδοντα», η «Χώρα προέλευσης» του Τζουμέρκα ή νέτα σκέτα ότι το αγόρι έχει κάτι από Μπραντ Πιτ; Ό,τι κι αν ήταν, είπαμε πολλά για τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, για το πώς άλλαξαν οι ισορροπίες και για το πώς εδώ πάνω πλέον όλα είναι έτοιμα για κάτι καινούργιο που θα βάλει τη Θεσσαλονίκη πιο ψηλά πάνω στο χάρτη.
«Σκεφτόμουν αυτό που λέγαμε για το πάρτι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Μήπως παίξουμε, κι ανέβω καμιά βδομάδα, γιατί η Αθήνα δεν έχει καθόλου πλάκα, φίλε. Μιζεριστάν μάς κάνανε». Με τον dj Snatch, γκράντε παίκτουρα, με έδρα το αθηναϊκό Soiree De Votanique στο Μεταξουργείο, βολτάραμε πριν μερικά βράδια στα καινούργια κόζια της Θεσσαλονίκης, που είναι πλέον μπαρ σε στοές. Στο Haven της Ρογκότη, στην Tropicana της Κολόμβου και στο La dose που δεν είναι σε στοά, αλλά έχει μέσα του μια ωραία δίοδο-πέρασμα σε μια αίθουσα με μπιλιάρδο και τοίχους όπου νέοι φωτογράφοι καρφιτσώνουν τα πρότζεκτ τους. «Είστε Παράδεισος» απεφάνθη.
Δεν είμαστε Παράδεισος, αντικρούω. Έχουμε ανεργία στο φουλ, βρόμα σκουπιδιών που ξεχειλίζει, αφού οι ΠΑΜΕτζήδες υπάλληλοι της Καθαριότητας του Δήμου μπλοκάρουν οποιοδήποτε σχέδιο Μπουτάρη για ευπρεπισμό της πόλης, εκρήξεις και χειροβομβίδες στην Τριανδρία, μπόλικη γαϊδουριά, καθώς, για παράδειγμα, όλοι διπλοπαρκάρουν σε κεντρικούς δρόμους, όμως είναι τόσο ανεπανόρθωτη και ανήκεστη η καταστροφή του αθηναϊκού κέντρου, από ό,τι κατάλαβα από τις διηγήσεις των Αθηναίων φίλων, που αίφνης στα μάτια τους η Θεσσαλονίκη αποκτά μεταφυσικά μαγικές διαστάσεις. Ασχέτως αν στο κέντρο μας βολτάρουμε χωρίς πεσίματα ή δακρυγόνα, τα κλειστά εμπορικά μαγαζιά είναι κι εδώ μια θλιβερή πραγματικότητα. Στα δυο εκδοτικά συγκροτήματα, Μακεδονία και Αγγελιοφόρο, εκατοντάδες δημοσιογράφοι ζουν υπό ρυθμούς άγχους κι εργασιακής ανασφάλειας περιμένοντας το χειρότερο. Και στα ράδια είναι απλήρωτοι, αλλά είπαμε! Είμαστε πάντα Θεσσαλονίκη! Χτυπάς ένα φραπόγαλο ή αράζεις τις νύχτες σε έναν πεζόδρομο και φεύγουν κάτω τα φαρμάκια.
Και η μόνη παραγωγική δραστηριότητα, η μόνη σοβαρή μπίζνα που μπορείς να κάνεις, είναι να ανοίξεις ένα μπαρ ή ένα καφέ, ένα φαγάδικο. Ή να κάνεις τέχνη! Χιλιάδες λαού στο opening της XV Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών συνέρευσαν στο λιμάνι, περιηγήθηκαν στις αποθήκες και χόρεψαν με το swing των The Speakeasies’ Swing Band ως αργά. Με το Κατερινάκι, πρίμα φωνή και μπαλαρίνα μπροστά, ξέσαλο και τσαχπίνικο, και μια μπάντα πίσω της με όρθιο κοντραμπάσο, smooth πλήκτρα, μετρονομημένα τύμπανα, μαγικό κλαρινέτο, φινετσάτες κιθάρες και τρελό βιολί, οι The Speakeasies’ Swing Band πιστοποίησαν πως είναι η τέλεια μπάντα για να κεφάρεις ή και για να κλάψεις, καθότι η μυθική τους διασκευή στο «Cry Me a River» της Dinah Washington σκόρπισε τρυφεράδα κι αγκαλιές και ρίγη συγκίνησης.
Τέτοια γράφω για να διασκεδάσω κι εγώ τις φοβίες και τα άγχη μου, και τα διαβάζετε, Αθηναίοι, κι ονειρεύεστε πως εδώ είναι η χώρα της τέχνης, του κεφιού και της χαλαρής συμβίωσης. Και πως η πόλη είναι σαν το Σικάγο την εποχή της κρίσης ή το Βερολίνο του μεσοπολέμου. Αλλά φευ! Το μόνο καλό που έχει είναι η θάλασσα. Την κοιτάς, ονειρεύεσαι πως τη διασχίζεις και ξεχύνεσαι στον ορίζοντα, νομίζεις πως έχει διέξοδο, αλλά τι κρίμα: η πραγματικότητα μας συνθλίβει. Ο βυθός της είναι γεμάτος κόπρανα, αστικά λύματα και μόλυνση. Οι άνθρωποι με τη μικροκακιούλα στο στόμα, όπως σε κάθε επαρχιακή λουτρόπολη δηλαδή. Με τα καλά μας και τα «κακά» μας.
Μια δράση-πάρτι, μια νύχτα με χρώμα, τρελή μουσική και… συρρεύσατε, πλήθη! Η παράλληλη δράση SOULbiosis του περιοδικού SOUL, που φιλοξενείται στις αποθήκες 7 και 13 του λιμανιού, θα παρτάρει και θα τιμήσει όλους τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν με κέφι και τέχνη. Ειδικά για αυτή τη βραδιά, η street artist Faith48 θα χτυπήσει live εικόνες, ενώ από τον προτζέκτορα θα έχετε την ευκαιρία να δείτε όλα τα έργα που φιλοξενούνται στις αποθήκες. Στα πικάπ ο Χρήστος Εξαρχόπουλος των The Trouble σε ρόλο Chris Ex on the dexx.
16°
