Dreamland! Ένας λύκος με σφεντόνα που σε κοιτά στα μάτια! Ανθρωπάκια-πειρατές περίεργα, αξύριστα, κοντόχοντρα, σχεδόν σαν βαρελάκια. Και γυναικείες φιγούρες κατακίτρινες σαν μελισσάκια. Ο littl, ο dreyk the pirate και ο b., Αθηναίοι γκραφιτάδες, είπαν να αφήσουν τα Εξάρχεια και την Κυψέλη και να ανηφορίσουν στο βορρά. Το φιλόξενο showroom των Kalos & Klio τους χάρισε τους τοίχους του, η street art τους από το πεδίο των δρόμων, όπου άναρχα και ελεύθερα αναπτύσσεται, εγκιβωτίστηκε σε κάδρα και πίνακες της πιο ανήσυχης θεσσαλονικιώτικης γκαλερί.
Λίγο πιο μετά, η σαραντάλεπτη περφόρμανς του Άρη Σερβετάλη, της Ευσταθίας Μπίρμπα και του dj The cadet sOn-ampulist καθήλωσε τους 400 θεατές που κατηφόρισαν στην υπόγεια αίθουσα του «Αριστοτέλειο», με μια μπεκετικού τύπου υπαρξιακή αγωνία να σε αφήνει άναυδο και μια μουσική υπόκωφη σαν μπάσο που βαράει τα σπλάχνα σου να ωθεί τον ηθοποιό σε αλλεπάλληλες πτώσεις και ανορθώσεις. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα οι κατάμεστες σε ανοιχτούς ή κλειστούς χώρους περφόρμανς της biennale:3 έδωσαν την ευκαιρία και σε άλλες φυλές της πόλης πλην των φραπεδαριστών να αλωνίσουν τους δρόμους και να δώσουν παρών. Μου αρέσει το φετινό φθινόπωρο και τα ξόρκια που κάνουμε τις νύχτες για να μην καθηλωθούμε μπρος σε μια τηλεόραση που ξερνάει πανικό σουρλουλίζοντας ασύστολα.
Η ORLAN στο Μέγαρο, με εμφυτεύματα στους κροτάφους, μάγεψε με τη cyborg κατατομή και το μεστό της λόγο όλα τα Θεσσαλονικόπουλα της νέας αναδυόμενης φυλής των νεοτρεντι-artcholics, καθώς καταργώντας κάθε όριο ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το έργο και γινόμενη η ίδια και τα δύο υπέδειξε τη σημασία της πρωτοπορίας. Τη χρειαζόντουσαν αυτή τη διάλεξη οι νεοτρέντηδες, που εκτός από το να μουτζουρώνουν κουλαμάρες σε χαρτί ή τοίχους και να πίνουν τα ποτά τους κυνηγώντας το φάντασμα της μποέμικης ζωής, πρέπει επιτέλους να ρισκάρουν κι αυτοί κάτι περισσότερο από την αλλαγή σκελετού στα γυαλιά!
Κι επιτέλους άνοιξε η «Τομπουρλίκα» μετά το θερινό διάλειμμα. Το πιο ωραίο μεζεκλίδικο φαγητό, σερβιρισμένο με μια μεγαλειώδη λαϊκή και ρεμπέτικη μουσική παιγμένη από τρεις μουσικάντηδες ολκής, είναι εκεί και πάλι. Στη Ναυμαχίας Λήμνου 14, η χασιέντα του μπουζουκιού, το ρεμπέτικο Ministry of Sound του βορρά, η πιο βέρα θεσσαλονικιά διασκέδαση, ντερμπεντέρα και φίνα, εγγυάται Γκιουλ Μπαχάρ νύχτες, καμηλιέρηδες και αράπικα σπαθιά να σε φυλούν τις νύχτες από όλα τα κακά. Η διακόσμηση της «Τομπουρλίκας» με συγκινεί. Όπως και το φαγητό της. Αυγά με παστουρμά, αφού Τομπουρλίκα σημαίνει αφράτο, στρουμπουλό κοριτσάκι, ένας καθρέφτης με ζωγραφιά του Τσιτσάνη, ασπρόμαυρες φωτογραφίες με τον ΠΑΟΚ κυπελλούχο και τον Νίκο Παπάζογλου να άδει σε τσακίρ κέφια, ασπρόμαυρο πάτωμα-σταυρόλεξο και πινακίδες που συστήνουν να ομιλούμε χαμηλοφώνως. Τρία όργανα, ένα πιάνο Τσάικα, μια κιθάρα, ένα μπουζούκι κι ένα τούβλο για να βάζει πάνω του το πόδι του ο μπουζουκτσής και να μετράει το ρυθμό, κι ορίστε η τέχνη για το πώς δεκαετίες τώρα να μην παίρνεις χαμπάρι ότι αλλάζει ο κόσμος. Η «Τομπουρλίκα» είναι στον κόσμο της.
Αυτό είναι το καλό της Θεσσαλονίκης. Ο Μπέκετ κι ο Τσιτσάνης, η street art και το σουβλατζίδικο «Ετση ντε» στο Ντορέ, είναι ένα τσιγάρο δρόμος για όσους έχουν εξάψεις και θέλουν να την περπατάνε, να τη ζούνε, να τη μυρίζουνε, να τη γλεντάνε. Μόνο που τώρα, άντε σπιτάκι σου, γιατί το τελευταίο δισκάκι των Your Hand In Mine λέγεται «The Garden Novels» και η ακρόασή του θέλει μοναξιά και γλυκιά περισυλλογή. Σαν φύλλο από δέντρο της Καρόλου Ντηλ που πέφτει στο πεζοδρόμιο, σαν χελιδόνι που από Καλαμαριά μετακομίζει για εύκρατο Κάιρο, σαν θαμπό φως που τρεμοσβήνει κόντρα στις άσπρες θανατερές κλινικές λάμπες που φωτίζουν τα χειρουργεία στο Ιπποκράτειο, ο ήχος των Your Hand In Mine σε αυτό το δίσκο κουβαλά όλη τη μελαγχολία του χειμώνα που έρχεται. Στο ράδιο παίζω το «A Boy and the Birds» και είναι σαν από την πολύβουη Αριστοτέλους, όπου είναι τα στούντιο του Republic, κάτι να με διακτινίζει στην κεντρική ή βόρεια Ευρώπη. Σε ένα στενό της Πράγας ή στο λιμάνι του Κίελου. Δεν είναι πια το μυστικό που πάει στόμα στόμα, αφού αυτό το σχήμα είναι μακράν ό,τι καλύτερο και δημιουργικότερο, συνεπές και πρωτοπόρο διαθέτει η Θεσσαλονίκη. Παραμένουν ντουέτο, παραμένουν σεμνοί, σχεδόν αόρατοι, σημαία στην έρημο, μεταμεσονύχτια λυρικοί, ιδανικό σάουντρακ για νυχτερινές πτήσεις. Φθινόπωρο ωραίο με διαδρομές στο χάρτη, ραντεβού σε spots, δράση, περιέργεια, ήρωες, στέκια, εξορμήσεις. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι 28. Κι αυτή την πόλη, όλως παραδόξως, το φετινό Σεπτέμβρη νιώθω πως την ξαναερωτεύτηκα από την αρχή. Κάτι αλλάζει εδώ πάνω. Το νιώθω και το υπογράφω.
12°
