Δευτέρα: οι Δευτέρες δεν μετράνε. Οι Τρίτες δεν μετράνε επίσης, όμως με καλημέρισε η Λούνα. Δεν την λέει κανείς Λούνα αλλά θα της ταίριαζε έτσι άσπρη άσπρη που είναι. Λευκή σαν την σελήνη. Αν ήξερε πως είναι γάτα θα ήξερε πως έχει και όνομα; Οι γάτες στον καθρέφτη δεν καταλαβαίνουν καν πως βλέπουν γάτα, πόσο μάλλον τον ίδιο τους τον εαυτό. Η Λούνα δεν πρέπει να έχει δει καθρέφτη ποτέ. Αλλά έστω: ίσως καλύτερα έτσι. Οι καθρέφτες μας χρειάζονται μόνο για να σιάξουμε τα μαλλιά και τους γιακάδες. Να ταιριάξουν τα χρώματα. Στο Μετρό βλέπω βλέμματα υπνωτικά και πού και πού χαρούμενα. Κάποιες φορές οι άνθρωποι μουρμουρίζουν μόνοι τους ή γελάνε με κάτι ασήμαντο. Κάποιος μιλάει στον φανταστικό του φίλο με ear pod στο αυτί για να μην τον περάσουν για σχιζοειδή ψυχοσικό. Μπορεί να κυκλοφορεί με τον πραγματικό του φίλο ανενόχλητος. Τετάρτη και στον δρόμο διαβάζω φευγαλέα συνθήματα στους τοίχους και μερικές φορές κάτι πολύ ευφάνταστο. Σηκώθηκε μόλις το δέντρο! Σύνταγμα γιορτινό. Πέμπτη και Παρασκευή και ετοιμαζόμαστε για εξόδους. Και έξοδα. Ψώνια. Πανηγύρια της ματαιοδοξίας στον μαύρο καθρέφτη. Μένει η χαρά παντού! Σάββατο στα Άνω Πατήσια. Χορός. Συναυλία στο γήπεδο Tae Kwon Do. Jack Savoretti. Χορός. I am cringe, but I am free. Συγκινήθηκα και λίγο με όσα είπε για τον εγκλεισμό. Δεν είναι ντροπή. Τα ακούω. Ζορίστηκε λίγο ο φίλος αλλά και ποιος δεν ζορίζεται μετά τη «στενή». Εκείνες τις νύχτες που γύριζα μόνος. Ήταν άδεια η πόλη. Σήμερα δεν είναι πια. Θα πάρει μπρος. Θα πάρω μπρος και ‘γω. Χόρεψα λίγο. Σήμερα κάποιος χόρεψε στον δρόμο! Δεν θα ήταν ωραία από Δευτέρα όλοι να χορεύουν παντού;
24°
