«Λαΐς» για πάντα
Η «Λαΐς», λαϊκό θερινό σινεμά σε ταράτσα του Μεταξουργείου (με μαγαζιά από κάτω), λειτούργησε το διάστημα 1948-1976 ως επιχείρηση της οικογένειας Ανέστη.
Η «Λαΐς», λαϊκό θερινό σινεμά σε ταράτσα του Μεταξουργείου (με μαγαζιά από κάτω), λειτούργησε το διάστημα 1948-1976 ως επιχείρηση της οικογένειας Ανέστη.Ύστερα, ακολουθώντας τη (λόγω τηλεόρασης) κρίση του κινηματογράφου έκλεισε – κι επί δεκαετίες ρήμαζε. Αυτό τον καιρό όλο το κτίριο, ανακατασκευασμένο (αρχιτέκτονες: Ν. Μπελαβίλας - Β. Τροβά, πολιτικός μηχανικός: Β. Πλαΐνης, οπτικοακουστικά: Dr. G. Schubert - Γ. Σταυρόπουλος), εγκαινιάζεται επιτέλους ως η νέα στέγη της «Ταινιοθήκης της Ελλάδας», με τρία σινεμά (το υπάρχον συν δύο χειμερινά), μουσείο, βιβλιοθήκη και πολλά άλλα (στη φωτογραφία, το έργο σχεδόν τελειωμένο). Εύγε στον Θ. Αδαμόπουλο, τον Ν. Κούνδουρο, τον Κ. Λαλιώτη και σε όποιον άλλον συνέβαλε στην κατά τη γνώμη μου σημαντικότερη καλλιτεχνική νεκρανάσταση των τελευταίων ετών. Όσοι πιστοί είχατε «χτίσει τοίχους» στο «Άστυ» και στην Κανάρη, προσέλθετε στο σύγχρονο αυτό σπουδαστήριο κινηματογράφου. «Λαΐς» - Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά Οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136, κοντά στο σταθμό «Κεραμεικός» του μετρό, 210 3609.965, 210 3612.046.
Ξενάκης και Ξηρού
Όχι, δεν κάνω παιχνιδάκι με το σπάνιο γράμμα Ξι. Απλώς, στο πλαίσιο του Δεύτερου Αφιερώματος στον Γιάννη Ξενάκη –το οποίο επιμελήθηκε η Άννα Κατφέτση– είχα την τύχη να δω το ντοκιμαντέρ “Charisma X”, που γύρισε γι’ αυτόν η σκηνοθέτις Έφη Ξηρού. Πρόκειται για μια άρτια δουλειά, διάρκειας 65΄, απ’ αυτές που τις βλέπεις και λες «πλούτισα». Γυρισμένο σε πολλούς τόπους της Ελλάδας και του εξωτερικού, ιχνηλατεί επιτυχώς τη ζωή και το έργο του διάσημου μουσικού και αρχιτέκτονα. Κι αν για τη μουσική του Ξενάκη μού λείπουν τα κριτήρια για να την αξιολογήσω, τη δουλειά της Ξηρού τη θαύμασα. Προβάλλεται συνεχώς. Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Βασιλέως Γεωργίου 17-19Β, Ρηγίλλης, 210 9242.111
Λιάνα Αναστασιάδου
Αρχιτέκτονας και ζωγράφος, μαθήτρια –μεταξύ άλλων– του Νίκου Εγγονόπουλου, η Αναστασιάδου, «στο κουρμπέτι» από το 1992, μας δείχνει δουλειά της τελευταίας τριετίας σε ακρυλικό, παστέλ και κάρβουνο σε μουσαμά. Κλείνει δε τη σεμνή της αυτοπαρουσίαση γράφοντας: «Η ζωγραφική αυτή είναι μια αφήγηση συγκινήσεων με εικόνες». Αξίζει. Γκαλερί “Astra”, Καρυατίδων 8, Μακρυγιάννη, 210 9245.630. 7-24 Οκτωβρίου.
Στο άρθρο μου «Η Αθήνα στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία» (φύλλο της 23/9/09) είχα μια σημαντική παράλειψη, και μάλιστα από ένα μυθιστόρημα που και το ξέρω και το αγαπάω: «Τα μελένια λεμόνια» του ξεχωριστού Θανάση Τριαρίδη. Το κεφάλαιο αρ. 27 του βιβλίου, που εκτυλίσσεται στη χωματερή των Άνω Λιοσίων, κλείνει την αξιοσημείωτη ιστορία της «αγγελοφτυσμένης» Στέλλας. Διευκρινίσεις για το τι σημαίνει αυτό, στο σύνδεσμο που ακολουθεί (θυμίζω ότι όλα τα βιβλία του συγγραφέα διατίθενται ελεύθερα και στο διαδίκτυο): www.triaridis.gr/melenia/book
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
16°
