Ό,τι και να σκεφτούμε πια, υπάρχει ένα τραγούδι που το ’χει πει πριν από μας για μας, με καλύτερο τρόπο.
Ό,τι και να σκεφτούμε πια, υπάρχει ένα τραγούδι που το ’χει πει πριν από μας για μας, με καλύτερο τρόπο. Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία; ΄Η ό,τι και να πεις κάτι περισσεύει; ΄Η μήπως εκείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι; Σαν το Καραγκιόζη, γιατί όχι…
Με φρικάρει η άνεση με την οποία βρίζει ο οποιοσδήποτε στο Ίντερνετ: του έχει δοθεί (του οποιουδήποτε) η δυνατότητα να κάνει άμεση κριτική από τη στιγμή που αγόρασε (ο οποιοσδήποτε) ένα laptop με λεφτά του μπαμπά του, ή έστω με λεφτά που έβγαλε έντιμα ή ανέντιμα ο ίδιος. Ο οποίος έχει κατουρηθεί από τη χαρά του που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπορεί να γράφει τη γνώμη του – τόσα χρόνια την έκανε γαργάρα, τώρα μπορεί να την τσαμπουνάει άνετα, χάρη στο θαύμα του Ίντερνετ. Αυτός που γράφει τη στραβή του λοιπόν έχει πολλά απωθημένα και σπάνια είναι δημιουργικό άτομο, μια και τα δημιουργικά άτομα βασικά ονειρεύονται όλη την ώρα οπότε δεν κάθονται να κριτικάρουν στα site, blog και Facebook.
Σκασίλα τους. Όταν είσαι δημιουργικός άνθρωπος δεν έχεις χρόνο/διάθεση να βγάζεις αρνητική ενέργεια σε κείμενα γιατί την ενέργειά σου τη μετατρέπεις σε δημιουργία. Πςςς. Όχι παίζουμε. Επίσης... όταν είσαι δημιουργικός άνθρωπος δεν ασχολείσαι με το τι γράφει/λέει ο ένας και ο άλλος, ξανά σκασίλα σου. Και τέλος... ψιλο-ξέρεις ορθογραφία. Δεν γράφεις, δηλαδή, «είσται βλαμένη» ούτε «βρήται επιτέλους άλλη δουλιά και σταματήσται να γράφαιτε!»
Γιατί οι άλλοι, δημιουργικοί και μη, όταν διαβάζουν τέτοια, αισθάνονται το μυαλό τους να τσιτσιρίζει. Τα μάτια τους πονάνε. Το κεφάλι τους πονάει κι αυτό, για να μην αφήσει τα μάτια αμάτιαστα. Και πίσω από την εμπάθεια και τα απανωτά λάθη βλέπουν (οι άλλοι, αυτοί που διαβάζουν βαστώντας την κεφάλα τους) βλέπουν μία σβάστικα στο βάθος... ελπίζουν προς στιγμήν πως είναι οφθαλμαπάτη... μπα, δεν είναι το ηλιοβασίλεμα στην έρημο που μοιάζει με όαση τελικά, αν κοιτάξεις προσεκτικά είναι όντως σβάστικα...
Είναι απογοητευτικό να εξελίσσεται έτσι η ζωή και όχι αλλιώς, να γράφουν όλο και περισσότερο στο Διαδίκτυο οι κολλημένοι, φανατικοί, ρατσιστές – οι άνθρωποι που πάντα πίστευες ότι αποτελούν μειονότητα στην ελληνική κοινωνία και ίσως να είναι όντως μειονότητα παντού εκτός από το διαδίκτυο. Το οποίο δεν μου αρέσει επειδή είναι virtual: ένα φο μέρος όπου ο καθένας (ή ο οποιοσδήποτε) μπορεί να παριστάνει οτιδήποτε ενώ κρύβεται πίσω από ψευδώνυμα, ψεύτικα προφίλ και ανωνυμίες.
Τέλος πάντων και εντελώς άσχετα πήγα στο «Mini size» με την Πέμη Ζούνη ένα βράδυ κι έφαγα νόστιμες μπουκίτσες κοτόπουλου με σάλτσα, πιτάκια με μοτζαρέλα και πικάντικα μεζεδάκια. Είχε δροσιά, ηρεμία, φιλικό σέρβις, ήσυχη ατμόσφαιρα μικρής πόλης... Είναι όμορφο το «Mini size» και προσφέρεται για ουσιαστικές συζητήσεις, απ’ αυτές που στο τέλος σ’ αφήνουν ξεκούραστη κι ας είναι πια μαύρη νύχτα.
Το τρένο περνάει παραδίπλα, αλλά είναι σαν να γλιστράει στον ύπνο σου. Οι πελάτες μιλάνε χαμηλόφωνα, διακριτικά. Το φως είναι σωστό, ούτε πολύ ούτε λίγο. Καταλαβαίνεις ότι το καλοκαίρι είναι εδώ, ξαπλωμένο στις ζεστές ράγες, λες και σκέφτεται να αυτοκτονήσει. Ιδέα δεν έχω πώς μου ήρθε αυτό τώρα, ελπίζω να μην το εκλάβετε ως μπούρδα, στ’ αλήθεια μερικά καλοκαιρινά βράδια υπάρχει μια τέτοια (ανησυχητικά ήσυχη) αίσθηση στον αέρα.
Ένα άλλο βράδυ πήγα στο «The Artist», ωραίο μπαράκι με κήπο – στον πρώτο όροφο φιλοξενούνται εκδηλώσεις κάθε είδους, καλλιτεχνικο-φιλοσοφικού περιεχομένου, καθώς και live, μίνι-παραστάσεις, ένα σωρό πράγματα. Το ίδιο το μπαρ είναι χαλαρό, cool, με παλιούς ξύλινους πάγκους (μάλλον ξυλουργείου) και με περίεργα έργα Τέχνης στους τοίχους, με μπαλκονάκι που βλέπει την Πλατεία Χαλανδρίου και με αόριστα νοσταλγική, πλην όμως ζωηρή ατμόσφαιρα: η εκδήλωση της βραδιάς ήταν για την Αγάπη ως συναίσθημα και καλλιτεχνική δημιουργία (μη μιλάς άλλο για αγάπη/ η αγάπη είναι παντού).
Οι τιμές μια χαρά, κι ο αέρας του Χαλανδρίου επίσης – σίγουρα έχει χτυπηθεί κι αυτό από την Κρίση, αλλά δεν του φαίνεται... μια που ήμουν στην περιοχή τσέκαρα κι ένα φούρνο (μη χάνουμε το κολάι), τον «Ζαγοραίο»: πολύ ωραία κουλουράκια με ταχίνι και κριτσίνια με μπατιρόσπορο. Τιμές λογικές. Ψωμί σούπερ. Γενικά το Χαλάνδρι σε κάνει να αισθάνεσαι μια ανακούφιση με βάθος, με περιεχόμενο – κάπως σαν τη Γλυφάδα ή τη Βουλιαγμένη που μου φαίνονται μακρινά όνειρα αλλά σίγουρα (αν δεν έχει γκρεμίσει κανένας φούρνος, που λέει ο λόγος) διατηρούνε ακόμα κάτι ίδιο με αυτό που ήτανε παλιά, κάτι που δεν έχει αλλάξει ριζικά, ή έστω κάτι από Χαλάνδρι...
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
