Ο Κώστας Σιώκος, αδερφός του γνωστού παλιού ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού και ποδοσφαιριστής του Αστέρα Ζωγράφου ο ίδιος, Ολυμπιακός βέβαια, ένας από τους ωραιότερους λεβεντόγερους που έχω συναντήσει ποτέ, έχει εδώ και 38 χρόνια ένα λαϊκό ταβερνάκι-μνημείο στ’ Άνω Ιλίσια. Ημιυπόγειο, πολλά κρασοβάρελα (εν λειτουργία, όχι για μπούγιο, από τα οποία οι πελάτες σερβίρονται μόνοι τους!), παμπάλαιο ψυγείο, πέντε τραπέζια όλα κι όλα, ετερόκλητο λαϊκό ντεκόρ, απίθανες επιγραφές στους τοίχους, διηλικιακές αντροπαρέες που καλαμπουρίζουν και αλληλοπειράζονται. Ό,τι προσφέρεται (μπακαλιάρος σκορδαλιά, γίγαντες, γίδα βραστή, μοσχάρι κοκκινιστό, φέτα, σαλάτες, χαλβάς του μπακάλη κ.λπ.) είναι πρώτο. Μερίδες γενναίες, τιμές καλές (τέσσερα άτομα φάγαμε πλούσια με € 57) και ειδική μνεία για το κρασί: εγώ, που δεν είμαι φίλος της ρετσίνας, λέω ότι σπάνια έχω πιει καλύτερο κρασί γενικά (κάτι ξέρουν κι οι γείτονες, που αγοράζουν χύμα από δω). Στο θείο/νονό μου Λεωνίδα Φύσσα χρωστάω την ανακάλυψη. Τίγρητος 17, 7η στάση, Άνω Ιλίσια, 210 7797.045, μεσημέρι και βράδυ. (Μην περιμένετε εξωτερική ταμπέλα)
Γιατί τη λένε Χαριλάου Τρικούπη
Ο δρόμος όπου εδρεύει η εφημερίδα μας λεγόταν παλιότερα Πινακωτών και μετονομάστηκε τιμητικά μετά το θάνατο του πρώην πρωθυπουργού (1896), επειδή εδώ ήταν το σπίτι του. Η μεσαιωνική τοπωνυμία Πινακωτά (ή Πινακουτά ή Πανακωτά) αντιστοιχούσε στην περιοχή της πόλης μας που κάλυπταν οι μικρές κοιλάδες μεταξύ Λυκαβηττού - Τουρκοβουνιών και Λυκαβηττού - Στρέφη, εκεί δηλαδή που περνάει και καταλήγει ο δρόμος. Ο σοφός Μπίρης γράφει ότι πρόκειται μάλλον για ανθρωπωνύμιο (Πινακωτάς = αυτός που έφτιαχνε πινακωτές), που έγινε τοπωνύμιο. Η πινακωτή είναι ένα είδος φόρμας για το ψήσιμο του ψωμιού στο φούρνο. Η λέξη επιζεί ως είδος ψωμιού. Θυμίζω και το παλιό παιδικό τραγουδάκι «Πινακωτή πινακωτή, από το άλλο μου τ’ αυτί κ.λπ., κ.λπ.».
Γραφομηχανές
Αν επιμένετε να χρησιμοποιείτε το αρχαϊκό αυτό είδος, σας ενδιαφέρει ότι η τελευταία πιάτσα γραφομηχανών και ανταλλακτικών τους στην πόλη είναι η εναπομένουσα στην οδό Φειδίου, πίσω από το «Ρεξ».
Ένας από τους ψηλότερους πλάτανους της Αθήνας βρίσκεται σ’ εντελώς απρόσμενο μέρος: γωνία Μπενάκη και Νικηταρά, κατάκεντρα στην πόλη, μέσα στα τσιμέντα και τις πολυκατοικίες, τις οποίες αμιλλάται επιτυχώς σε ύψος. Ξέρει αυτός, έχει βρει τα υπόγεια νερά που θέλει. Σου ζητάει μόνο μια ματιά προς τα πάνω.
Ηριδανός
Μιλώντας για υπόγεια νερά, μην παραλείψετε, όταν βρεθείτε στο Μοναστηράκι, να χαζέψετε την κοίτη του υπόγειου ποταμού Ηριδανού, που τόσο όμορφα αναδείχτηκε, γυμνή και ορατή. Θυμίζω ότι το ποτάμι πηγάζει υπόγειο από τον Λυκαβηττό, περνάει από το Σύνταγμα και το Μοναστηράκι, γίνεται επίγειο στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, βυθίζεται ξανά, περιγράφει το λόφο του Αστεροσκοπείου και, υπόγειο πάντα, χύνεται στον καλυμμένο Ιλισό (= οδός Παναγή Τσαλδάρη).
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
9°
