Δύο στέκια στα βόρεια

Το ωραίο με την Αθήνα είναι ότι δεν είναι μια σκέτη ξερή πόλη, είναι πολλές: Κάθε περιοχή είναι διαφορετική από την παρα-διπλανή της, κάθε γειτονιά έχει τον χαρακτήρα της... το οποίο είναι κοινοτυπία, το δέχομαι – αλλά πάντα με ξαφνιάζει το αστικό τοπίο που αλλάζει άρδην μέσα σε λίγα χιλιόμετρα. Και ήθελα να το εκφράσω με έναν μη-κοινότυπο τρόπο, πραγματικά, απλώς το κοινότυπο μας έρχεται πιο τσακ-μπαμ από το εξαντρίκ, εκτός που μερικές φορές είναι πιο περιγραφικό.

Όχι;

Τέλος πάντων, έβαλα «Κεφαλάρι» στο Γκουγκλ και μου έβγαλε κλασικά το Κεφαλάρι Κορινθίας και το κεφαλάρι κρεβατιού («θέλετε ένα μοντέρνο κρεβάτι χωρίς κεφαλάρι;»), πράγμα που δεν με βόλεψε καθόλου γιατί έψαχνα πληροφορίες για το Κεφαλάρι Αθήνας: μου φαίνεται ξένη χώρα, κανονικά, μια άλλη Αθήνα που δεν έχει ντιπ καμία σχέση με τις υπόλοιπες Αθήνες. Ίσως μόνο με την Κηφισιά, τον Άγιο Στέφανο, τη Δροσιά και τα υπόλοιπα βορειότερα των βορείων προάστια, επειδή κι εκεί η ζωή συνεχίζεται σαν να μην τρέχει τίποτε. Σαν να μην έχει περάσει έκρηξη επιπέδου Στρόμπολι + Φουτζιγιάμα, σαν να μην έχει αφήσει πίσω της στάχτη και μπούρμπερη που επεκτείνονται μέχρι μπροστά της, δηλαδή (μακάρι να ήτανε μόνον πίσω της!)

Ναι, πού είχαμε μείνει; 

Στο Κεφαλάρι, ένα ωραίο, δροσερό κομμάτι της Αθήνας, καθαρό, ξάστερο και σε καλή ψυχολογική κατάσταση... Στο Κεφαλάρι, η ζωή είναι Μανχάταν και καλά κάνει. Τα μαγαζιά είναι αεράτα, σχεδιασμένα με γούστο, φωτισμένα υπερ-σωστά, με γυαλιστερό κόσμο μέσα, σαν διαφημιστικά για ουίσκι − βλέπεις σχεδόν τη Σαμάνθα και τις άλλες κουλές από το «Sex & the city». Και... χωρίς να το επιδιώκεις, αισθάνεσαι καλά όταν τα κοιτάζεις. Αισθάνεσαι ότι θέλεις να μπεις μέσα και να πιεις ένα καφέ, ένα ντρινκ, ένα κώνειο, κάτι. Ψιλο-κρίμα (λες μέσα σου) που δεν έχεις φίλους εδώ, να τους πάρεις «είμαι από κάτω, δεν κατεβαίνεις να πούμε καμιά κουβέντα;». Για την ακρίβεια, έχεις τη βεβαιότητα ότι κανένας μα κανένας γνωστός σου δεν περιφέρεται σήμερα σε αυτή την ιδιαίτερη, αστραφτερή Αθήνα – όλοι έχουν μαζευτεί στις άλλες Αθήνες, τις πιο χουχουλιάρικες και βρωμύλικες. Έτσι είναι οι γνωστοί σου, εξαφανισμένοι όταν τους χρειάζεσαι.

Βρέθηκα λοιπόν καλεσμένη στο Κεφαλάρι σε ένα πολύ όμορφο all day café bar restaurant , το «Veniero», με ποτά και κοκτέιλ, με σνακ και πιάτα νόστιμα, διαφορετικά – μια σαλάτα με μοσχάρι φιλέτο, κάτι τορτίγιας με κοτόπουλο και μπουρίτος με κιμά (€7), όλα υπέροχα. Το μαγαζί είναι κούκλα, με μελετημένο φωτισμό, αναπαυτικό, κυριλέ χωρίς να είναι κρύο, προσεγμένο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Το σέρβις άψογο, τα γκαρσόνια ευγενικά, όλα πήρανε άριστα – το είπανε κι οι άλλοι δηλαδή, οι πιο δύσκολοι πελάτες από εμένα που ζω με τυρόπιτες. Το κάπνισμα απαγορεύεται στο μαγαζί και η μουσική (αυτό το χειμωνιάτικο, βροχερό απόγευμα που βρέθηκα εκεί) ήταν στη σωστή ένταση.

Η Κηφισιά λοιπόν είναι η έδρα των βορείων προαστίων και το Χαλάνδρι η έδρα των βορειο-ανατολικών προαστίων, κι εκεί πήγα στο «Beverley café bistro», παραδοσιακό καφέ-ζαχαροπλαστείο που θα μπορούσε να ήταν στο χωριό της Χρυσομαλλούσας. Ή σε κάποιο χωριό όπου συχνάζουν ο Χάνσελ με την Γκρέτελ, ή ίσως στο Μόντε Κάρλο στα 60s. Έχει στρουμπουλές καρεκλίτσες και ριγέ τέντα απ' έξω, ωραία γλυκά, ζεστές σοκολάτες και αρωματικά τσάγια, βιτρίνες με παστούλες που θέλεις να τις γλύψεις, ατμόσφαιρα ελβετικού σαλέ, και... ένα σωρό εκδηλώσεις κάποια βράδια, πολλά και διαφορετικά σόου για όλα τα γούστα.

Το «Beverley» λειτουργεί σαν οικογενειακό ζαχαροπλαστείο από νωρίς και σαν πολιτιστικό στέκι αλλά και μπαράκι αργότερα, με σουξέ του μενού το μπανόφι, τη μηλόπιτα και το τσιζ κέικ... Μπανόφι όντως δοκιμάσαμε και είναι καλλιτέχνημα. 

Υποθέτω πως κι άλλες πρωτεύουσες έχουν την οικιστική και κοινωνική ποτ-πουρί ποικιλία της Αθήνας, τεράστιες διαφορές από περιοχή σε περιοχή και στέκια που χαρακτηρίζουν την κάθε ενότητα... αλλά καμία (πρωτεύουσα) δεν είναι τόσο γοητευτικά σχιζοφρενική όσο η Αθήνα. Που με έναν περίεργο, ανεξήγητο τρόπο, αντιμετωπίζει την πραγματικότητα ΚΑΙ με χιούμορ – κάτι που δεν διαθέτει καμιά άλλη πόλη του κόσμου.

Πέρα από την Ακρόπολη, τα μουσεία και τα αρχαία, κάτι πρέπει να έχουμε κι εμείς, το οποίο (κάτι) να μην έχει κανένας άλλος...

---

Veniero all day café bar restaurant, Θεόδωρου Δηληγιάννη 56, Κεφαλάρι, 210-2723110
Beverley café bistro, Καλογρέζας 8, Χαλάνδρι, 215 5150373