Τα smoothies (=φρούτα στο μίξερ) είναι της μόδας, βλέπουμε συνέχεια διάφορους σταρ του Χόλιγουντ με ένα ποτήρι στο χέρι, και το ποτήρι δεν είναι μόλα, αλκοόλα, ουίσκυ ούτε καν μπίρα ή καφές, είναι φρούτα χτυπημένα στο μπλέντερ με γάλα ή χυμό άλλων φρούτων μέχρι να γίνουν κρέμα τόσο λεπτή ώστε να ρουφιέται με καλαμάκι. Η γυναίκα του αδερφού μου μας έφτιαξε ένα τέλειο πράσινο smoothie όταν πήγα στο Δουβλίνο, όπου έχουν πολύ πράσινο και ό,τι τρώγεται το πετάνε στο μίξερ: είχε σπανάκι μέσα ή σέλερι −ή κάποιο άλλο λαχανικό− και φρούτα, που όμως δεν θυμάμαι τι ήταν για να σας πω τη συνταγή. Κι ενώ βαριέμαι τα φρούτα ως ιδέα (πλένε-καθάριζε, α πα πα) −εκτός από τα μούρα που κόβω από μουριές της περιοχής μου συνήθως όταν οι ιδιοκτήτες των μουριών απουσιάζουν/κοιμούνται−, τα υπόλοιπα (φρούτα) είναι ωραία μόνο όταν κάποιος μου τα φέρνει καθαρισμένα σε πιατελάκι με οδοντογλυφίδες απάνω. Πράγμα που αποκλείεται να κάνει τζάμπα ο κάποιος διότι έχει και δουλειές.
Το «Juicy star» σερβίρει φρεσκότατα φρούτα, σε ωραίες φρουτοσαλάτες (€2,40 η μικρή) ή σε ακόμα πιο ωραία smoothies (από €1,80-3,80, ανάλογα με το μέγεθος). Κάνουν συγκλονιστικά καλό στην κακομοίρα την υγεία σου, αισθάνεσαι να ανεβαίνεις αμέσως. Δηλαδή καταλαβαίνεις, όσο μπούφος κι αν είσαι, ότι το χρειαζόταν ο οργανισμός σου το φρουτο-κοκτέιλ και κακώς του «έχωνες» μόνο μπίρες ως τώρα. Το «Juicy star» σερβίρει γενικώς πιάτα διαίτης (τηγανίτες χωρίς λιπαρά!) και υποθέτω ότι μαζεύονται μπασκετμπολίστες εκεί, παίκτες του πόλο ή ποδοσφαιριστές, κοπέλες από αυτές τις πολύ μαυρισμένες/ψηλές που δείχνουν ακόμα καλύτερες με μπικίνι στην παραλία παραδίπλα − ναι, τέτοια πίνουν/τρώνε και γίνονται έτσι, δεν υπάρχει αμφιβολία...
Μια μέρα πήγαμε σε παιδικό πάρτι συμμαθήτριας σε ένα bowling center. Συνήθως είναι ασύλληπτη η φασαρία σε τέτοια μέρη, τα παιδιά μπορεί να το γλεντάνε κυλώντας μπάλες και χτυπώντας κορύνες, αλλά οι μεγάλοι αυτοκτονούν πάνω στη φορμάικα ακούγοντας όλα τα τελευταία ψιλο-άθλια χιτ στη διαπασών. Κάθε μπιλιαρδαδικο-μπόουλινγκ που σέβεται τον εαυτό του τσιτάρει τη μουσική, και καλά για να μην ακούγεται τόσο το κλανκ-μπαμ-κλουνγκ από τους διαδρόμους (του μπόουλινγκ) ή τα ουρλιαχτά των παιδιών, με αποτέλεσμα να μην ακούγεται ούτε το μυαλό σου που κατακάθεται φρικαρισμένο και δεν βγάζει κιχ! Τέλος πάντων, το bowling center «Metropolitan» ήταν άψογο, η μουσική δεν σου έπαιρνε τα αυτιά και η αντήχηση δεν σε έκανε να ρουφάς το κεφάλι σου ανάμεσα στους ώμους σαν χελώνα. Δεν είχαν τόσο τσίτα τη μουσική; Δεν είχαν καθόλου μουσική; Πάντως συζητούσαμε με μαμάδες και μπαμπάδες σαν κανονικοί άνθρωποι και κανενός δεν έκλεισε ο λαιμός (από τις φωνές) εκείνο το απόγευμα. Τα παιδιά πέρασαν καταπληκτικά, οι κοπέλες που δουλεύουν στο μαγαζί είναι άψογες, το σέρβις οικογενειακό... Είναι γειτονιά ακόμα και τώρα αυτό το κομμάτι της Πατησίων, κάτω από τη Φωκίωνος Νέγρη. Εκτός από το ιδανικό μέρος να αγοράσεις παπούτσια, είτε ακριβού/πρώην-καλού παπουτσάδικου είτε τσέτουλου, με €20.
Σε άλλη γειτονιά: Πάνω από την Πανόρμου είναι ένα μικρό μπακάλικο, που δεν το πιάνει το μάτι σου με την πινακίδα, «Κερκυραϊκά και ελληνικά προϊόντα». Είναι, όπως λέει και η ταμπέλα, «πρατήριο παραδοσιακών προϊόντων» όπως τσιτσιμπίρα (για φαντάσου), κουμ-κουάτ σε λικέρ, σε μαρμελάδα, σε γλυκό κουταλιού ή ζαχαρωτό, σπιτικό λιμοντσέλο, παξιμάδια, κουλουράκια, ζυμαρικά, αλλαντικά, μπαχαρικά και ό,τι άλλο παράγουν τα Επτάνησα. Όλα τα τρόφιμα είναι διαλεγμένα προσεκτικά, από μικρούς παραγωγούς και με εγγύηση ποιότητας. Το λικέρ κουμ-κουάτ το θυμόμουν σαν ένα φωσφωριζέ πορτοκαλί ποτό που σέρβιρε η γιαγιά μου, σε μικρά ροκοκό ποτηράκια τύπου σφηνάκια Λουί-Κενζ – κάποιος της είχε φέρει πεσκέσι από την Κέρκυρα ένα γιγάντιο μπουκάλι με μια κινέζα ζωγραφισμένη στην ετικέτα. Γιατί κινέζα; Ίσως επειδή η καταγωγή του κουμ-κουάτ είναι από την Κίνα (έφτασε στη Βόρεια Κέρκυρα το 1924), ίσως η Κινέζα τούς είχε φανεί πιο εξωτική από την παραδοσιακή Κερκυραία. Το ξαναδοκίμασα τώρα από το «Κερκυραϊκά προϊόντα» και είναι αρωματικό, γλυκόξινο, τέλειο με πολλά παγάκια, ή μέσα σε κοκτέιλ εσπεριδοειδών, ακόμα και στον καφέ όπως το σερβίρουν στην Κέρκυρα, στο τσάι Earl Grey όπως το προτιμούν οι πιο μπεκρούλες Εγγλέζες, ή ακόμα και σε υγιεινότατο smoothie που λίγο το πονηρεύεις με το λικέρ αλλά παράλληλα του δίνεις μια καλοκαιρινή και κάμποσο εξωτική διάσταση.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
17°
