Είναι ωραία η Αθήνα αυτή την εποχή: μοσχοβολάνε οι νεραντζιές, τα γιασεμιά, οι τελευταίες πασχαλιές… κυρίως είναι ωραίο το φως, ο τρόπος που πέφτει ο ήλιος λοξά τα απογεύματα ή με άσπρο-σιέλ τρόπο νωρίς το πρωί. Παλιά, τον πετύχαινα σε τέτοια φάση τον ήλιο λίγο πριν πέσω για ύπνο. Εδώ και κάμποσα χρόνια (τον βλέπω) όταν ξυπνάω στις 7.00 για να πάω τα παιδιά στο σχολείο. Με άλλο mood, και μάτι.
Το ξυπνητήρι στις 7.00 π.μ. είναι τράτζικ, κι όχι τίποτε, έβρισκα μια ζωή τις καταπληκτικές δουλειές που ξεκινούσανε μετά τις 12 το μεσημέρι για να το γλιτώνω – αλλά δεν γλιτώνεις και πολλά σ’ αυτή τη ζωή (φράση-πασπαρτού που πιάνει από την πολιτική μέχρι τα γκομενικά και δεν σημαίνει τίποτε). Διαμορφώνεται πάντως η μέρα σου από την ώρα που ξυπνάς, και ιδίως η νύχτα σου, που ζαρώνει αναγκαστικά στη γωνία και σου δείχνει τα δόντια κανα-δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα: «τράβα κοιμήσου», σου λέει, «δεν θα ξυπνάς με τίποτε αύριο, θα έχεις πονοκέφαλο και νεύρα και θα τρως όλη μέρα μπούρδες, εκτός που δεν θα καταλαβαίνεις τι σου λένε και θα σε παίρνει ο ύπνος μέσα στα Μέσα!» Επειδή είναι κακός άνθρωπος η νύχτα, θα σου δίνει και μια να πέσεις ακόμα παρακάτω, «…δεν είσαι και είκοσι χρονών!»
Το οποίο, το ξέρεις. Άπαξ και δεν είσαι είκοσι έχεις πλήρη συναίσθηση ότι δεν είσαι, και ούτε ψοφάς να ήσουν, μια φορά είναι αρκετή. Δεν διαπιστώνεις ξαφνικά ότι έχουν αλλάξει τα γούστα σου σε όλα, από τη μουσική μέχρι το φαγητό, από τα ταξίδια μέχρι τις παρέες: το έχεις πάρει πρέφα λάου-λάου και είσαι οκ.
Ακούς «Στρώσε το στρώμα σου για δυο» και αισθάνεσαι υπέροχα, το άκουγες στα είκοσι από τους μεγαλύτερους, μετά «Ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ» που το άκουγε ο παππούς σου στο πικάπ όταν ήσουν τσικό, και λες «Ποιος τραγουδάει, ρε παιδιά;» Και, ναι. Τραγουδάει ο Δώρος Δημοσθένους. Ξαφνιάζεσαι γιατί είναι τα γνωστά τραγούδια με διαφορετικό τρόπο: δεν «τα λέει» απλά όπως οι προηγούμενοι ερμηνευτές (που δεν είναι και λίγοι), είναι και δεν είναι τα ίδια τραγούδια τελικά, γιατί τα έχει αλλάξει, τα έχει φέρει στο 2017 ΧΩΡΙΣ να τους αλλάξει τα φώτα. Το «Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει» έχει κατακυρωθεί πια ως «του Δώρου» και δεν είναι το μόνο – το ρεπερτόριό του πιάνει από Έλβις Πρίσλεϊ, Ντιν Μάρτιν, Φρανκ Σινάτρα και Πέρι Κόμο μέχρι Βαμβακάρη, Μουζάκη, Σουγιούλ, Γιαννίδη και… Beatles.
Εμφανίστηκε στο «Passport upstairs» Κεραμεικού μαζί με την μπάντα Athens Lindy Hop και το (καταπληκτικό) γυναικείο φωνητικό σύνολο 1.2.3 swing κι έγινε χαμός – έχει άλλο ένα live (Σάββατο 13/5) και αν δεν τον ξέρετε, χάνετε – αλλά σώζεται το πράγμα: ακούστε τον τελευταίο του δίσκο «Compere» (από το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Δεν είναι Compere», που τραγουδάει ο Δώρος) για να πάρετε μια ιδέα.
Το «Passport» είναι ωραίος χώρος συναυλιών/εκδηλώσεων/παραστάσεων/πάρτι/γουατέβα, με δύο διαφορετικές «σκηνές» και τη σούπερ ταράτσα-με-θέα, που θα γίνει θερινό σινεμά σε λίγο. Μόνο μέσα στον Απρίλιο εμφανίστηκαν εκεί ο Νίκος Πορτοκάλογλου και οι Ευγενείς Αλήτες, η Πέννυ Μπαλτατζή, η Κρυσταλλία, η Μαρίζα Ρίζου, ο Πάνος Κατσιμίχας κι ένα σωρό άλλοι καλλιτέχνες.
Άλλο: έφαγα επιτέλους σοκολατίνα στο «Desire» – μου την είχε διαφημίσει ο Γιώργος Μανιώτης, που το αγαπάει αυτό το ζαχαροπλαστείο, απλώς για κάποιο λόγο άργησα… και είναι υπέροχη. Σοκολατένια πάστα με βάθος, απολαυστική, παραδοσιακή, ταιριαστή με το γαλήνιο, σχεδόν πριβέ ζαχαροπλαστείο της Δημοκρίτου. Για πολλά χρόνια έμενα παραδίπλα και ψώνιζα συχνά γλυκά από το «Desire», μετά έφυγα από τη γειτονιά, μέσα σ’ όλα έπαψα να γυρνάω σπίτι μου στις 7 το πρωί και να χαζεύω τις προθήκες του «Desire», το ξέχασα. Και δεν πρέπει να τα ξεχνάμε κάτι τέτοια μέρη γιατί είναι μοναδικά – όχι μόνο στην Αθήνα, και στον υπόλοιπο κόσμο, που δεν ξέρει τι χάνει…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
14°
