Ζω στο Κολωνάκι από παιδί. Τη δεκαετία του εξήντα, στην πολυκατοικία μου έμεναν δύο βιομήχανοι. Τώρα βιομήχανους στο Κολωνάκι δεν θα δεις. Μένουν όμως άνθρωποι με υψηλά εισοδήματα, είτε από ακίνητη περιουσία, είτε γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, ανώτατα στελέχη επιχειρήσεων. Τα ανώτερα, ίσως, στρώματα, της μεσοαστικής τάξης. Πάντως σίγουρα η γειτονιά δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε. Το «Λαός και Κολωνάκι» έχει ξεπεραστεί χρόνια. Οι πλούσιοι μετακινήθηκαν στα βόρεια και τα νότια προάστια – εδώ έχουν μείνει άνθρωποι μέσης εισοδηματικής κατάστασης.
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει στο Κολωνάκι μια πιάτσα νυχτερινών κέντρων, που εκπέμπουν εκκωφαντική μουσική. Εμείς δεν θέλουμε μια γειτονιά πεθαμένη, όπως είναι ας πούμε η Εκάλη, χαιρόμαστε να έχουμε μια ζωντανή γειτονιά, αλλά πολλές φορές το πρόβλημα εκτείνεται σε σημείο που είναι κυριολεκτικά αδύνατο να κατοικήσει κανείς όχι μόνο στην ίδια πολυκατοικία αλλά και σε μία μεγάλη ακτίνα γύρω.
Δεν ισχύει αυτό που λένε ότι έχουν μείνει μόνο ηλικιωμένοι. Υπάρχουν και νέα ζευγάρια – απόδειξη ότι οι δύο παιδικές χαρές, στο πάρκο Κιτσίκη και στη Δεξαμενή, είναι γεμάτες παιδιά.
Κάποια εφημερίδα έγραψε ότι πρέπει να φύγουν οι ηλικιωμένοι από το Κολωνάκι και να μείνουν οι νέοι. Μα και οι νέοι να έμεναν μόνο, την άλλη μέρα δεν θα μπορούσαν και πάλι να πάνε στη δουλειά τους. Είναι υπάλληλοι, είναι δικηγόροι, είναι γιατροί. Είναι αδύνατον να σηκωθεί κανείς να πάει στη δουλειά του όταν μέχρι τις 4 δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Πέραν του βασικού προβλήματος που δημιουργείται και αφορά στην ίδια μας τη ζωή, με την απώλεια της ηρεμίας και του ύπνου, υπάρχουν κι άλλα ζητήματα: άλλοτε περιζήτητα διαμερίσματα δεν νοικιάζονται ή έχουν χάσει την αξία τους περισσότερο από ό,τι προκαλεί η κρίση από μόνη της σε άλλες περιοχές.
Το Κολωνάκι στήριξε πάρα πολύ τον κύριο Καμίνη, και είμαστε πολύ απογοητευμένοι. Του είχαμε προτείνει να δώσει κίνητρα να ανοίξουν τα καταστήματα σε δρόμους στο εμπορικό κέντρο που δεν κατοικούνται, όπως η Σταδίου και η Πανεπιστημίου – θα έδινε και ζωντάνια στην περιοχή. Όμως ο κύριος δήμαρχος κωφεύει.
Έχουμε και άλλα προβλήματα – δεν υπάρχει χώρος για parking, πολλές λάμπες δεν λειτουργούν, δεν φροντίζεται το πράσινο, ο Λυκαβηττός έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Εμείς σαν Κίνηση προσπαθούμε, όπως μπορούμε, να βοηθήσουμε και δεν θέλουμε καμιά ευνοϊκή μεταχείριση, προβλήματα σαν αυτά υπάρχουν σε πολλές γειτονιές.
Το πρόβλημα με την ηχορρύπανση ξεκίνησε περίπου το 1995. Στην πολυκατοικία που ζω, στο ισόγειο, μια εποχή υπήρξαν ταυτοχρόνως τρία Καταστήματα Υγειονομικού Ενδιαφέροντος. Με πολύ κόπο εγώ και ο σύζυγός μου, ως δικηγόροι, μαζί με άλλους, δώσαμε έναν αγώνα και βγήκε μια απόφαση στο Συμβούλιο της Επικρατείας που ορίζει πως όταν ο κανονισμός της πολυκατοικίας απαγορεύει τέτοια χρήση, δεν μπορεί αυτό να παραβλέπεται. Μας πήρε δέκα ολόκληρα χρόνια για να πετύχουμε αυτή την απόφαση.
Εμείς πάντως θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας, γιατί είναι δίκαιος και δεν έχει καμιά ιδιοτέλεια – εκτός από την επιθυμία να μπορεί κανείς κάποιες ώρες στο σπίτι του να κοιμάται, να δουλεύει ή να μελετάει. Το σπίτι είναι το καταφύγιο του κάθε ανθρώπου, δεν μπορεί κανείς να το καταργήσει αυτό.
Το μέλλον για όλα τα πράγματα είναι ο αγώνας – αν ο άνθρωπος δεν αγωνίζεται, δεν έχει κανένα μέλλον.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
17°
