Τελειώνει όπου να ’ναι η καινούργια πεζογέφυρα στην οδό Κηφισίας, η «Γέφυρα παιδιών». Βρίσκεται απέναντι από το Κολέγιο και ενώνει Ψυχικό με Χαλάντρι, από το ύψος της οδού Στεφάνου Δέλτα προς τα «Στάρμπακς». Θα ’ναι έτοιμη για τη νέα σχολική χρονιά ώστε να μη θρηνηθούν άλλα θύματα, όπως ο νεαρός μαθητής Σόλωνας Καρυδάκης ενάμιση χρόνο πριν. Η γέφυρα ετοιμάστηκε σε χρόνο ρεκόρ επειδή είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά ιδιωτικής δράσης, την οποία αποδέχτηκε κατ’ ανάγκην το κράτος. Συγκεκριμένα, η πρωτοβουλία (χρηματοδότηση και αφιλοκερδής σχεδιασμός) ανήκε στο ίδιο το Κολέγιο και σε μία πλειάδα συντελεστών που σχετίζονται μ’ αυτό, μεταξύ των οποίων προεξάρχει ο πατέρας του θύματος, ο πολιτικός μηχανικός κ. Φαίδων Καρυδάκης, που προσπάθησε να δώσει κοινωνικά δημιουργική διέξοδο στον αφόρητο πόνο του. Ένα «μπράβο» είναι πολύ μκρή λέξη για το επίτευγμα (έβγαλα τη φωτογραφία στις 12/7).
«Μαύρη» αγορά στη Στουρνάρα
Η οδός Στουρνάρα ήταν ένας από τους πρώτους δρόμους που χτυπήθηκαν ξανά και ξανά, στα τακτικά επεισόδια πέριξ του Πολυτεχνείου, με αποκορύφωμα τα Δεκεμβριανά του 2008. Έτσι, πολλά από τα καταστήματα είτε δεν επισκευάστηκαν ποτέ είτε επισκευάστηκαν αλλά δεν μπόρεσαν να ξαναβρούν ενοικιαστή. Αποτέλεσμα: στα πεζοδρόμια, μπροστά από τ’ άδεια μαγαζιά, αναπτύχτηκε μια νέα υπαίθρια λαθραγορά στην οποία δεκάδες μαύροι μικροπωλητές πουλάνε ιδίως ταξιδιωτικά είδη: τσάντες (γυναικείες και κρεμαστές), πορτοφόλια, μπανάνες, σακίδια κ.λπ. Μήπως είναι η αρχή ενός κάποιου καταμερισμού, ακόμα και στις (παράνομες) εμπορικές πιάτσες των μαύρων;
Γιατί τη λένε Ιερά Οδό
Είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα, ακριβής και καθόλου αυθαίρετη επαναφορά αρχαίου τοπωνυμίου. Ο αρχαίος δρόμος λεγόταν έτσι γιατί κατέληγε στην Ελευσίνα, ιερότατο τόπο της αρχαίας Αθήνας, όπου λατρευόταν η θεά Δήμητρα. Οι Αθηναίοι πήγαιναν εκεί και γιόρταζαν τη σχετική ετήσια επέτειο, με εκδηλώσεις που ποίκιλλαν, από πανηγυράκια μέχρι μύηση σε μυστήρια, ανάλογα με τα χούγια του καθενός. Αργότερα η οδός ονομάστηκε «Δρόμος του Μοριά» (=της Πελοποννήσου). Ο σημερινός δρόμος αρχίζει από την Πειραιώς και ακολουθεί εν μέρει την παλιά χάραξη, αλλά από ένα σημείο και πέρα συγχωνεύεται με τη Λεωφόρο Αθηνών και την Εθνική Οδό. Πάλι, δηλαδή, από δω θα πάτε για Ελευσίνα, μια επίσκεψη στο θεσπέσιο αρχαιολογικό χώρο της οποίας επιβάλλεται.
Το μαγαζί είναι γνωστό σε όσους μεγαλώσαμε στην Αθήνα, κι όχι μόνο. Εμένα τουλάχιστον μ’ έφερνε η μάνα μου εδώ από το ’65. «Το 1918 το άνοιξε ο πατέρας μου, Βλάχος από την Πίνδο» μου λέει ο τωρινός κ. Ζαφόλιας, ένας από τους πιο καλοδιατηρημένους ηλικιωμένους άντρες που έχω δει. «Στηριζόμαστε στη σταθερή ποιότητα, σκάρτο πράγμα δεν βάζουμε εδώ… Κανονικά έπρεπε να είμαι συνταξιούχος, αλλά δεν μπορώ να ξεκολλήσω» συμπληρώνει. «Και τι ομάδα είμαστε; Παναθηναϊκοί, φυσικά» – λογικό, σχεδόν έναν αιώνα στο κέντρο της Αθήνας. Τυριά, γάλατα, βούτυρα, γιαούρτια και πολλά άλλα, όλα πρώτης γραμμής. Σοφοκλέους 17, Κεντρική Αγορά, 210 3216.931
Καφές «Ριζόπουλου»
Η μάνα μου συνέχιζε στο επόμενο μαγαζί, το καφεκοπτείο του Ριζόπουλου, ένα από τα παλιότερα και καλύτερα της πόλης, που από τo 1901 (!) διαθέτει μεγάλη ποικιλία φρέσκων καφέδων και πολύ καλές τιμές. Στρέιτ 1, Κεντρική Αγορά, 210 3218.428, www.rizopouloscoffee.com (Υ.Γ. Η μάνα μου πέθανε τέτοιον καιρό, κατακαλόκαιρο, έξι χρόνια πριν)
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
17°
