Η ιστορία του Σωτήρη, του αδέσποτου σκύλου που έζησε για χρόνια στην οδό Βουκουρεστίου, αξίζει τον κόπο. Και για το σκύλο αλλά κυρίως για τους ανθρώπους. Αυτό το σκυλί, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, το συμπάθησαν πολλοί στα τόσα χρόνια που έζησε πάντα στον ίδιο δρόμο, αλλά το αγάπησε ένας άνθρωπος του μεροκάματου και του μόχθου. Ο θυρωρός της πολυκατοικίας, που στεγάζεται το υποκατάστημα της τράπεζας HSBC.
Είχε τη φροντίδα του καθημερινά, το νεράκι του, το φαΐ του, το χαλάκι του, το λουράκι του για το καλαζάρ, κι ας τα άκουγε από τους συνήθεις περίεργους που του γκρίνιαζαν γιατί ο Σωτήρης γάβγιζε και λέρωνε τα πεζοδρόμια. Είχε τη φροντίδα του σκύλου τα τελευταία χρόνια. Πρώτα το αδέσποτο το φρόντιζε ένας υδραυλικός της περιοχής, ο Σωτήρης τού είχε μεγάλη αδυναμία, αλλά πέθανε αιφνιδίως και πρόωρα. Ο κύριος Γιώργος, λοιπόν, ανέλαβε το σκυλί και, για να λέμε την αλήθεια, του Σωτήρη δεν του έλειψε τίποτα.
Κι όταν πριν από μερικούς μήνες, την άνοιξη, ο Σωτήρης είχε βαρύνει, ο άνθρωπος αυτός με το μισθό του μετρημένο, πήρε τον Σωτήρη, τον πήγε σε κτηνίατρο κι όταν του διαγνώστηκε καρκίνος, πλήρωσε για την ευθανασία του, για να μην υποφέρει το αδέσποτο, και στη συνέχεια έψαξε και βρήκε τον τρόπο για να μην πετάξει τον Σωτήρη στα σκουπίδια. Πλήρωσε και την αποτέφρωσή του!
Και γέμισε τη Βουκουρεστίου με ένα ευαίσθητο κειμενάκι (αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία), για να μάθουν οι περίοικοι πως ο Σωτήρης έφυγε…
Υ.Γ. Αυτά ο θυρωρός. Ο κοσμηματοπώλης Πενθερουδάκης, τώρα. Άδειασε κεντρική προθήκη στο κατάστημά του κι έβαλε σε ασημένια κορνίζα το κειμενάκι για την απώλεια του Σωτήρη, που τον είχε παρέα του τόσα χρόνια, έτσι για να το βλέπουνε κυρίως όσοι επιφυλάσσουν στα αδέσποτα τη σκληρότητα που δεν αξίζει κανένα ζωντανό… Και προσβάλλουν την ιδιότητα του Ανθρώπου.
(* Η Ιωάννα Μάνδρου είναι δημοσιογράφος στην «Καθημερινή» και στον ΣKAI)
…Στο Έβερεστ παίρνω μια κόκα-κόλα, παραγγέλνω δυο κομμάτια πίτσα στο ταμείο. Ένα κομμάτι πίτσα, λέει δίπλα μου μια κοπέλα. Δίνω το χαρτί, μου βάζουν τις δυο τελευταίες πίτσες στη σακούλα. Η δικιά μου; λέει η κοπέλα, μόλις τελείωσαν. Κοιταζόμαστε με αμηχανία. Θέλω να της δώσω τη μία, έτσι κι αλλιώς πολλές είναι για μένα, να της πω δεν πειράζει, να τις μοιραστούμε, ορίστε πάρε, μπερδεύομαι, δεν μπορώ να πω το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, βουβός με χαμηλωμένα μάτια έχω φτάσει ήδη έξω, περπατάω, κι άλλες ενοχές. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολο είναι να μιλήσεις στους ανθρώπους. Αποκλεισμένα νησιά στο πέλαγος.
Στον πεζόδρομο στη Βουκουρεστίου πετάω τις πίτσες στο καλάθι με τα σκουπίδια, όπως είναι στη σακούλα. Έξω απ’ την τράπεζα κοιμάται ο γνωστός κοπρίτης, μόλις φτάνω δίπλα του σηκώνει το κεφάλι, το κουνάει βαριεστημένα, σημείο αναγνώρισης. Γυρνάω πίσω στο πράσινο καλάθι απορριμμάτων, σηκώνω το μανίκι, φτάνω τη σακούλα. Του βάζω τις πίτσες μπροστά στη μούρη. Με κοιτάει με καχυποψία. Όχι, όχι, διαμαρτύρομαι, δεν είναι για τα σκουπίδια, απλώς μου κόπηκε η όρεξη. Συνεχίζω, σκέφτομαι ξαφνικά, αν είναι κάποιος από πίσω και με παρακολουθεί όλη αυτή την ώρα, τι θα σκέφτεται, με πιάνουν τα γέλια. Μια παρέα αγόρια και κορίτσια κατεβαίνουν χαρούμενα από την Ακαδημίας, με βλέπουν να περπατάω με δυο σακούλες εφημερίδες και να γελάω μόνος μου και με κοιτάνε περίεργα. Α, δεν είναι τίποτα, θέλω να τους πω, Σάββατο βράδυ στην πόλη...
(* Απόσπασμα από το editorial στην AΤΗΕΝS VOICE γραμμένο στις 9 Μαρτίου του 2006)
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
