«Και τώρα; Τι γίνεται τώρα; Περιμένουμε να περάσει η ζωή πετώντας από πάρκο σε πάρκο;»
Ένας αρουραίος, μια γάτα κι ένα περιστέρι. Κάτοικοι Αθηνών, ο καθένας με τη δική του αλήθεια, τη δική του θέση στην πόλη και τα δικά του όνειρα. Περπατούν, τρέχουν, πετούν, και τελικά μοιάζουν με τους ανθρώπους περισσότερο απ’ όσο θα ήθελαν να παραδεχτούν. Στην τελική, δεν έχει σημασία αν είναι ή δεν είναι στ’ αλήθεια ζώα. Οι δρόμοι, τα μπαλκόνια, τα παγκάκια και τα σπασμένα πεζοδρόμια, όλα άφησαν πάνω τους σημάδια. Και η τριβή τους με τους ανθρώπους, άλλοτε τρυφερή κι άλλοτε βίαιη, τους άλλαξε για πάντα, όπως αλλάζει κι εμάς η ίδια πόλη, κάθε μέρα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
1. Ο Αστέρης είναι ο αρουραίος των Εξαρχείων. Κανένας δεν τον γνωρίζει, αλλά αυτός νιώθει πως η περιοχή τού ανήκει. Ονειρεύεται μια κόκκινη ξεπερασμένη μοϊκάνα και τρύπια αυτιά σουρωτήρια. Περνάει δίπλα από ανθρώπους λαμβάνοντας βλέμματα απαξίωσης και καμιά φορά κάτω από τα πόδια ανυποψίαστων κυριών που τρομάζουν και πετάγονται στον αέρα, όσο αυτός το διασκεδάζει. Τα απογεύματα αράζει με τους σκεϊτάδες στη Χαριλάου Τρικούπη. Έπειτα κατεβαίνει στα ημιυπόγεια δισκάδικα και χαζεύει τα εξώφυλλα. Doors, Πρίσλεϊ, Madonna, Σιδηρόπουλος, ΛΕΞ, Τζόπλιν, Κανελλίδου, τι σειρά είναι αυτή; Ποιος τους στοίχισε έτσι; Αυτός θα το ’κανε καλύτερα, αλλά έχε χάρη που δεν του δόθηκε η ευκαιρία γιατί το σύστημα τον θέλει αρουραίο της Αθήνας και η ζωή τον κρατά δέσμιο στην εφαρμοσμένη απάθεια και την επιβίωση μετ’ εμποδίων.
Τρέφεται με ό,τι βρει. Κονσέρβες ανοιγμένες από προχθές, κάστανα, καλαμπόκια και κουλούρια Θεσσαλονίκης από τα πλανόδια σταντς. Καπνίζει τις πατημένες γόπες και τα αποτσίγαρα απ’ τα διπλανά τασάκια και πάντα από επιλογή. Κάθε Σεπτέμβρη, που αλλάζει τρίχωμα, σχεδιάζει ν’ αλλάξει και τον κόσμο. Και δώσ’ του τα σπρέι και τα συνθήματα με τα ορθογραφικά στους τοίχους της Ακαδημίας. Ο Αστέρης είναι αρουραίος. Και για έναν αρουραίο η Αθήνα πρέπει να είναι πάντα βρόμικη και να μυρίζει καμένο πλαστικό. Έτσι αξίζει να τιμωρούνται όσοι σπαταλούν τα πρωινά τους περνώντας από πλατείες όπως η Κάνιγγος, η Βικτωρίας και η Αμερικής· όσοι περφουμαρίζονται πρωί πρωί σαν να μην βγήκαν από μικροσκοπικά υπόγεια με υγρασία στους τοίχους και ντύνονται σαν πανελτζούδες για να κοιτάξουν υποτιμητικά τους αρουραίους της πόλης. Αυτούς θέλει να τρομάζει ο Αστέρης. Αυτούς κοιτά πριν τρυπώσει στις underground σκηνές, ανάμεσα σε αστερόσκονες και αδίστακτες αρβύλες που του πατούν την ουρά. Ο Αστέρης είναι ένας αρουραίος που τους βλέπει όλους γύρω για αρουραίους. Κι αυτό το λέει ισότητα.
2. Η Σίλια ανήκει στην Ελένη. Και η Ελένη ανήκει στη Σίλια. Η Σίλια είναι άσπρη, χνουδωτή, αγαπά τα χάδια και έχει ακούσει να τη φωνάζουν γάτα Περσίας. Η Ελένη είναι 32, πολιτικός μηχανικός, ακούει μουσική μόνο από ακριβά ακουστικά, μένει στο Παγκράτι και αγαπά τη Σίλια. Οι δυο τους περνούν μαζί ζωή χαρισάμενη. Όλες οι φίλες της Ελένης ζηλεύουν αυτή τη σχέση. Και να σου τα ίνστραγκραμ στόριζ να ανεβαίνουν με ταγκ @siliathekittycutie, και να σου τα ριπόστ.
Η Σίλια, όμως, όπως και να το κάνεις, είναι κατοικίδιο. Και σαν κατοικίδιο, άλλη ελευθερία δεν γνώρισε πέρα από εκείνη που η Ελένη τής επέτρεψε να γνωρίσει. Άλλη Αθήνα δεν είδε πέρα από αυτήν που η Ελένη τής έδειξε.
Μια μέρα η Ελένη έλειπε απ’ το σπίτι. Η μπαλκονόπορτα είχε ξεχαστεί μισαάνοιχτη και από το απέναντι διαμέρισμα ακουγόταν στη διαπασών «Κανείς δεν είναι κανενός», φράση θρασύτατη, βλάσφημη και προπαγανδιστική στα αυτιά της Σίλιας, που λίμαρε τα νύχια της στο μπράτσο του καναπέ.
Το λαϊκό φάλτσο άσμα την έκανε να θελήσει να κλείσει την μπαλκονόπορτα – ήταν, βλέπεις, μαθημένη αλλιώς. Παρ’ όλα αυτά, πλησιάζοντας προς τα κει, το μπαλκόνι ήταν τόσο φωτεινό και ο ουρανός του Ιουνίου είχε ένα τόσο καθαρό γαλάζιο, που είπε να βγει για λίγο, ίσα για μια ματιά. Βγαίνει, λοιπόν, και οι πατούσες της παύουν απευθείας να είναι λευκές, καθαρόαιμες Περσίας. Κοιτάζει τα γύρω παγκρατιώτικα μπαλκόνια με τις γλάστρες, τα φυτεμένα δέντρα, τα απλωμένα ρούχα στον ήλιο, τη φοιτήτρια που έκανε ηλιοθεραπεία. Κάτω στον δρόμο περνούν μουσταρδί SUV και σμαρτάκια γαλαζοπράσινα. Μυρίζει φρέσκο ψωμί και βασιλικός πλατύφυλλος. Στα πεζοδρόμια οι αδέσποτες γάτες αυτοκαθαρίζονται. Τις κοιτάζει και τις λυπάται. Αυτές τεντώνονται, χασμουριούνται, τρέχουν, τρίβονται λίγο η μία στην άλλη, σκαρφαλώνουν σε νεραντζιές, πηδούν από κλαδί σε κλαδί, πέφτουν και γεμίζουν χαλίκια, χώματα και μαύρες σκόνες. Χωρίς φιογκάκια στα αυτιά. Χωρίς κορδέλες με ταμπελάκια ιδιοκτησίας. Χωρίς 52 τ.μ. περιορισμό. Η Σίλια δεν είχε μάθει στα urban σεργιάνια. Ησυχία, τάξη, ασφάλεια και χάδια – αυτά είχε το ημερήσιο πρόγραμμα, κι αυτές οι ψευτοεπαναστάτριες του Παγκρατίου είχαν αρχίσει να της τη δίνουν στα νεύρα. Μία από αυτές της νιαούρισε κλέφτικα κι εκείνη έκανε δυο βήματα πίσω για να μη φανεί που τις κρυφοκοίταζε απ’ τον τρίτο. Κι όλο αυτό το κρυφοκοίταγμα κάτι της προκαλούσε, αλλά τι;
Ήταν λύπηση, ήταν σίγουρα λύπηση. Λύπηση απέναντι στη φτώχεια, στην αστεγία, στην άγνοια της απόλυτης στέρησης ενός aircondition και μιας απογευματινής κονσέρβας σολομού. Ήταν λύπηση. Ήταν σίγουρα λύπηση. Και η Σίλια δεν αντέχει τη λύπηση. Γι’ αυτό μπήκε ξανά μέσα, κουλουριάστηκε στον καναπέ και δεν έκλεισε μάτι.
3. «Αν η παρακμιακή πορεία των περιστεριών είχε τίτλο, θα ήταν ακριβώς αυτός: Απ’ τα σαλόνια στ’ αλώνια. Κάποτε ξέρεις τι πολυτέλεια ήμασταν εμείς; Ξέρεις; Φαντάζομαι πως ξέρεις. Στα πούπουλα μας είχαν. Τώρα κανείς δεν μας θέλει. Οριακά αναρωτιούνται γιατί υπάρχουμε και τι προσφέρουμε στην τροφική αλυσίδα. Ναι, ρε φίλε, το βλέπω στο βλέμμα σου, δεν με γουστάρεις. Σαν να σου τρώω τον χώρο ή σαν να προκαλώ εγώ το μποτιλιάρισμα στη Σταδίου. Το νιώθω στο “ξουτ” που κάνεις, λες και ήρθα να κάτσω πάνω σου, να πούμε. Όχι, δεν είναι υπερβολή, οι περισσότεροι σιχαίνονται τα περιστέρια του κέντρου.
»Παλιά μας έστελναν σε αποστολές, κουβαλούσαμε μηνύματα, κερδίζαμε πολέμους. Στην αρχαία Ελλάδα, στην Περσία, στην Αίγυπτο. Μιλάμε για ταξίδια. Παντού εμάς υπολόγιζαν. Στρατηγοί, βασιλιάδες, στρατιώτες… όλοι περίμεναν να γυρίσουμε πίσω με το καλό το νέο. Ξέρεις πόσα μυστικά σώσαμε στον Πρώτο Παγκόσμιο; Κι άσε τον πόλεμο. Τα ζευγαράκια πώς νομίζεις ότι επικοινωνούσαν τότε; Από εμάς εξαρτιόντουσαν σχέσεις και σχέσεις. Παιδιά βαφτίζονταν με το όνομά μας. Είχαμε αξία, κύρος.
»Όχι, δεν τα παραλέω. Σύμβολο ειρήνης μας κάνατε. Και τώρα; Τώρα είμαστε τα "ποντίκια με φτερά" που λέτε, μας κυνηγάτε απ’ τις πλατείες, μας διώχνετε απ’ τα παγκάκια. Μας κατηγορείτε για αρρώστιες, για βρομιά, για όλα. Λες και φταίμε εμείς που η πόλη γέμισε τσιμέντο και δεν έχετε κανέναν άλλον να κατηγορήσετε.
»Και τώρα; Τι γίνεται τώρα; Περιμένουμε να περάσει η ζωή πετώντας από πάρκο σε πάρκο. Τέλος πάντων, μια που σ’ τα λέω, μια που δεν θα αλλάξει και τίποτα. Κι εσύ δεν μιλάς και καθόλου για να δω αν έχω κάπου άδικο».
*(Συζήτηση περιστεριού με άγαλμα Βενιζέλου στο Πάρκο Ελευθερίας)
14°
