Ένας ελληνικός φούρνος ανοίγει το πρώτο υποκατάστημά του West Village στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Το Maza Café σχεδιάστηκε από το γνωστό αρχιτέκτονα Λευτέρη Αμπατζή και ξεχωρίζει για το design και την αισθητική του.
Με την είσοδό του ο επισκέπτης, γρήγορα καταλαβαίνει ότι εισέρχεται στην καρδιά ενός παραδοσιακού ξυλόφουρνου, απ' όπου άλλωστε είναι εμπνευσμένη και η κατασκευή του αλλά και το όνομα του μαγαζιού, καθώς "μᾶζα" στην αρχαιότητα ήταν το καθημερινό ψωμί των Ελλήνων (αλμυρό και γλυκό). Η μορφή του χώρου, ο φωτισμός αλλά και τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν δίνουν μια εικόνα που δεν απέχει πολύ από τον ορισμό της αρχαίας ελληνικής "εστίας". Η Εστία είναι η θεά της φωτιάς, η ζωντανή φλόγα που καίει ασταμάτητα στο κέντρο του σπιτιού, του ναού, της πόλης και προστάτιδα της πιστής και γερά δεμένης οικογένειας.
Το Maza σχεδιάστηκε ν' αποπνέει ένα αίσθημα οικειότητας, που ενισχύεται από την επιλογή του ξύλου, το οποίο καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του χώρου (κυψελωτή οροφή και δάπεδο) αλλά και του χαλκού. Η καμπυλωτή οροφή του παραδοσιακού φούρνου μεταφέρεται μορφολογικά κατασκευασμένη από καστανιά, που "αγκαλιάζει" οροφή, τοίχο και δάπεδο. Ο αντικρυστός τοίχος αφέθηκε ως είχε, καθώς έχει κριθεί διατηρητέος (το κτίριο είναι διατηρητέο σε μεγάλο βαθμό στο σύνολο του). Ο κεντρικός χώρος του Maza βρίσκεται κάτω από τη θολωτή κατασκευή, η οποία πλαισιώνει ένα σκηνικό διαβαθμίσεων και αντανακλάσεων, ταξιδεύοντας τον επισκέπτη σ' ένα παιχνίδι κλίμακας, φωτός και συμβολισμού.
Χαλκός και σίδηρος έχουν χρησιμοποιηθεί εκτενώς στην κατασκευή αλλά και στην επένδυση επιφανειών, ως αναφορά στα παραδοσιακά σκεύη μαγειρικής, όπως επίσης και δοχεία λειτουργικά για λατρευτικούς σκοπούς. Στην αρχαία Ελλάδα, η εστία εκτός από τη συμβολική - πνευματική της σημασία ως καρδιά του σπιτιού και βωμό προς τιμή της θεάς, είχε και χρηστική αξία, καθώς εκεί προετοιμαζόταν το γεύμα της οικογένειας.
