Μια Κυριακή διαφορετική. Ημέρα εκλογών κι εγώ υποψήφια. Καινούργια, άγνωστη διαδρομή. Ο Οδυσσέας με καλημερίζει και μου λέει για πρώτη κουβέντα αυτής της Κυριακής: "Μαμά, καλή μας επιτυχία! Και δεν πειράζει αν χάσουμε. Σημασία έχει που προσπαθήσαμε".
Συγκινούμαι. Είναι οι λέξεις μου και η σκέψη μου. Αυτή με την οποία πορεύτηκα ως τώρα. Δεν έχω να προσθέσω, μόνο να ξαναπώ σ'εμένα αυτό που λέω σ'εκείνον, στους πρώτους του αγώνες. Σε όλα, προσπαθείς για να νικήσεις. Χωρίς αυτήν την πρόθεση δεν προχωράς, δεν δίνεις τις δυνάμεις σου, δεν ρισκάρεις. Κι είναι άλλο να θέλεις να νικήσεις κι άλλο να θέλεις να μη χάσεις. Άλλες δυνάμεις αντλεί το καθένα, άλλες σκέψεις προϋποθέτει, άλλη η βάση του. Αυτό το έμαθα καλά, στους δρόμους και στη ζωή.
Δύσκολη ιστορία οι εκλογές. Κι όπως στα άλλα δύσκολα, παίρνεις δύναμη από όπου μπορείς, από όσα ξέρεις. Απ’ τους ανθρώπους γύρω σου, που σου στέκονται, σε νιώθουν, κάνουν αυτά που δεν μπορείς ή περισσότερα από αυτά που μπορείς. Από την ιστορία σου. Από τις καλές στιγμές και, περισσότερο, απ’ τις πτώσεις. Από τη δύναμη που αντλείς από τη μνήμη –απ΄τα δικά σου δύσκολα, αυτά που πέρασαν.
Με ρώτησαν συχνά αυτές τις μέρες τι σχέση έχει το τρέξιμο με την πολιτική, τι σε μαθαίνει. Πέρα απ’ την υπομονή και την αντοχή που χαρακτηρίζουν τους δρομείς εξ ορισμού, τρέχοντας μαθαίνεις ανεκτίμητα πράγματα. Πράγματα ανεκτίμητα στην καθημερινή ζωή, μα και με άμεση εφαρμογή στον δημόσιο βίο. Μαθαίνεις να επιμένεις και να μην το βάζεις κάτω στις δυσκολίες. Να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Να βρίσκεις λύσεις -εσύ, ο ίδιος. Να πετυχαίνεις δύσκολους ή φαινομενικά ακατόρθωτους στόχους βήμα-βήμα, μεθοδικά. Πέρα από όλα αυτά, αποκτάς ένα διαφορετικό βλέμμα γύρω σου. Τρέχοντας δεν διασχίζεις αδιάφορα το τοπίο, την πόλη. Ακούς, παρατηρείς και μαθαίνεις. Βλέπεις τις αλλαγές, γνωρίζεις τον κόσμο. Κι αυτό το βλέμμα, που πλουτίζει τη δουλειά και την καθημερινή ζωή, είναι χρήσιμο στις συλλογικότητες.
Δεν ξέρω πού θα βγάλει αυτός ο κύκλος, ποιο θα΄ναι το αποτέλεσμά του. Ξέρω, ωστόσο, πόσα δώρα πήρα στη διάρκειά του. Πολλά απ’ αυτά τα χρωστώ στους δρόμους. Σε φίλους που απέκτησα στις προπονήσεις και στους αγώνες και στάθηκαν δίπλα μου. Σε φίλους που διαβάζουν από χρόνια τα κείμενά μου και τώρα έγραψαν εκείνοι για μένα –αντίδωρο μοναδικό. Σε συνοδοιπόρους της ζωής που σεβάστηκαν την «παραξενιά» μου και μου έδωσαν χώρο να σταθώ και να προχωρήσω. Στις ίδιες τις διαδρομές που μου έμαθαν την πόλη που θα ήθελα τώρα να υπηρετήσω, επιστρέφοντας τον οβολό μου. Στις γεμάτες ώρες και στις στιγμές της μοναξιάς. Στα κατακτημένα χιλιόμετρα. Στις εμπειρίες που έχω στα πόδια μου και σε όσα τολμώ ακόμα να ονειρευτώ. Στους ανοιχτούς δρόμους, τη μέγιστη προσδοκία. Στις χαρές και στις λύπες. Στις επιτυχίες και πιο πολύ στις αποτυχίες - γιατί εκεί γνωρίζεις τη ζωή κι εσένα μαζί.
Είκοσι χρόνια στους δρόμους, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη ζωή από το τρέξιμο. Το ένα μπλέκεται στο άλλο διαρκώς, κάποτε ασυνήθιστα. Δεν είναι τρόπος ζωής, είναι η ζωή. Δεν είναι κάτι που αφήνω και ξαναπιάνω. Είναι «εγώ». Η άλλη ζωή και το τρέξιμο ζυμώθηκαν σε ένα ιδιότυπο «μαζί», σταθερό και αβίαστο πια, σαν τις μεγάλες επιλογές που μας καθορίζουν. Μαζί σε όσα πέρασαν, στην ιστορία, στις φωτογραφίες των ημερών. Μαζί τώρα, σ΄αυτά που γίνονται. Μαζί στο όποιο μετά, στους ανοιχτούς δρόμους. Σ΄αυτόν τον κύκλο και στον επόμενο.
8°
